ตอนที่ 4

1809 Words

กว่าเธอจะเปลี่ยนชุดอาบน้ำแต่งตัวเสร็จก็ดึกมากแล้ว พรุ่งนี้เธอต้องเอาของไปคืนคุณย่าอีกอำเภอแต่คงไม่ได้ค้างคืนเหมือนเคย ตอนพรุ่งนี้เย็นต้องนั่งรถไปทำบุญกับโรงเรียน เรื่องนี้โรงเรียนไม่ได้บังคับแต่เธออยากไปเอง เธอกำลังจะนอนแต่ว่ามีคนโทรมาก่อนเลยต้องรับ Rrrrr… ‘ฮัลโหลใครคะ?’ เบอร์แปลก [เสี่ยไทม์เองครับหนูหลิน จะนอนรึยัง?] ‘อ๋อ ยังคะหนูเก็บของพึ่งเสร็จเอง’ [จะไปไหนเหรอ?] “เอาของไปคืนย่าค่ะ แล้วไปทำบุญกับโรงเรียนด้วยเสี่ยไทม์ไปด้วยกันไหมคะ?] เสี่ยไทม์บริจาคเงินตั้งห้าหมื่นเชียว ถ้าไม่ชวนคงไม่ได้แล้ว เสี่ยไทม์เป็นคนดีขนาดนี้ [หนูชวนเสี่ยต้องไปสิ คืนนี้ฝันดีนะครับ] “เช่นกันค่ะเสี่ยไทม์” เธอรอสักแปปเสี่ยไทม์ก็ไม่วางสาย เธอเลยต้องกดวางสายเองน่าจะดีกว่า คืนนี้เป็นคืนที่สบายมากเพราะไม่ได้อ่านหนังสือแล้ว เพียงแค่ล้มตัวลงนอนตาก็แทบลืมไม่ขึ้นแล้ว วันนี้เธอเหนื่อยมากเลยอาจจะเพลียไปพอสมควร แล้วช่วงก่อนหน้านี้ก็อ่านหนังสือหนักทุกคืนเพื่อจะได้สอบผ่านไปไม่ต้องรอแก้ แต่สิ่งที่คาดไม่ถึงก็เกิดขึ้นอีกแล้ว เช้ามาถึงเร็วเกินไป กริ้งงงงงงง….. เสียงนาฬิกาปลุกดังลั่นห้องนอนทำให้เธอต้องรีบปิดเสียงอย่างงัวเงียมาก แล้วก็รีบตั้งสติไปอาบน้ำแต่งตัวเพื่อจะได้ไปขึ้นรถโดยสารไปต่างอำเภอทัน “หวังว่าคงทันนะ” เธอรีบนั่งวินไปที่บขส.เพื่อต่อรถตู้ไปอีกอำเภอ แล้วเป็นความโชคดีที่มาทันก่อนรถจะออก เธอมาถึงก็ไม่มีใครอยู่เลย สงสัยคุณย่าคงไปสอนนางรำให้โชว์ในงานเกษียนแน่เลยเพราะเห็นคุณย่าบอกเอาไว้เมื่อวาน “ลุงนิดหลินวางตรงนี้นะคะ” “แล้วคุณหนูกลับยังไง ไปกับลุงไหม ลุงต้องเข้าเมืองพอดี” “ค่ะ แต่หลินรีบนะ” ไม่นานลุงนิดก็ขับรถกระบะสี่ประตูออกมารับเธอพร้อมกับพูดคุยสารพัดตามฉบับลุงขี้โม้ เธอถามอะไรลุงนิดก็ตอบได้หมด แล้วแม้ว่าเราไม่ได้เป็นญาติกันเพราะเขาเป็นคนสวนของย่า แต่เธอก็เห็นมาตั้งแต่เด็กแล้วเคารพเป็นญาติผู้ใหญ่คนหนึ่ง “ขอบคุณนะคะ” “ไม่เป็นไรครับคุณหนู