CHAPTER 17
เกมส์ขยับตัวเข้ามาอีกนิดหลังจากฉวยโอกาสในขณะที่ฉันกำลังลังเลก้มลงจูบฉันจากนั้นเขาก็ผละออกไปรวมเวลาทั้งหมดไม่ถึงสามนาทีด้วยซ้ำ นัยน์ตาสีน้ำตาลก้มมองฉันด้วยความแวววาวก่อนที่จะเผยรอยยิ้มออกมาให้เห็น
“นี่แค่จูบแป๊บเดียวก็เป็นขนาดนี้แล้ว...”
“...”
แล้วอะไร
รู้ไหมฉันลุ้นอีกประโยคหนึ่งของเกมส์มากไม่อยากให้เขาเว้นช่วงว่างแบบนี้ใจมันตุ๊มๆ ต่อมๆ ยังไงชอบกลความอยากรู้ของคนทุกคนคงเข้าใจดีว่ามีผลมากเพียงไหน
“ถ้ามากกว่านี้ ไหวหรือเปล่า หื้ม?” แขนข้างหนึ่งของเกมส์ถูกยกขึ้นมาดันกับกระจกของห้องไว้และเหมือนต้องการกั้นสร้างอานาเขตกับร่างกายฉันเอาไว้โดยที่แขนอีกข้างกลับโอบรอบเอวเอาไว้แน่น “รู้มั้ยว่าถึงไม่ขอฉันก็จะเห็นแก่ตัวลบรอยพวกนั้นอยู่แล้ว ไม่มีทางปล่อยมันอยู่บนร่างกายเธอนานหรอกขิม”
“หมายความว่า...”
“มาเริ่มลบกันเลยดีกว่า”
อื้อ...
การจูบครั้งที่สามขึ้นในระยะเวลาที่ห่างกันไม่มากแต่สัม
