My Cold Bodyguard (SPG)

CHAPTER 7

Nagpatuloy ang secret affair nina Clinton at Jessica. Lunod na lunod na siya sa bawal na relasyon nila na halos araw-araw ay sa bahay na siya ni Vivian tumutuloy para lang magkasama silang dalawa ni Jessica. Kulang na nga lang ay sabihin niya sa nobya na kung puwede ay doon na rin siya tumira sa bahay nito. Partikular na sa kuwarto ni Jessica kung saan ay palagi silang nagniniig.

Mas naging malaya silang dalawa ngayon dahil panay ang out of town ni Vivian dahil sa trabaho. At kung hindi gabi ay inuumaga na ito ng uwi.

Katulad ngayon. Magdamag silang magkaulayaw ni Jessica kaya tinanghali siya ng gising.

Napapitlag si Clinton nang mag-ring ang kaniyang cellphone. Babangon sana siya para sagutin iyon nang matigilan siya. Nanlaki ang kaniyang mga mata nang mahuli si Jessica na nakasubsob sa pagitan ng kaniyang mga hita at isinusubo ang kaniyang kahabaan na naliligo sa ketchup. Umigting ang panga ni Clinton sa nasaksihan. Kaya naman pala ang sarap ng gising niya.

"Oh, baby, oohh... your c**k is so big and long," halinghing ni Jessica habang dinidilaan ang kaniyang pagkal*l*ki na katatapos lang patakan na naman ng ketchup.

Pakiramdam ni Clinton ay lalagnatin siya sa sobrang init na nadarama niya. Wala siyang pakialam kung panay man ang ring ng kaniyang cellphone at alam niyang si Vivian iyon. Mas interesado siya sa ginagawa ni Jessica sa kaniya kaysa sa walang kasawaang pagkukuwento ng nobya tungkol sa mga achievements nito.

It's so boring.

Mas lalong nadagdagan ang libog na naramdaman ni Clinto nang mas naging agresibo pa ang pagkain ni Jessica sa tigas na tigas niyang sandata.

Napaungol siya nang inilalabas-masok nito iyon sa bibig at pinaabot hanggang sa lalamunan nito.

"God, this feels so good, baby. Kung ganito lang sana ka-explorer at ka-open minded si Vivian." Napamura si Clinton. "Nang dahil sa'yo kaya mas na-realize ko kung gaano kasayang ang mga taon na naging girlfriend ko siya."

"Kung gano'n ay makipaghiwalay ka na sa kaniya, baby. Magsama na tayo."

Hindi kumibo si Clinton at umungol nang umungol lang. Iba ang tumatakbo sa isip niya nang mga oras na iyon.

"Deeper, baby," utos niya kay Jessica na sinunod naman nito. Nabulunan pa ito dahil sa laki at haba ng sandata niya na bumaon sa lalamunan nito. Clinton smiled and pulled Jessica's hair. "Good girl." Hinugot niya ang mamula-mula niyang pagkal*l*ki mula sa bibig nito. Bumuwelo at saka umulos uli roon.

Nagsisimula nang mairita si Clinton sa walang tigil na pag-ring ng cellphone niya. Nasisira kasi ang concentration niya sa pagpapaligaya sa kaniya ni Jessica. Mabuti na lang at magaling talaga ito. Kaya nitong talunin ang inis niya at paigtingin pa ang libog at pagnanasa niya.

"Ohhh, yeah." He moaned in so much pleasure. "Deep throat me again, baby."

Ngiti lang ang itinugon ni Jessica bago ito nag-umpisang isagad na naman ang kahabaan niya sa lalamunan nito hanggang sa labasan siya.

F*ck, yeah. sabi ni Clinton nang hininingal siyang bumagsak sa malambot na kama. Nakatulog siya uli at tuluyan nang nabalewala ang tawag ng nobya.

Nang mapagod sa pagtawag sa nobyo ay tumigil na lang si Vivian. Baka tulog nga siguro si Clinton kaya hindi ito sumasagot. Magpasundo pa naman sana siya dahil wala ang kaniyang kotse at pinagamit niya muna kay Margarita. Mapipilitan tuloy siyang mag-commute kahit ayaw sana niya dahil pagod at inaantok siya.

