อี้เฟิงหลงเบิกตากว้างอย่างคาดไม่ถึง ที่แท้เทพธิดาขี้เซาตื่นอยู่ก่อนแล้ว!
“ท่าน... ท่านแสร้งหลับ?”
นัยน์ตาสีอำพันของหญิงสาวเรืองรองในความมืดสลัว ช่างให้ความรู้สึกเอื่อยเฉื่อยและลึกลับเหลือประมาณ
สีหน้าของชายหนุ่มเครียดขรึมขึ้นอย่างเห็นได้ชัด สตรีผู้นี้หาได้โง่งม หลับนอนไปวันๆ โดยมิใช้ปัญญา สมแล้วที่เป็นศิษย์ของเหอเหยาจวง ปรมาจารย์เลื่องชื่อแห่งยุค
“เจ้าเล่ห์” นางเป็นสตรีเจ้าเล่ห์ ร้ายกาจยิ่งนัก!
“นี่...” แผงขนตายาวงอนของหลิวฟางซวงขยับขึ้นลงตามจังหวะการกะพริบตาของเจ้าตัว “ข้าเพียงรู้สึกตัวตื่นเท่านั้น เจ้าจะมากล่าวหาว่าข้าเจ้าเล่ห์ได้อย่างไร”
นางพูดเสร็จก็เปิดปากหาวหวอด ขณะที่ร่างนุ่มผละห่างออกจากชายหนุ่มเจ้าของร่างสูงโปร่ง
อี้เฟิงหลงตัวแข็งทื่อ รีบลุกขึ้นมานั่งพร้อมกับดึงผ้านวมขึ้นมาห่อตัว ใบหน้าร้อนวูบวาบ สาบานได้ว่าตั้งแต่เขาเกิดมายังไม่เคยรู้สึกอับอายมากเท่านี้มาก่อน
“ไหน...”
พร