งั้นลุงไปก่อนนะ” เธอกำลังจะกลับเข้าบ้านแต่พอดีว่าหากุญแจเท่าไรก็ไม่เจอจนไม่ได้สนใจอะไรและในที่สุดก็เจอจนได้ แต่ว่า… ปรี๊ดดดดด…. “กรี๊ด!” เธอตกใจยกมือปิดหน้าคิดว่าจะโดนรถชนแล้ว “นี่กุญแจบ้าน” เขาลงจากรถมาหยิบกุญแจบ้านที่ตกแล้วส่งให้ ดูสิเด็กคนนี้ทำหน้าตกใจได้โคตรน่ารักอีกแล้ว หลินมองด้วยความงงแล้วรับกุญแจ “เสี่ยไทม์เล่นอะไรคะหนูตกใจหมดเลยนะ” เธอเบะปากนิดๆแล้วไขกุญแจบ้าน แต่มือดันสั่นคงเพราะยังตกใจอยู่ “เสี่ยไขให้เอง” เขาแค่จะแกล้งนิดเดียวเองนะ ใครจะรู้ว่าพอโกรธแล้วจะทำปากได้น่าจูบขนาดนี้เล่า วันนี้เขามาซุ่มรอสักพักแล้ว เลยแอบสังเกตเห็นว่าที่บ้านมีแค่จักรยานคันเล็กกับมอเตอร์ไซค์ที่ยังใหม่เอี่ยมอีกคัน แล้วพอเห็นเป้าหมายของวันนี้ลงจากรถกระบะมาอย่างสดใส เขาก็อยากจะแกล้งทันที อยากรู้ไงว่าตอนโกรธจะน่ารักหรือน่ากลัว แต่คนน่ารัก ทำอะไรก็น่ารักไปหมด “ไปไหนมาแล้วใครส่ง?” “ไปหาย่าค่ะแล้วลุงนิดมาส่ง เสี่ยไทม์เห็นด้วยเหรอ?” ตอนลงรถก็ไม่มีใครนะอยู่เลยนะ เขามาเห็นตอนไหนเหรอ “ไปทำบุญกับโรงเรียนนั่งรถเสี่ยไปนะ” นี่แหละจุดประสงค์ “แต่ว่าโรงเรียนก็มีรถบัสนะคะ” ทางโรงเรียนเตรียมรถพร้อมแล้วรวมถึงที่พักด้วย “รถเต็ม! ไอ้ฟอร์มมันบอกพึ่งเสี่ยมาเอง” ก็ดีนะมีเพื่อนเป็นลูกชายเจ้าของโรงเรียนแบบนี้ ทำอะไรง่ายขึ้นดี “อ้าวเหรอคะ งั้นหนูไม่ไปก็ได้ค่ะ” ถ้าหากว่ารถเต็มขึ้นไปก็ไม่มีทีนั่งอยู่ดี หรือต่อให้มีก็ต้องเบียดคนอื่นให้ลำบากอีก ดังนั้นเธอตัดปัญหาด้วยการไม่ไปเลยน่าจะดีกว่า “ไปกับเสี่ยสิรับรองดูแลดีตลอดทาง” เขาเริ่มจะชอบแล้วสิ เด็กที่เหมือนจะซื่อๆแต่ฉลาดตอบดูมีไหวพริบดี “คงดูไม่ดีค่ะถ้าหนูจะไปกับเสี่ยไทม์แค่สองคน” ไม่ใช่ว่าไม่ไว้ใจนะ แต่บางอย่างก็ต้องคิดให้ดีๆก่อน “สองคนที่ไหนละ เสี่ยเอาลูกน้องไปด้วยสองคนเท่านี้คงพอนะหนูหลิน ถ้าหนูไม่ไว้ใจเสี่ยก็ไม่รู้จะทำยังไงแล้วเหมือนกัน” “ก็ได้ค่ะ แต่หนูต้องบอกอาจารย์ก่อนนะคะจะได้ไม่ตกใจ” “ครับ!” ฉลาดอีกแล้วแต่เอาเถอะไอ้ฟอร์มมันก็เพื่อน ถ้ามันไม่ช่วยก็แค่บังคับ แล้วเขาน่าจะต้องคุยเรื่องนี้กับมันด้วย “ไปกินข้าวกับเสี่ยนะ ห้างใกล้ๆนี้ก็ได้” “งั้นหนูเป็นคนเลือกร้านอาหารนะคะ” “ตกลงครับ” ระวังตัวขนาดนี้เขายิ่งอยากได้มากกว่าเดิมอีก แต่เด็กอย่างเธอจะทันเล่ห์เหลี่ยมของคนอายุมากกว่าได้ไง ร้านอาหารกลางๆในชั้นสองของห้าง ซึ่งห้างนี้เขามีหุ้นส่วนอยู่สามสิบเปอร์เซ็นเลยไม่แปลกที่จะมีบางคนรู้จักเป็นธรรมดา “เคยมาร้านนี้บ่อยเหรอหนูหลิน” เขาเห็นว่ามีการทักทายกับเด็กเสิร์ฟเหมือนว่ามาบ่อยมาก “มาบ่อยมากค่ะ ก็นี่ร้านแม่ของเพื่อนสนิทหนู” “อ้อ” เขาแทบไม่ได้กินอะไรเลยเพราะมัวแต่ถามสารพัดเรื่องที่อยากรู้กับหนูหลิน และหลบแววตาที่ทำให้เขินด้วย และหนูหลินก็ฆ่าเขาอีกครั้งจนได้ เธอเผลอสบตาพร้อมยิ้มหวานให้อีก โธ่…นี้กะจะฆ่าเสี่ยแบบนี้จริงๆใช่ไหม เขาโทรบอกไอ้ฟอร์มแล้วว่าจะไปทำบุญกับโรงเรียนด้วย ไปครั้งนี้ในฐานะศินย์เก่าแต่ดูเหมือนมันจะฉลาดจนจับได้ว่าต้องมีอะไรมากกว่านั้น เขาเลยบอกมันตามตรงว่าชอบหนูหลิน แล้วกำลังจีบห้ามมันยุ่งเด็ดขาด มันก็เลยตอบกลับมาสั้นๆ [เอฟซีน้องหลินตามกระทืบมึงแน่ไอ้ชั่ว!] เขาก็ไม่ได้กลัวอะไรเลยเพราะเขาก็มีฝีมืออยู่พอตัว แล้วลูกน้องก็มีฝืมือกันทุกคน ลองใครมันคิดจะทำอะไรสิได้กินส้นตีนจนจำทางกลับบ้านไม่ได้แน่นอน “เสี่ยครับรถพร้อมแล้ว” เขาจำเป็นต้องเปลี่ยนรถ “เดี๋ยวกูไปตามหนูหลินเอง” ทางโรงเรียนจะออกเดินทางตอนเวลาหนึ่งทุ่มตรง แล้วตอนนี้ก็หกโมงครึ่งแล้วด้วย เขามีรถส่วนตัวจะไปช้าหรือเร็วก็ได้เลยไม่คิดมาก หลังจากนั้นก็เดินเข้าไปในบ้านหลังเล็กที่เขาเป็นเจ้าของเองแหละ เรียกทั้งหมู่บ้านนี้เลยก็ได้ที่เขาเป็นเจ้าของมานาน แต่น้อยคนนักจะรู้เพราะมีคนจัดการดูแลแทน “หนูหลินครับเสร็จรึยัง?” “เสร็จแล้วค่ะ รอนานไหมคะ?” เธอกลับมาก็รีบอาบน้ำแต่งเร็วแล้วก็จัดเก็บของเพิ่มเติมจนน่าจะช้ากว่าคนอื่นเขา “ปะไปกันเถอะ เสี่ยเอารถมารอแล้ว” เขาหยิบกระเป๋าเป้มาถือให้แทน แล้วเดินนำออกไปก่อนจะส่งข้อความไปสั่งคนให้มาเฝ้าดูบ้านนี้เป็นพิเศษให้ด้วย “ขับเบนซ์ป้ายแดงมาเลยเหรอคะ?” เธอไม่คิดว่าเสี่ยไทม์จะเอารถหรูขนาดนี้ไป