ตอนที่ 7 การพบกันอีกครั้ง (1)
1036 Words
ตอนที่ 4 การพบกันอีกครั้ง
“คุณหมายความว่ายังไง”
เธอถามด้วยสีหน้าไม่เข้าใจ ภากรเหยียดยิ้มมุมปาก ก่อนจะถอยห่างจากเธอราวกับรังเกียจกัน
“ไอ้หน้าตาใสซื่อแบบนี้ของเธอ หลอกฉันไม่ได้อีกแล้วล่ะ”
“ฉันถามว่าคุณพูดเรื่องอะไร ฉันไปทำอะไรให้ถึงได้มาว่ากันเสียๆ หายๆ แบบนี้”
หล่อนเสียงดังใส่เขา แต่ยังไม่ทันจะได้พูดอะไร เสียงลิฟต์ก็ดังขึ้นพร้อมกับประตูที่เปิดออก คงเดชเดินเข้ามา
“อ้าวหนูภา มาแล้วหรือ ขอโทษทีนะ พอดีลุงลงไปจัดการอะไรที่ออฟฟิศมานิดหน่อย ว่าแต่…เจอกันแล้วหรือ” คงเดชชี้นิ้วไปที่ทั้งสองคนพลางยิ้มอย่างดีใจ
“หรือว่า…เขาคือลูกชายของคุณลุงหรือคะ”
“ใช่แล้ว นี่ลูกชายของลุ ชื่อภากร หรือจะเรียกเซียนก็ได้ เซียน นี่ไง ลูกสาวของเพื่อนพ่อ ที่พ่อเล่าให้ฟัง” คงเดชจัดการแนะนำทั้งคู่ให้รู้จักกัน
“สวัสดีครับ ยินดีที่ได้รู้จัก ผม…ภากรครับ”
เขาแนะนำตัวเอง ทำราวกับว่าไม่ได้รู้จักกับเธอมาก่อน ชัยรัมภาแค่นยิ้มก่อนจะพยักหน้ารับ หากเขาอยากจะรับบทเป็นคนแปลกหน้าต่อกัน เธอก็จะทำตามนั้น
“ชัยรัมภาค่ะ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน”
“แล้วที่หนูภานัดเจอลุง มีเรื่องอะไรหรือเปล่าลูก หรือว่า…เปลี่ยนใจแล้ว”
“ดูเหมือนจะเป็นอย่างนั้นนะครับคุณพ่อ เมื่อกี้เธอบอกวาเธอจะแต่ง แต่มีข้อแม้อยู่อย่างหนึ่ง” ภากรตอบคำถามแทนหล่อน เขาอาศัยจังหวะที่คงเดชไม่ได้สนใจมองตัวเอง ยกยิ้มเย้ยหยันใส่ชัยรัมภา
“ข้อแม้อะไรหรือหนูรัมภา”
“คือว่า ภา…”
“เธอขอเงินเดือนเดือนละแสนครับ นี่ตกลงจะแต่งงานเป็นเมียผม หรือเป็นพนักงาน ‘ชั่วคราว’ กันแน่นะ ถึงต้องมีเงินเดือนที่มั่นคงแบบนี้” ภากรสวนขึ้นมาอีกรอบ
“แกหุบปากไปเลยเจ้าเซียน เรื่องนี้พ่อจะคุยกับหนูรัมภาเอง” คงเดชปรามลูกชาย
“ทำไมล่ะครับคุณพ่อ ผมคือคนที่ต้องแต่งงานนะ ดูเหมือนจะสาวของผมจะหน้าเงิน เอ๊ย ชอบเงิน ไม่สิ มีความจำเป็นต้องใช้เงินสินะครับ”
“เงียบนะเจ้าเซียน!” คงเดชเริ่มขึ้นเสียง เขาหันไปส่งสายตาดุดันใส่ภากร
“ผมขอตัวกลับก่อนแล้วนะครับ จู่ๆ อากาศแถวนี้ก็ไม่บริสุทธิ์ขึ้นมา หายใจลำบากมากเลย”
เขาจ้องมองเธอไม่ละสายตา ก่อนจะเดินไปกดเปิดประตูแล้วเข้าลิฟต์ไป พอเขาไปจากตรงนี้แล้ว หญิงสาวก็ถอนหายใจออกมา ด้วยเมื่อครู่หล่อนรู้สึกอึดอัดเสียจนแทบลืมหายใจ
“ขอโทษแทนลูกชายลุงด้วยนะ ปกติเขาไม่ใช่คนแบบนี้หรอก แต่ไม่รู้ทำไม…” คงเดชไม่เข้าใจ ลูกชายที่เป็นสุภาพบุรุษกับคนอื่นๆ เสมอ แม้จะยังไม่ได้หันมาสนใจธุรกิจของครอบครัวอย่างเต็มตัว แต่ก็ไม่เคยปากจัดใส่ใครแบบนี้มาก่อน เขาไม่เข้าใจว่าเกิดอะไรขึ้น
