SOMETHING รูมเมทที่แปลว่าโรคจิต

SOMETHING21:รุกหนัก

SOMETHING 21

*****************************

โฟร์ยื่นคำขาดออกมา เขาเดินไปนั่งที่เตียงพร้อมทำหน้าไม่พอใจออกมาอย่างเห็นได้ชัด ถามจริงนี่เขาใส่หรือว่าฉันใส่ ทำเหมือนตัวเองจะออกไปเที่ยวอย่างนั้นแหละ

ฉันถือเดรสสายเดี่ยวออกมาแขวนเอาไว้หน้าห้องน้ำ ฉันตัดสินใจแล้วว่าจะใส่ชุดนี้และเขาก็ห้ามฉันไม่ได้ด้วย

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำด้วยชุดเดรสสายเดี่ยวที่ได้เลือกเอาไว้แล้ว มันค่อนข้างรัดรูปจนเห็นสัดส่วนของฉัน

เริ่มไม่มั่นใจขึ้นมาแล้วสิว่าจะใส่ชุดนี้ออกไปจริงๆ น่ะเหรอ เพราะมันดูโป๊ไปหน่อย

ฉันเดินไปเปิดตู้เสื้อผ้าเพื่อหาชุดเปลี่ยน แต่แล้วฉันกลับสัมผัสได้ว่ามีคนกำลังกอดฉันจากทางข้างหลังอยู่ ก็มีอยู่คนเดียวที่สามารถทำแบบนี้ได้

รูมเมทฉันไง

“โฟร์”

ฉันแกะมือเขาที่โอบกอดเอวฉันเอาไว้แน่นจนหายใจไม่ออก ไม่รู้ว่าเขาคิดอะไรของเขาถึงได้เดินมากอดฉันแบบนี้ เพราะอย่างนี้ไงฉันถึงไม่อยากแต่งตัวเวลาที่อยู่ห้องกับผู้ชายแบบนี้

ผู้ชายไว้ใจได้ที่ไหนกัน

“อย่าทำแบบนี้”

“แต่เธอทำให้ฉันเป็นแบบนี้” โฟร์ซุกหน้าเข้ามาคลอเคลียที่ซอกคอของฉัน

ฉันพยายามแกะมือเขาออกแต่ก็ไม่เป็นผล ฉันรู้สึกเจ็บจี๊ดขึ้นมาที่ต้นคอเหมือนโฟร์จะใช้ฟันครูดที่ผิวเนื้อของฉันก่อนจะขมเม้มมัน ฉันสะดุ้งตกใจนิดหน่อยเมื่อเขาทำอย่างนั้น เขาจะทำแบบนี้กับฉันไม่ได้

“โฟร์ปล่อย” เขาเหมือนไม่ฟังที่ฉันพูดแต่เลือกที่จะผละฉันให้นอนราบที่เตียงและขึ้นคร่อมร่างฉันเอาไว้

ฉันตกใจทำอะไรไม่ถูกคือมันรวดเร็วจนฉันไม่ทันได้ตั้งตัวเลย

พอจะอ้าปากห้ามเขาก็ก้มลงมาประกบปิดปากฉันทันทีพร้อมกับบดขยี้ริมฝีปากฉันอย่างนึกสนุก เขาไม่ปล่อยให้ฉันได้หายใจด้วยซ้ำจนฉันเกือบจะขาดอากาศหายใจเขาถึงได้ยอมผละออก

“นี่คือบทลงโทษของคนที่ไม่ฟังคำสั่งของฉัน” โฟร์ใช้หลังมือเช็ดลิปสติกที่เปื้อนริมฝีปากเขา ไม่อยากมองตัวเองตอนนี้เลยว่าสภาพหน้าเป็นยังไง

ฉันพูดอะไรไม่ออกได้แต่มองหน้าเขาที่อยู่เหนือร่างกายฉัน เขาโน้มหน้าลงมาอีกครั้งแต่ครั้งนี้เขาไม่ได้จูบ เขาแค่ทำให้ปลายจมูกของเราชนกันเท่านั้น ตอนนี้ตัวฉันชาไปหมดไม่มีแรงที่จะขยับตัว เขาจู่โจมฉันเร็วมาก

