SOMETHING25:ข่าวของรูมเมท

1550 Words

SOMETHING 25 ************************ ได้ยินเท่านั้นล่ะฉันถึงกลับผละออกจากโฟร์แทบไม่ทัน ไอ้เราก็นึกว่าเห็นผีหรือเห็นจิ้งจกตุ๊กแกไรงี้ โฟร์หัวเราะดังลั่นก่อนจะถือวิสาสะโอบเอวฉันเอาไว้หลวมๆ เหมือนเขาจะเผลอทำไปโดยไม่รู้ตัว และฉันก็ดันไม่ยอมผลักเขาออกด้วย น่าอายใช่มั้ยที่ฉันเองก็สมยอมให้เขา ฉันก็อยากจะบอกแบบนั้นเหมือนกัน ไม่รู้ทำไมฉันถึงไม่กล้าปฏิเสธสัมผัสของโฟร์ได้ก็ไม่รู้เหมือนมันอยากได้ให้ทำ ฉันคิดว่าตัวเองต้องบ้าไปแล้วแน่ๆ เลย “นี่ถ้าเธอตอบรับฉันทั้งสามโลกจะเป็นของเราทันทีเลย” “นะ...นี่รวบรัดเกินไปหรือเปล่า?” ฉันตีแขนโฟร์แรงๆ หนึ่งที ไหนบอกว่าจะจีบฉันแล้วไอ้ที่พูดมันหมายความว่ายังไง โฟร์เงยหน้าเอาคางมาเกยไว้ที่ไหล่ของฉันแล้วมองหน้าฉันด้วยสายตาออดอ้อนเหมือนลูกแมวน้อย เห็นแล้วก็น่าเอ็นดูยังไงไม่รู้ “ก็อย่าคิดแบบนั้นสิจ๊ะ” ก็อก! ก็อก! ก็อก! โฟร์ผละออกจากฉันทันทีเมื่อมีคนมาเคาะประตูที่หน้าห้องเรา ฉันมองเขาอย่างงงๆ ว่าทำไมต้องรีบผละออกเร็วขนาดนั้น ทั้งที่คนข้างนอกไม่มีทางได้เข้ามาเห็นแน่นอน โฟร์ชี้นิ้วให้ฉันเป็นคนไปเปิดประตูเอง เขากลับไปนั่งที่ตัวเองก่อนจะเสียบหูฟังใส่หูแล้วนอนคลุมโปงเหมือนที่เขาเคยทำ ฉันเดินมาเปิดประตูก็เห็นว่าเป็นพี่อรุณยืนอยู่ด้วยใบหน้ายิ้มแย้มดูสดใสผิดปกติ เห็นแล้วก็ดูแปลกตาดีเหมือนกันแฮะ เพราะที่ผ่านมาพี่อรุณแทบจะไม่เคยฉีกยิ้มกว้างขนาดนี้เลยแล้วนี่เขามีธุระอะไรหรือเปล่าถึงได้มาที่ห้องแบบนี้ “พี่อรุณมาหาใครเหรอคะ?” “พี่มาหาเธอนั่นแหละรันนี่” พี่อรุณเอื้อมมือมาโยกหัวฉันเล่นอย่างเอ็นดูก่อนจะดึงฉันเข้าไปกอด ฉันไม่ได้ตกใจอะไรในการกระทำของพี่อรุณเพราะเวลาที่เราเจอกันเขาก็มักจะทำแบบนี้บ่อยๆ เพราะเขาเคยบอกฉันว่าเอ็นดูฉันเหมือนน้องสาวคนหนึ่ง ฉันเองก็รักเขาเหมือนพี่ชายคนหนึ่งเหมือนกัน ตึง! เสียงดังจากในห้องทำให้ฉันกับพี่อรุณเดินเข้าไปด้านในก็เห็นว่าโฟร์กำลังนั่งมองฉันกับพี่อรุณอยู่ ใบหน้าไม่ได้แสดงอารมณ์ใดๆ เหมือนเขากลายเป็นคนที่ไร้อารมณ์ไปแล้ว และไอ้ที่ว่าเสียงดังที่ว่านั้นก็คือเสียงหนังสือแพทย์ของโฟร์ที่มันตกลงมา เมื่อกี้ฉันเห็นเขาคลุมโปงไปแล้วนี่ แล้วทำไมมานั่งมองหน้าฉัน “วันนี้ไม่ได้ไปเรียนไงโฟร์?” อ้าว! วันนี้โฟร์มีเรียนด้วยเหรอ ทำไมเขาถึงทำตัวว่างมากแบบนี้ล่ะ ฉันก็นึกว่าเขาเป็นคนรักเรียนถึงสอบติดแพทย์ได้ ไม่ยักรู้ว่าชอบโดดแบบนี้ โฟร์ยักไหล่ก่อนจะเดินเข้าห้องน้ำแล้วออกมาด้วยชุดนักศึกษา ชายเสื้อไม่ได้เอาเข้า ดูท่าทางกร้านโลกมาก ถ้าไม่รู้จักเขาให้ตายยังไงฉันก็ไม่เชื่อว่าเราเรียนแพทย์แน่ๆ “กำลังไป ไปนะรันนี่” เขาหันมาโบกมือให้ฉันก่อนจะออกจากห้องไป ทำเหมือนว่าเมื่อกี้ไม่มีอะไรเกิดขึ้น เขาดูเย็นชาขึ้นมากะทันหันจนฉันเองก็งงว่ามันเกิดอะไรขึ้นระหว่างที่ฉันไปเปิดประตูให้พี่อรุณ “มันนี่ก็แปลกนะ” พี่อรุณเกาหัวตัวเองงงๆ ไม่ใช่แค่เขาหรอกนะที่งงฉันก็งงด้วยเหมือนกัน เพราะก่อนหน้านี้เขายังดีๆ อยู่เลย “รันกินข้าวยัง พี่มารับไปกินข้าว” ถ้ามาถึงที่แล้วไม่น่าถามเลยมั้ง ถ้าฉันกินแล้วยังไงฉันก็ต้องไปกับเขาอยู่ดี ก็เล่นมาหาถึงห้องขนาดนี้ แต่เมื่อกี้อาการของโฟร์มันก็ทำให้ฉันงงเหมือนกันนะว่าเขาเป็นอะไรไป คือไม่อยากให้คนอื่นรู้เหรอว่าเชากำลังจีบฉันอยู่อ่ะ “งั้นรอรันอาบน้ำแป๊บนะคะ” “ครับ” [FOUR : SAID] ผมขับรถมาจอดที่หน้าคณะของตัวเองก่อนจะเดินเข้าห้องเรียนอย่างเซ็งๆ แถมยังรู้สึกหงุดหงิดยังไงไม่รู้ เหมือนว่าเมื่อกี้แม่งโดนแย่งของรักไป อ้อ! ที่ผมทำเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้นเพราะไม่อยากให้พี่อรุณรู้ว่าผมกำลังตามจีบคนที่เขาชอบอยู่อย่างรัน และผมเชื่อว่ารันไม่มีทางบอกเรื่องนี้ให้พี่อรุณรู้แน่ๆ ทุกคนคงคิดว่าผมแม่งเลวแย่งผู้หญิงของพี่รหัสตัวเองได้ ผมไม่ได้แย่งครับ เพราะรันไม่ได้เป็นของใคร อย่างที่เพื่อนผมบอกว่าใครดีใครได้ ผมเองก็ไม่ได้คิดจริงจังกับรันด้วย ก็แค่จีบเล่นๆ สนุกๆ เท่านั้น ได้แล้วเลิกแค่นั้น อาจจะดูใจร้ายไปหน่อยแต่ผมคิดว่ามันเป็นผลดีสำหรับเราสองคน เธอก็จะได้เจอคนที่ดีกว่าผม ผมเองก็คงหาคนที่ใช่ไปเรื่อยๆ ไม่ใช่ว่ารันเป็นผู้หญิงไม่ดีนะ เธอดีมากเลยล่ะ ที่ผมพูดแบบนั้นเพราะผมก็ไม่รู้เหมือนกันว่าเธอคือคนที่ใช่ของผมหรือเปล่า ผมถึงอยากลองจีบเธอดูไง ถ้าเธอคือคนที่ผมควรหยุด ผมก็จะหยุดที่เธอ “มึงเห็นนี่ยังโฟร์?” เมฆเพื่อนสนิทที่ผมไว้ใจไม่ว่ามีเรื่องอะไรก็มักจะเล่าให้มันฟัง มันยื่นมือถือมาตรงหน้าผมเพื่อให้ผมดูข่าวมาใหม่ในเพจมหาลัย ก็เห็นว่าเป็นรูปพี่อรุณขึ้นและตามมาด้วยรันที่เดินจับมือกัน ข้างล่างภาพเขียนไว้ว่า ‘หัวหน้าชมรมดูแลหอพักนักศึกษาเปิดตัวแฟนสาวกลางโรงอาหาร