ตอนที่ 13

1764 Words

เธอเดินกลับมานอนห้องเสี่ยไทม์เหมือนเดิมแต่ในใจมันเต้นแรงมาก ใครว่าเธอไม่หวั่นไหวเล่า เธอแค่แสดงออกไม่เก่งเท่านั้น นี่ถ้าตรงนี้ไฟส่องสว่างเสี่ยไทม์คงเห็นว่าแก้มเธอแดงขนาดไหน หนูหลิน : ป่านนอนรึยัง? Pan : อยู่บ้านไหมเค้ามีเรื่องอยากปรึกษา หนูหลิน : พรุ่งนี้กลับ ป่านเสี่ยบอกรักเค้าแล้ว Pan : กรี๊ด…พรุ่งนี้มาอัปเดตด่วน เธอรีบวางโทรศัพท์ลงแล้วแกล้งหลับทันทีเพราะประตูห้องถูกเปิดเข้ามา บอกตามตรงตอนนี้ว่าเธอเขินมาก แล้วก็อายเกินกว่าจะมองหน้าเสี่ยไทม์ด้วย ความรู้สึกมันไม่เหมือนเดิมเพราะเสี่ยไทม์ไม่ได้คิดกับเธอแค่รุ่นน้อง แล้วเธอก็ไม่สามารถมองเสี่ยไทม์ในฐานะรุ่นพี่ได้อีกครั้งด้วย ทำไมทั้งตื่นเต้นทั้งกลัวแบบนี้นะ “หลับแล้วเหรอทูนหัวของเสี่ย” เปลือกตาที่ขยุกขยิกนี่แหละที่บอกว่าหนูหลินแกล้งหลับแบบไม่เนียนเอาซะเลย “เงียบแบบนี้สงสัยจะหลับแล้วแน่เลย” เขาแกล้งทำเป็นพูดไปอย่างนั้นแหละ เดี๋ยวคอยดูนะจะแกล้งเอาให้เขินจนหน้าแดงมากกว่าตอนนี้เลย เขาเดินออกไปหยิบผ้าเช็ดตัวมาแล้วก็ถอดเสื้อผ้าตรงปลายเตียงทำเหมือนว่าไม่มีใครอยู่ที่นี่ แต่เขามั่นใจหนูหลินต้องแอบดูแล้วก็ต้องอายมากแน่ๆ “โอ๊ย! ปวดเนื้อปวดตัวจังเลย” เขาเดินวนไปมาอย่างนั้น แต่ก็พันผ้าเช็ดตัวแล้วเดี๋ยวหนูหลินจะคิดว่าโรคจิตเอาได้ “เสี่ยบ้า!!” เธอหลับตาแทบไม่ทันเลย แล้วนี่ก็แกล้งนอนหลับให้เนียนอีกเพราะเขาหันมามองบ่อยมาก เธอลืมตามองอีกครั้งเสี่ยไทม์ก็เดินบิดตัวไปมา เขาโชว์หุ่นที่เต็มไปด้วยกล้ามเนื้อและซิกแพคที่เคยเห็นแต่ในทีวี วันนี้เธอได้เห็นชัดเจนมากว่าเซ็กซี่ขนาดไหน เกิดมาพึ่งจะเคยเห็นหุ่นผู้ชายชัดๆและใกล้ขนาดนี้ก็คืนนี้นี่แหละ เสี่ยไทม์เป็นคนตัวสูงมากและผิวก็ขาวแทบไม่มีรอยแผลอะไรเลย เอาจริงๆคนอย่างเขาเนี่ยไม่น่าเชื่อว่าจะโสดได้ นี่เธอจะเป็นตากุ้งยิงไหมเนี่ยที่แอบดูเสี่ยไทม์! “อาบน้ำดีกว่าอยากมานอนกอดเด็กแล้ว” เขาตั้งใจพูดให้ได้ยินแล้วก็เดินไปอาบน้ำต่อทันที ไม่รู้ว่าป่านนี้หนูหลินจะอายจนหน้าไปแดงขนาดไหนแล้ว