“อย่าแต่งตัวแบบนี้ออกไปข้างนอกอีก ผู้ชายข้างนอกอาจจะไม่ได้ทำแค่นี้ก็ได้ ถ้าไม่อยากเสียตัวก็เปลี่ยนชุดซะรัน”

โฟร์ลุกออกจาตัวฉันก่อนจะพยุงให้ฉันลุกตามเขาขึ้นมาด้วย ตอนนี้เหมือนฉันไม่มีสติอยู่กับตัว สติฉันมันหายไปตั้งแต่ที่เขากดจูบฉันแล้ว

ฉันหอบหายใจถี่รัวหัวใจก็เต้นแรงจนเจ็บไปหมด ฉันไม่เคยจูบกับใครมาก่อนเลย นี่ถือเป็นประสบการณ์ครั้งแรกของฉัน ไม่ยักรู้ว่าเขาจูบกันแบบนี้

ฉันยังคงมองหน้าโฟร์ไม่ละสายตาไปไหนไม่รู้ทำไมสายตาของฉันถึงจับจ้องไปที่เขา เหมือนว่าสิ่งที่เขาทำเมื่อกี้มันทำให้ฉันไม่สามารถละสายตาไปจากเขาได้

โฟร์เองก็มองฉันกลับมาเหมือนกัน และเหมือนว่าเขาจะโน้มหน้าลงมาอีกครั้งทำให้ฉันต้องรีบหันหลบแทบไม่ทัน

“ฉะ...ฉันไปเปลี่ยนเสื้อผ้าก่อนนะ” ฉันวิ่งไปเข้าห้องน้ำด้วยใจที่เต้นรัวเร็ว นี่ถ้าตายเพราะหัวใจเต้นผิดจังหวะเขาต้องรับผิดชอบการตายของฉันด้วยนะ

ฉันสงบสติอารมณ์อยู่ในห้องน้ำนานพอสมควรก่อนจะล้างหน้าล้างตาแล้วเปลี่ยนชุดใหม่เป็นกางเกงยีนส์ขาสั้นพร้อมกับเสื้อครอปสบายๆ ก่อนจะออกมาจากห้องน้ำ โฟร์ยังคงนั่งอยู่ที่เตียงของฉันเหมือนเดิม ทำตัวไม่ถูกยังไงไม่รู้

นี่ฉันทำอะไรของฉันอยู่กันเนี่ย ไม่เข้าใจตัวเองเลย

“เอวก็ไม่มียังจะใส่เสื้อเอวลอยอีก”

อ้าว! เล่นพูดแบบนี้ทำให้ฉันเสียความมั่นใจไปเลย ฉันว่าตัวเองก็หุ่นดีออกอย่ามาพูดให้ฉันไขว้เขวหน่อยเลยยังไงฉันก็ไม่เปลี่ยนอีกแล้ว

“ฉันไปแล้วนะ” ฉันเดินไปหยิบกระเป๋าสะพายก่อนจะเดินออกมาจากห้อง โฟร์เลยรีบพูดขึ้นมาก่อนที่ฉันจะทันได้ออกไป

“กลับตอนไหน ฉันจะได้รอ”

“ไม่ต้องรอหรอก น่าจะกลับดึกอ่ะ” ฉันหันไปตอบเขา เพราะไม่อยากให้เขารอ

ฉันเองก็ไม่รู้ว่าตัวเองจะกลับเมื่อไหร่ด้วย ถ้าฉันเมามากก็คงจะขอไปนอนห้องน้อยหน่าหรือไม่ก็แก้วอ่ะ เพราะถ้าฉันไม่มีสติฉันจะไม่กลับมาที่ห้องเด็ดขาด เผื่อเผลอทำอะไรที่ตัวเองไม่รู้ตัวขึ้นมาล่ะยุ่งเลย

“หรือไม่อาจจะไม่กลับเลย”

“ทำไมถึงไม่กลับ?” เขาทำหน้าสงสัยน้ำเสียงของเขาติดไม่พอใจนิดหน่อย

การที่ฉันไม่กลับห้องมันทำให้เขานอนไม่หลับหรือไง ทีเขาออกไปนอนข้างนอกฉันยังไม่เห็นไปเหวี่ยงบอกให้เขากลับเข้าห้องเลย แค่ไม่เห็นหน้าฉันแค่คืนเดียวจะนอนไม่หลับหรือไง