“ไม่เป็นไรค่ะ ภาเข้าใจ”
“ว่าแต่…หนูรัมภายอมแต่งงานจริงๆ หรือ” คงเดชกลับเข้าเรื่อง
เขาเดินนำหล่อนไปนั่งที่โซฟาเพื่อคุยเรื่องนี้อย่างจริงจัง
“ค่ะ ภาตกลงแต่งงาน แต่ว่า…เรื่องข้อแม้…” ชัยรัมภาพูดค้างเอาไว้
เธอรู้สึกว่าตัวเองช่างน่าไม่อายที่มาทำอะไรแบบนี้ ท้ายที่สุดเธอก็กลืนน้ำลายตัวเอง และทำในสิ่งที่ลูกผู้หญิงไม่ควรจะทำอย่างการขายตัวเองเพื่อเงิน
“ถ้าหมายถึงเรื่องที่เจ้าเซียนพูด หนูไม่ต้องกังวลนะ ถ้าหนูแต่งงานเข้ามาเป็นสะใภ้ ยังไงหนูก็ก็ถือเป็นเมียที่ถูกต้องตามกฎหมาย หนีสิทธิ์ได้เงินเดือนมากกว่าหนึ่งแสนด้วยซ้ำ อย่าคิดมากที่ลูกชายลุงพูดเลยนะ” คงเดชรู้ว่าชัยรัมภากำลังรู้สึกไม่ดีจึงพูดปลอบ
“ภาต้องขอบคุณคุณลุงมากนะคะที่เมตตาภาขนาดนี้ แต่ภาคงไม่ขอมากไปกว่านั้นหรอกค่ะ ภาขอแค่นั้นจริงๆ” ชัยรัมภายืนยันในความต้องการของตัวเอง
“เอา เอายังไงก็เอา แล้วแต่หนูรัมภาเลย ลุงพร้อมซัพพอร์ตเต็มที่ ถ้าอย่างนั้น…เรามาจัดงานให้เร็วที่สุดเถอะนะ ลุงอยากเห็นหนูกับลกชายลุงในชุดแต่งงานเร็วๆ” คงเดชรวบรัด
“ระ…เร็วที่สุดหรือคะ”
“ใช่ ลุงดูฤกษ์ไว้เยอะเลยนะ ที่เร็วที่สุดตอนนี้ก็…อีกสี่วัน หนูโอเคไหม”
“สี่วันหรือคะ เอ่อ…ภาไม่เคยแต่งงาน เลยไม่รู้ว่าต้องเตรียมตัวยังไงบ้าง”
แม้จะเตรียมใจมาแล้วกับบทบาทใหม่ในชีวิต แต่หล่อนก็ไม่คิดว่าทุกอย่างจะรวดเร็วแบบนี้ ถึงจริงๆ แล้วจะคิดว่ายิ่งเร็วเท่าไหร่ก็ยิ่งดีก็ตาม เพราะเธอจำเป็นต้องใช้เงิน
“เรื่องนั้นเดี๋ยวลุงจัดการให้เอง หนูไม่ต้องกังวลเลย”
“ขอบคุณมากนะคะคุณลุง ขอบคุณจริงๆ ค่ะ”
“เดี๋ยวจะกลับเลยใช่ไหม งั้นรอแป๊บนะ เดี๋ยวลุงไปส่ง”
“ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง ภากลับเองได้ค่ะ ตอนนี้น่าจะยังมีรถเมล์เหลืออยู่…”
ติ๊ง!
ยังพูดไม่ทันจบ ประตูลิฟต์ก็เปิดออกพร้อมกับร่างสูงของภากรที่กลับเข้ามาอีกครั้ง เขาตรงไปที่โต๊ะทำงานของบิดาด้วยลืมกุญแจรถของตัวเองเอาไว้ คงเดชนึกแผนเด็ดขึ้นมาได้
“จริงสิ งั้นให้เจ้าเซียนไปส่งหนูภาแล้วกันนะ”
ภากรที่กำลังจะเดินไปที่ประตูลิฟต์ชะงัก ก่อนจะหันกลับมามองหน้าผู้เป็นพ่อด้วยความสงสัย
“ไม่เป็นไรค่ะคุณลุง ภากลับเองได้จริงๆ” ชัยรัมภาปฏิเสธ
“ไม่ได้ๆ เจ้าเซียน ไปส่งว่าที่ภรรยาของแกให้ถึงบ้านซะ มันดึกแล้ว จะให้ขึ้นรถเมล์หรือว่านั่งแท็กซี่กลับก็อันตรายเกินไป”
“คุณพ่อก็ไปส่งเองสิครับ ผมมีธุระ”
“แต่พ่อสั่ง” คงเดชเอ่ยเสียงเข้ม
- Writer