Sumakay nga lang ng taxi si Vivian. Dahil may sariling susi naman siya ng kaniyang gate kaya hindi na siya nag-doorbell pa para hindi na maistorbo si Jessica.

Pagbukas niya ng gate ay gulat na gulat ang dalaga nang makitang nasa bakuran ang kotse ni Clinton.

"Ano ang ginagawa niya rito?" hindi niya napigilang tanong sa sarili. Pero siya rin ang sumagot niyon. "Ah, baka dito na siya dumiretso nang hindi na niya ako naabutan sa shop."

Pero bakit hindi man lang niya sinagot ang mga tawag ko? O kahit nag-call back man lang?

Maraming katanungan ang kasalukuyan na gumugulo sa isipan ni Vivian nang may maalala siya. Kailangan nga pala niyang tawagan si Kuya Hendrix dahil may kaibigan daw ito sa Washington na ikakasal at sa kaniya gustong ipa-design ang buong entourage.

Pansamantalang inalis muna ng dalaga ang isip niya kay Clinton at nag-video call sa kapatid. But she was surprised nang hindi mukha ni Kuya Hendrix ang nag-appear sa screen kundi ang mukha ng guwapong lalaki na nakita niya noon sa opisina ng kapatid.

Katulad nang dati ay nakakunot pa rin ang noo nito. Gayon man ay hindi pa rin maitatangging guwapo talaga ang lalaki. Lalo pa itong naging guwapo dahil sa puting long sleeve na suot nito. Nakatupi ang manggas niyon hanggang sa siko nito. Mula roon ay kitang-kita niya ang munting balahibo sa braso nito at ang ugat niyon. Parang kulang talaga ang salitang guwapo para ilarawan ang lalaki.

Mula sa pagsipat dito ay napakisap si Vivian nang magsalita ito. "Your brother is not around. Just call again later." Walang kangiti-ngiti na wika ng lalaki.

Pero hindi niya gaanong napansin ang pagiging seryoso nito. Nakasunod kasi ang mga mata niya sa bawat paggalaw ng mga labi nito.

"Sasabihin ko na lang na tumawag ka," dagdag pa ng lalaki.

So, alam pala niya na kapatid ako ni Kuya Hendrix?

Pero kaano-ano kaya ito ng kapatid niya at parang close na close sila na pati ang cellphone ng Kuya niya ay ipinagkatiwala rito?

Hindi naman siguro siya lover ni Kuya Hendrix? Sayang naman kung ganoon. And besides, one hundred percent lalaki naman ang kapatid kong iyon. Baka mabugbog ako ng wala sa oras kapag nalaman ang mga pinag-iisip ko.

"M-may sasabihin lang sana ako sa kaniya." Lihim niyang kinastigo ang sarili nang mapagtantong nakatulala na pala siya rito.

Gosh, what the heck was happening to her? Daig pa niya ang isang teenager na na-starstruck sa isang campus heartthrob na crush na crush niya. Napahawak sa kaliwang dibdib niya si Vivian nang maramdaman ang pagbilis ng t***k ng puso niya. Hindi naman siya nagkape ngayong araw para makaramdam siya ng ganoon. Nagpakawala na lang siya ng malalim na buntong-hininga.

Nakakahiya!

Baka kung ano na ang isipin sa kaniya ng lalaki. Napayuko tuloy siya nang wala sa oras.

"May kailangan ka pa ba?" tanong sa kaniya ng lalaki sa baritonong boses na nagpaangat sa tingin ni Vivian.

Sandaling napigil niya ang kaniyang hininga nang makitang nakatitig pa rin sa kanya ang lalaki. At hindi pa rin nagbabago ang ekspresyon nito, nakakunot pa rin ang noo.

Kahit nakakailang ang pagiging seryoso ng lalaki ay nginitian pa rin ito ng dalaga. "Okay, tatawag na lang uli ako mamaya. Thank you."