“โฟร์”

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆ ก่อนจะพูดย้ำเตือนเขาว่าเราสองคนเป็นแค่เพื่อนกัน อย่าทำเกินกว่าเพื่อน การกระทำของฉันมันก็น่าจะทำให้เขารู้แล้วนะว่าฉันไม่ได้คิดอะไรกับเขาเลยสักนิด

อีกอย่างฉันคิดว่าเขาเองก็ไม่ได้ชอบฉันอย่างที่เขาบอกจริงๆ หรอก เขาอาจจะแค่แกล้งฉันเล่นก็ได้ คนที่มีแฟนแล้วอย่างเขาฉันคิดว่าคงไม่คิดจะจริงจังกับใครหรอกนอกจากเล่นด้วยเท่านั้น

“เลิกเล่นได้แล้ว อย่าเอาความรู้สึกของคนอื่นมาล้อเล่น ถ้าไม่คิดอะไรก็อย่าทำ”

“...”

“นี่ฉันจริงจังนะ” เมื่อเห็นว่าเขาทำหน้าไม่รับรู้อะไรฉันก็รู้สึกหงุดหงิดยังไงไม่รู้ที่เขาไม่ฟังที่ฉันพูดเลย ฉันเดินเข้าไปตีแขนเขาอย่างแรงเพื่อให้เขาฟังฉัน จะได้ไม่ทำอะไรฉันอีก “ฟังที่ฉันพูดหรือเปล่า?”

“ฟังแต่ไม่รับรู้และไม่ทำตามมีไรป่ะ?” กวนประสาท

บอกเลยผู้ชายคนนี้เกิดมาเพื่อกวนประสาทฉันโดยแท้จริง ไม่อยากพูดกับเขาแล้วไม่รับรู้ก็ไม่ต้องรับรู้ เอาเป็นว่าเขาได้ยินที่ฉันพูดก็พอแล้ว

“ไอ้บ้าโฟร์!!!” ฉันสบถออกมาเบาๆ คนเดียวก่อนจะหันหลังเดินไปหน้าประตูเพื่อที่จะออกไปจากห้องนี้ให้เร็วที่สุดแต่ก็ยังได้ยินเสียงโฟร์ตะโกนขึ้นมาซะก่อน

“ได้ยินนะ” พูดเบาขนาดนี้ยังได้ยินอีกเหรอหูหมาหรือเปล่า

ฉันไม่หันไปโต้ตอบเขาก่อนจะออกจากห้องมาเลย ปล่อยให้อยู่คนเดียวแบบนี้แหละดีแล้ว ไม่แน่เขาอาจจะไม่อยู่ห้องก็ได้ คนอย่างโฟร์น่ะเหรอจะอยู่ห้องคนเดียวฉันว่าไม่หรอก เดี๋ยวก็คงออกไปหาแฟนของเขา

แต่ทำไมนะ ทำไมฉันต้องนึกถึงจูบของเขาด้วยก็ไม่รู้ ในหัวมันคิดแต่ภาพที่เขาจูบฉัน พร้อมกับคำพูดที่ดูเหมือนเป็นห่วงไม่อยากให้ฉันเจออันตรายอีก เขาเป็นห่วงฉันอย่างที่พูดจริงๆ หรือเปล่า หรือแค่แกล้งกันให้หวั่นไหวเล่นเท่านั้น

ฉันเริ่มกลัวใจตัวเองขึ้นมาจริงๆ แล้วนะเวลาที่อยู่ใกล้โฟร์ ฉันกลัวว่าตัวเองจะเผลอไปกับสัมผัสที่เขามอบให้เหมือนอย่างวันนี้อีก ต้องเตือนสติตัวเองเอาไว้สิว่าโฟร์มีแฟนแล้ว

เขามีแฟนแล้ว และฉันก็เป็นแค่รูมเมทของเขาเท่านั้น

เลิกคิดที่จะหวั่นไหวกับเขาได้แล้วรัน