เกิดมาไม่เคยยั่วใครก็ต้องมายั่วเด็กน้อยเป็นครั้งแรกนี่แหละ ดังนั้นหนูหลินรีบตกหลุมรักเขาเร็วๆเถอะ ถ้าอยากได้อะไรจะหามาให้หมดเลย “ฟู่ว์…เสี่ยตั้งใจรึเปล่าเนี่ย!?” เธอลุกนั่งมาถอนหายใจ ตอนนี้ร้อนผาวไปหมดทั้งตัวเลย เธอเขินอายอย่างบอกไม่ถูก แต่ต้องรีบนอนหลับเพราะไม่อย่างนั้นเสี่ยไทม์ก็จะแกล้งต่ออีก เขาแต่งตัวเสร็จในห้องน้ำเดินออกมาหนูหลินก็หลับไปแล้ว ดูสิแก้มยังแดงอยู่เลย เขาก็เนียนไปนอนข้างหนูหลินแล้วดึงเข้ามากอดให้ตัวชิดกันถึงหลับตามไปด้วยความสุข นานแค่ไหนแล้วนะที่ไม่ได้นอนกอดใครด้วยความรัก อยากกอดเธอทุกคืนเลย เช้าวันต่อมาหลินตื่นมาในอ้อมแขนใหญ่ที่กอดไว้ไม่แน่นและอุ่นมาก ไม่ต้องถามก็รู้เลยว่าเธอเขินขนาดไหนเพราะตอนนี้ร้อนผาวไปหมดทั้งหน้า เธอค่อยๆลุกออกมาช้าๆแล้วรีบอาบน้ำไม่ให้เสี่ยไทม์ได้ยินแล้วตื่นมาแกล้งกัน “เสี่ยไทม์นิสัยไม่ดี” เธอหิ้วกระเป๋าเป้ออกมารอพร้อมกลับบ้านสักที แล้วเดี๋ยวจะได้ไปหาย่าด้วย “อ้าวคุณหนูหลินตื่นมาแต่เช้าเลย” ริวออกมาออกกำลังกายเป็นปรกติแล้วเห็นเลยหยุดทักทาย “หนูดีขึ้นเยอะแล้วค่ะ หนูอยากจะกลับบ้านแล้ว” เธอวางกระเป๋าแล้วเดินไปคุยกับพี่ริวที่ตัวเต็มไปด้วยเหงื่อ “คุณหนูชอบเสี่ยบ้างไหมพี่อยากรู้” ริวกระซิบถามใกล้ขึ้นเพราะโคตรอยากรู้แต่ไม่อยากพูดเสียงดัง คุณหนูหลินก็ขยับออกหนึ่งก้าวไปยืนใต้ต้นมะม่วงที่ลูกดกเหลือเกิน และจังหวะนรกเกินขึ้นอีกแล้ว เวรกรรมลูกน้อง! “คุณหนูระวัง!” เขารีบดึงคุณหนูมาเพราะลูกมะม่วงร่วงลงมาพอดีและได้ยินเสียงเข้มตะคอกมาจากในหน้าบ้าน “จะกอดกันอีกนานไหม!?” เขาออกมาตามหนูหลินไปกินข้าวเช้า แต่ต้องมาเจอภาพบาดตาบาดใจอีกแล้ว ไอ้ลูกน้องระยำมากอดเด็กกู! “เสี่ยคะคือว่า…” เธอกำลังจะอธิบายต่อแต่ว่าไม่ทันแล้ว ผลัวะ!! “เงียบ! หนูเป็นของเสี่ยคนเดียวคนอื่นไม่มีสิทธิ์แตะต้อง!!” เขาต่อยลูกน้องเลวก่อนดึงเด็กเข้ามาหาตัวไว้ด้วยความหวงมาก “เสี่ยครับผมไม่ได้…” ริวพยายามจะอธิบายเพิ่มแต่มือกับเท้าเสี่ยมันไวกว่าจะฟังอะไรทั้งนั้น