อันที่จริงใช้รถเมื่อตอนกลางวันก็ได้ “หรือเอาเฟอร์รารี่ดีละ แต่นั่งได้แค่สองคนนะ” “อย่าเลยค่ะ แค่รถธรรมดาหนูก็นั่งได้” ยอมรับเลยว่าเกรงใจมาก ยิ่งเขาใจดีมากขนาดนี้ยิ่งเกรงใจ “ขึ้นรถเร็ว” “หนูเกรงใจเสี่ย” โถว่…เดี๋ยวหนูก็ได้ตอบแทนเสี่ยแน่นอน “เสี่ยเต็มใจทำทุกอย่างถ้าเป็นหนู” ยิ่งได้หนูมาเลี้ยงดูยิ่งเต็มใจเลยแหละ พูดแล้วก็อยากได้เมียเด็กจังเลยวะ เธอเข้าไปนั่งภายในรถเบนซ์คันหรูที่น่าจะพึ่งออกแล้วก็ตามด้วยเสี่ยไทม์ มีลูกน้องเสี่ยขับรถให้อีกสองคนน่าจะสลับกัน “เสี่ยครับไอ้…” ริวกำลังจะรายงานแต่ต้องเก็บคำพูดทั้งหมดกลืนลงไปเพราะสายตาแข็งกร้าวที่จ้องมองนั้นเต็มไปด้วยประสงค์ร้าย เขาต้องคิดก่อนจะพูดอะไรในเวลานี้ “เสี่ยไทม์แวะปั้มได้ไหมคะหนูอยากเข้าห้องน้ำ” พอนั่งรถออกมาไกลแล้วมันก็เป็นซะแบบนี้ตลอดเลย “ครับหนูหลิน” เขาพยักหน้าให้ไอ้เอมมันแวะปั้มให้เด็กน้อยคนนี้เข้าห้องน้ำ ซึ่งก็ดีจะได้คุยธุระด้วยเลย เธอรีบไปเข้าห้องน้ำเพราะไม่อยากให้เสี่ยไทม์รอนาน ที่เธอรถนั่งมากับเสี่ยไทม์เพราะว่าอาจารย์ฟอร์มรับรองให้ว่าปลอดภัยแน่นอน เสี่ยไทม์เป็นเพื่อนของอาจารย์แล้วยังบอกอีกว่าไม่ต้องเกรงใจมาก แต่ถึงอย่างนั้นเธอก็อึดอัดแล้วเกรงใจมากอยู่ดี เธอไม่ชินด้วยที่ต้องอยู่ใกล้ผู้ชายขนาดนี้ “มึงมีอะไรรีบพูด?” เขาถามไอ้ริวทันทีที่หนูหลินลงจากรถ “ลูกอีแก่ถูกเด้งเรียบร้อยครับ มันย้ายไปประจำแถวบ้านนอกแทน ทุกอย่างเรียบร้อยตามที่เสี่ยต้องการ” เรื่องนี้ไม่ต้องบอกก็รู้ว่าฝีมือใคร ก็นายเขาเองแหละที่เส้นใหญ่ทำได้ขนาดนี้ “แล้วอีแก่ละ” “มันคงย้ายตามลูกมันไปครับเสี่ย” ริวรายงานต่อ “ดี ช่วงนี้กูไม่อยากมีเรื่องเดี๋ยวเด็กกูจะกลัว!” “เด็กเสี่ย!” ริวมองหน้าเอมอย่างงงไม่คิดว่าเสี่ยจะคิดเองไปได้ไกลขนาดนี้ แล้วน้องหลินรู้ตัวบ้างรึยังเนี่ยว่าถูกหมายหัวเอาไว้แล้ว เสี่ยไม่ยอมแพ้ง่ายๆแน่นอน “ไอ้เอมมึงไปดูดิทำไมเด็กกูไปนานจังวะ” นี่จะสิบนาทีแล้วมั้งที่หนูหลินไปเข้าห้องน้ำ “ครับเสี่ย”

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more