แอบสวีทกันอย่างน่าอิจฉา ได้ข่าวว่าน้องคนนี้เคยมีข่าวกับหนุ่มโฟร์ว่าที่แพทย์มาก่อน เอ๊ะ! สรุปแล้วใครคือคนจริงกันแน่จ๊ะ’ ข่าวเหี้ยไรวะ ออกข่าวแบบนี้มาเหยียบหน้าผมเลยดีกว่ามั้ยครับ อ่านยังไงก็เหมือนว่าผมเป็นคนแพ้ว่ะ รูปที่เธอเดินจับมือกับพี่อรุณมันก็ฟ้องชี้ชัดอยู่แล้วว่าเธอเลือกพี่อรุณไม่ใช่ผม อย่าให้รู้แล้วกันว่าใครเล่นมาปล่อยข่าวแบบนี้ผมซัดไม่เลี้ยงแน่ ไม่ว่าจะเป็นผู้ชายหรือผู้หญิงก็ตาม ส่วนไอ้คนที่เสพข่าวก็จะเสพข่าวแบบมั่วๆ ไป โดยที่ไม่รู้เหี้ยไรเลย “สรุปมึงจะจีบคนนี้เหรอวะโฟร์?” มันมาถามอะไรตอนนี้ การแสดงออกของผมก็ชัดเจนอยู่แล้วว่าเดินหน้าจีบรันอยู่ อย่าคิดนะว่าออกข่าวแบบนี้แล้วผมจะไม่กล้าจีบเธอต่อ ยิ่งเป็นข่าวแบบนี้ผมก็ไม่อยากแพ้ ถึงแม้ว่าตัวเองจะเป็นน้องรหัสที่ต้องทำตามคำสั่งที่พี่รหัสบอกก็เถอะ แต่เรื่องแบบนี้ผมทำตามไม่ได้จริงๆ ว่ะ ต่อให้เราต้องแตกคอกันผมก็ยอม ผมยอมเสียได้ทุกอย่างแต่เสียหน้าไม่ได้ “ผู้หญิงพี่รหัสมึงเลยนะเว้ย” “แล้วไงวะ ทำไมกูแม่งต้องแคร์คนอื่นทำไมคนอื่นไม่เห็นมาแคร์กูบ้าง” พูดแล้วก็เจ็บใจ เชื่อเหอะว่ายังไงคนในมหาลัยต้องเชียร์พี่อรุณแน่นอนเพราะเขาสร้างความดีไว้เยอะ มีแต่คนชื่นชมเขากันทั้งนั้น แตกต่างกับผมที่มีคนรู้จักเยอะก็จริงแต่รู้จักในด้านลบ คนส่วนใหญ่มองว่าผมเป็นคนเจ้าชู้ กินไม่เลือก แต่แม่งไม่ใช่แบบนั้นไง เวลาที่ผมคบใครผมก็ทุ่มเทให้เต็มที่ ก่อนที่เราจะได้กันผมก็บอกแล้วว่าความสัมพันธ์ของเราเป็นแค่เพื่อนนอนเท่านั้น ไม่ได้มีสถานะที่เรียกว่าแฟน แล้วอย่างนี้ผมผิดเหรอวะ “กูเข้าข้างมึงนะเว้ยโฟร์” เมฆตบบ่าผมเหมือนให้กำลังใจ ป่านนี้ไม่รู้ว่ารันจะคิดยังไงกับข่าวที่เห็น บางทีเธออาจจะเลือกคบพี่อรุณเพื่อตัดปัญหาพวกนี้ทิ้งไปก็ได้ ใจผมตอนนี้มันวิ่งไปหาเธอเรียบร้อยแล้วกลัวว่าเธอจะตัดสินใจทำอะไรลงไปโดยไม่นึกถึงใจผม “อาจารย์จะเข้าตอนไหนวะ?” ผมหันไปถามเมฆถ้าผมจะโดดเรียนตอนนี้เพื่อไปหารันจะได้มั้ย เมฆเหมือนมันรู้ว่าผมคงเรียนไม่รู้เรื่องแน่หากว่าไม่ได้ไปหารันตอนนี้ มันพยักหน้าแล้วบอกให้ผมรีบไปส่วนทางนี้มันจะจัดการเอง ผมเองก็ไม่ได้อยากโดดเรียนหรอกนะแต่มันไม่มีทางเลือกจริงๆ ตอนนี้ผมเป็นห่วงความรู้สึกของรันมากกว่า

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more