ผลัวะ!! ตุบ!! “มึงกอดเด็กกูไอ้ระยำมึงต้องโดนกว่านี้แน่!” เขากำลังจะต่อยมันซ้ำ กำลังจะเข้าไปกระทืบมันต่อ แต่ว่าหนูหลินมาจับแขนห้ามแล้วดึงออกด้วยแรงอันน้อยนิด “เสี่ยไทม์หยุดนะ! มันไม่มีอะไรทั้งนั้นพี่ริวแค่ช่วยหนูเอง” แรงเธอไม่พอจะห้ามเสี่ยไทม์ได้เลย เธอหันไปมองลูกน้องแถวนี้ก็ไม่มีใครกล้าเข้ามาช่วยอีกด้วย “ไม่มีงั้นเหรอ!? หนูเป็นของเสี่ยใครก็ห้ามแตะตัวเด็ดขาด” เขาหันกลับมาตะคอกใส่หนูหลิน ตอนนี้ทั้งโกรธทั้งโมโหทั้งหวงทั้งหึงทุกอย่างปะปนกันไปหมดและไม่สามารถจะห้ามตัวเองได้ ใครแตะต้องเด็กกูพวกมึงโดนหมด!! “หนูไม่ได้เป็นของใครทั้งนั้น!!” เธอโกรธจนลืมตัวเผลอพูดคำที่อยากดึงกลับคืนมาให้หมด “อวดดี!!” เขาดึงหนูหลินมาจูบไม่สนใครจะมองทั้งนั้น ตอนนี้เขาอยากจะลงโทษเด็กปากเก่งอวดดีท้าทายกันที่สุด มือใหญ่จับใบหน้าหนูหลินล็อกเอาไว้แน่นไม่ให้ขยับหนีแล้วจูบปากที่เม้มติดกันแน่น เขากัดริมฝีปากล่างให้เจ็บจนร้องออกมาให้ลิ้นได้ใช้จังหวะนี้สอดเข้าไปรุกเร้าในโพรงปากหวานฉ่ำจนหนำใจก่อนจะผละจูบออกช้าๆ เผียะ!! “คนใจร้าย!!” เธอตบหน้าเสี่ยไทม์ก่อนจะวิ่งหนีไป “มองทำเหี้ยไรลากลูกพี่พวกมึงไปทำแผลดิวะ หรือจะให้มันตายคาส้นตีนกูก่อนห่ะ!!” เขาตะคอกลั่นก่อนจะปรายตามองลูกน้องคู่ใจแล้ววิ่งตามหนูหลินไป เธอรีบวิ่งหนีเข้าไปในบ้านแล้วเข้าไปขังตัวเองในห้องคนเดียวเพราะไม่กล้าออกไป ความรู้สึกกลัวและโกรธตอนนี้ปะปนกันไปหมด ความรู้สึกตอนที่ปากมาชนกันแล้วความเจ็บแปลบก็ริมฝีปากล่างก็จำได้ดีโดยเฉพาะตอนที่จูบแล้วสอดลิ้นเข้ามา ก๊อกๆ ๆ “เอาไงดีหลิน” เธออยู่ในห้องเสี่ยไทม์มันไม่มีทางหนีได้เลยนอกจากซ่อนตัวเท่านั้น “หนูหลินเปิดเดี๋ยวนี้!!” เสียงเสี่ยไทม์ตะคอกชัดเจน “ต้องหาที่หลบ” เธอมองรอบๆห้องจะให้ไปหลบใต้เตียงมันก็เบสิคไป หรือจะหลบในตู้แต่เสี่ยไทม์เปิดมาก็เจอแล้ว! เธอสะดุดกับผ้าม่านสีเทาผืนใหญ่ที่น่าจะช่วยอำพรางได้ เสียงเคาะประตูเงียบไปสักพักเธอกำลังจะดีใจอยู่แล้วเชียว ถ้าไม่มีเสียงไขกุญแจเข้ามาก่อน เธอเลยต้องพยายามทำตัวให้นิ่งที่สุดทั้งที่โกรธและกลัวมาก “ออกมาหนูหลิน!” เขามั่นใจว่าต้องอยู่ในห้องนี้เพราะหนูหลินไม่เคยไปห้องอื่น “ออกมาคุยกับเสี่ยดีๆ” เขาสูดลมหายใจลึกๆรับกลิ่นหอมอ่อนๆที่ลอยมาปะทะจมูก เขาต้องยอมรับว่าฉลาดนะที่เลือกซ่อนตัวในม่านแบบนี้แต่ว่าเรามันคนละชั้นกัน “เสี่ยไทม์!!” “มานี่เลยหนูหลิน!” เขาดึงตัวหนูหลินออกจากไอ้ผ้าม่านนี้สำเร็จก่อนจะโยนไปบนเตียงนอนตั้งใจให้เธอหนีไม่ได้ “ปล่อยหนูนะ!!” ความอันตรายแผ่รังสีออกมาจากตัวเขาอย่างน่ากลัวมาก ยิ่งตอนนี้เสี่ยไทม์ขึ้นคล่อมทับบนตัวแล้วก็จับมือเธอเอาไว้แน่นไม่ให้ดื้นหนีได้ยิ่งน่ากลัวเข้าไปใหญ่ “อย่าพูดแบบเมื้อกี้อีกเด็ดขาด!” เขาก็อุตส่าห์ขัดใจตัวเองเพื่อหนูหลินเลยนะ แต่เธอกลับพูดทำร้ายจิตใจกันได้ลงคอ “ก็เสี่ยไทม์ใจร้ายปล่อยหนูนะ!!” เสี่ยไทม์ยังคงน่ากลัวมาก และเธอไม่กล้าแม้แต่จะสบตาเสี่ยไทม์ด้วยซ้ำ “ที่หนูเห็นคือใจดีที่สุดแล้วนะ” เขาโหดแถมเหี้ยมได้มากกว่านี้เป็นร้อยเป็นพันเท่าใครๆก็รู้ดี “ปล่อยนะหนูจะกลับบ้าน” “ไม่ปล่อย! ยังไงเสี่ยก็ไม่มีทางปล่อยหนูไปแน่” เขาต้องคุยกับเด็กให้รู้เรื่องก่อนไม่อย่างนั้นคงมีเรื่องให้เครียดแน่ แล้วผลที่ตามมาคือลูกน้องประสาทแดกกันถ้วนหน้า “เสี่ยไม่มีสิทธิ์มาขังหนูไว้นะ!” เธอพูดออกไปก็อยากจะดึงทุกคำพูดของตัวเองกลับมาคืน “ปากดีอย่างนี้ต้องโดนทำโทษ!!” เขาจะจูบคนอวดดีให้เข็ดให้รู้ว่าเวลาผมหึงมันเป็นยังไง “เสี่ยไม่อื้อ…” เธอเหมือนจะหายใจไม่ออกแล้ว เขาอาศัยจังหะที่หนูหลินกำลังพูดจูบดูดเม้นริมฝีปากนุ่มก่อนจะสอดลิ้นเข้าลิ้มรสชาติหวานที่คล้ายว่าจะเสพติดทั้งที่พึ่งได้ลิ้มลอง ครั้งนี้จูบอย่างเร้าร้อนเรียกทุกความต้องการทั้งหมดที่มีในตัวหนูหลิน เขาดูดลิ้นเล็กที่ปัดป่ายหนีอย่างไร้เดียงสาเพราะจูบไม่เป็นให้เข้าปากเขาบ้าง ก่อนที่จะรวบกำปั้นน้อยๆขึ้นไปอีกครั้ง แล้วจูบซ้ำไปอีกรอบให้ลิ้นได้ซอนไซดูดดื่มเอาความหวานในปากเด็กไร้เดียงสาอ่อนด้อยประสบการณ์จนตัวอ่อน เขาผละออกมาอีกครั้งเธอก็นิ่งเลย

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more