Pero katulad nang dati ay hindi man lang tumugon sa pagngiti ang lalaki. Naka-poker face pa rin ito.

Mahirap ba talaga para rito ang ngumiti? O talagang wala sa bokabularyo nito ang pagngiti?

Mag-i-end call na sana ni Vivian nang may maalala siya. "Ahm, mga anong oras ko kaya puwedeng tawagan si Kuya Hendrix?"

Matagal bago ito sumagot at nakatitig lang sa kaniya. Nailang tuloy siya lalo. "I don't know. Hindi ko hawak ang schedule niya," sagot nito, nasa boses pa rin ang kaseryosuhan.

Ngumiti uli si Vivian. "Ah, gano'n ba," sabi niya. Tumingin siya sa orasan. Matutulog pa kasi siya. Sabagay, baka hapon na rin siya magigising. Baka puwede na niyang tawagin niyon si Kuya Hendrix. "Sige," mayamaya ay sabi niya sa lalaki. "Pakisabi na lang kay Kuya na tumawag ako. Salamat."

"Okay," maikling sagot nito.

Hinintay ni Vivian na patayin na ng lalaki ang cellphone. Pero hindi nito ginawa. Sa halip ay tumayo ito at iniwan lang sa lamesa ang cellphone ni Kuya Hendrix. Pagkatapos ay may kinuha ito na isa pa. Marahil ay iyon ang pag-aari nito. Hanggang sa nakita niya na nag-dial ito. Dapat ay siya na ang nag-end call pero hindi niya alam kung ano ang nangyari at hindi rin niya iyon nagawa.

"Hello, Jigsaw--" Tumigil sa pagsasalita ang lalaki nang mapalingon sa cellphone ni Kuya Hendrix at nakitang nakabukas pa rin iyon. Kumunot ang noo nito nang tingnan siya. Pakiramdam ni Vivian ay sandaling nalunod siya sa paraan ng pagkatitig nito sa kaniya. "What?" nakataas ang dalawang kilay na tanong nito sa kaniya. "I thought were done talking."

Nagba-blush na naghagilap muna ng sasabihin si Vivian. "Ahm, ano--"

"Look, Miss Mejica," putol nito sa gusto niyang sabihin. "I'm a busy person. Kung uubusin ko lang ang oras ko sa pakikipagtitigan sa cellphone, mawawalan ako ng trabaho. So, please end the call now kung wala ka nang ibibilin pa sa kapatid mo."

Nakagat ni Vivian ang ibabang labi. Ramdam niyang uminit ang buong mukha niya. Hindi na lang niya pinansin ang kalamigan na ipinakita ng lalaki. Siya rin naman ang may kasalanan at tumunganga pa siya roon.

Nagpasalamat na lang siya uli sa lalaki na hindi na naman niya nakuha ang pangalan. Pagkatapos niyon ay nawala na sa kabilang screen ang guwapong lalaki nang pindutin niya ang "End" button.

Isang malalim na buntong-hininga na lang ang pinakawalan ni Vivian at naglakad na papasok sa loob ng bahay. Noon lang niya naalala ang pagtataka kung bakit naroon si Clinton.

Pagkapasok niya sa loob ng bahay ay tahimik ang buong paligid. Kahit si Jessica ay hindi siya sinalubong. Wala ito sa sala at nakasara naman ang television. Wala rin doon si Clinton.

Nakasalubong ang mga kilay na pumunta sa kusina si Vivian pero wala ring tao roon. Pero may mga hugasin sa lababo. Mukhang dalawang tao ang kumain dahil marami-rami ang mga iyon. Nakalabas din sa lamesa ang ketchup at peanut butter. Halos maubos na ang laman ng mga iyon. Naging paborito na nga yata ni Jessica ang palaman na iyon. Dahil simula nang dumating ito ay halos maubos na ang stock ni Vivian. Galing pa kasi Pilipnas ang peanut butter.

Nagpalinga-linga siya sa paligid. Nakabukas rin ang banyo pero wala ring tao.

Nasaan ang dalawang iyon?