SOMETHING29:โฟร์คนจริง
1509 Words
SOMETHING 29
******************************
โฟร์พาฉันมากินข้าวที่โรงอาหาร ซึ่งที่นี่เต็มไปด้วยผู้คนมากมายจนฉันไม่กล้าเดินเข้าไปข้างในเลย แค่ยืนอยู่ข้างนอกก็สัมผัสได้ถึงสายตาอำมหิตมองมาที่ฉันแล้วอ่ะ
คิดถูกหรือเปล่าเนี่ยที่ยอมออกมากับโฟร์ง่ายๆ แบบนี้
แต่ฉันบริสุทธิ์ใจนะ ฉันไม่ได้ทำอะไรลับหลังคนอื่นเลย การที่เราออกมากินข้าวด้วยกันเพราะว่าเราพักอยู่ที่ห้องเดียวกันเท่านั้นเอง แต่ก็ไม่รู้ว่าคนอื่นจะคิดเหมือนที่ฉันคิดหรือเปล่าเพราะคนอื่นชอบคิดว่าฉันอ่อยโฟร์
นี่ก็ไม่เข้าใจว่าทำไมจะต้องคิดแบบนั้นด้วยการที่ฉันอยู่ห้องกับโฟร์มันไม่จำเป็นที่เราจะต้องมีอะไรกันก็ได้หรือเปล่า
โฟร์เดินไปก่อนฉันเขาหันหลังกลับมากวักมือเรียกให้ฉันเดินเข้าไปด้านใน บอกตามตรงเลยว่าฉันไม่กล้า เท้าฉันไม่ยอมขยับไปไหนเลย
ฉันว่าซื้อมะหมี่กึ่งสำเร็จรูปไปกินที่ห้องน่าจะง่ายกว่า นี่ถ้าต้องมานั่งกินข้าวกับเขาที่โรงอาหารคนเยอะๆ แบบนี้ฉันคงกินไม่ลงแน่ๆ ก็จ้องกันซะขนาดนี้
“รันนี่ทำอะไรอยู่ตรงนั้น”
โฟร์ตะโกนเรียกฉันทำให้คนที่เดินผ่านหันกลับมามองฉันก่อนจะทำหน้าตกใจเหมือนเห็นผี ขอโทษหน้าฉันไม่ได้น่ากลัวขนาดนั้น ไม่ต้องทำหน้าตกใจขนาดนั้นก็ได้มั้ง ฉันวิ่งไปหาโฟร์ที่ยืนรอฉันอยู่ ถ้าไม่ไปเขาก็คงตะโกนเรียกฉันอีกแน่ๆ
“ซื้อกลับไปกินที่ห้องได้มั้ยอ่ะ?” ฉันเขย่าแขนโฟร์เพื่อเป็นการขอร้องให้เขาพากลับไปกินที่ห้อง
โฟร์อมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะก้มลงมากระซิบข้างหูฉัน การกระทำของเขาทำให้คนในโรงอาหารหันมาจ้องมองเราหมด รวมถึงพ่อค้าแม่ค้าด้วย ทุกคนคงคิดว่าฉันกับโฟร์ทำอะไรน่าเกียจแน่ๆ เลย แต่เปล่านะเราแค่คุยกันเฉยๆ
“ถ้าเธอกลัวเธอก็จะกลัวแบบนี้ต่อไปเรื่อยๆ นะรัน ในเมื่อเราไม่ได้ทำผิดทำไมเราต้องแคร์คนอื่นแม่งด้วย”
ที่จริงฉันก็คิดเหมือนที่โฟร์คิดนั่นแหละ แต่บางทีฉันก็กลัวเกินไป กลัวว่าจะมีคนคิดไม่ดีกับฉันแล้วมาทำร้ายฉันเหมือนเมื่อวานไง
ฉันอยู่ของฉันดีๆ ก็มีคนเอาน้ำถูพื้นมาสาดใส่หน้าฉัน อย่าให้ต้องพูดถึงคนข้างนอกเลยว่าอยากจะฆ่าฉันมากแค่ไหน
“กินข้าวเหอะไม่มีไรหรอก”
“แต่ว่า...” ถึงเขาจะพูดให้กำลังใจฉันก็เถอะ แต่ฉันก็ไม่ชอบให้คนมามองแบบนี้ มันทำตัวไม่ถูก ฉันอยากให้ทุกอย่างกลับมาเป็นเหมือนเดิม แบบว่าไม่ต้องมีคนมาสนใจหรือมองฉันในทางที่ไม่ดี
“เอางี้ถ้ามีใครมองเธอฉันซัดหน้ามันให้เองเคมั้ย?” งั้นเขาคงต้องซัดหน้าคนทั้งโรงอาหารแล้วล่ะฉันว่า ดูสิทุกคนมองมาที่ฉันกันหมดเลย
โฟร์กวาดสายตามองคนรอบๆ ตัวเรา แต่ละคนไม่มีใครกล้าสบตากับโฟร์สักคน แปลกใจเหมือนกันทำไมถึงได้กลัวโฟร์ขนาดนั้น ทำเหมือนว่าเขาเป็นเจ้าถิ่นที่นี่อย่างนั้นแหละ
“กินข้าวเหอะ ไม่มีไรแล้วล่ะ”
“อะ...อื้อ” ฉันเดินเข้ามาในโรงอาหารก่อนจะเดินไปนั่งโต๊ะที่ว่างแล้วให้โฟร์เป็นคนไปซื้อข้าวมาให้ฉันกินเพราะถ้าให้เดินไปซื้อกินเองเดี๋ยวคงมีเรื่องขึ้นมาอีก และฉันก็เป็นคนที่ยอมคนไม่เป็นซะด้วยสิ
ระหว่างที่นั่งรอก็มีพี่ผู้หญิงคนหนึ่งเดินเข้ามานั่งข้างๆ ฉัน ฉันหันไปมองก็เห็นว่าเธอกำลังฉีกยิ้มให้ฉันดู เป็นรอยยิ้มที่ไม่จริงใจชะมัดเลย
แล้วนี่จะเข้ามาทำอะไรฉันอีกล่ะ บอกก่อนเลยนะว่าฉันไม่ยอมให้ตัวเองเป็นฝ่ายถูกกระทำอยู่ฝ่ายเดียวแน่ แรงมาก็แรงกลับไม่โกง
“มีอะไรกับฉันหรือเปล่าคะ?”
“น้องเป็นเพื่อนโฟร์ใช่มั้ย?”
เริ่มรู้สึกถึงลางสังหรณ์ไม่ดียังไงไม่รู้ ฉันคิดว่าเธอจะต้องมีจุดประสงค์อะไรบางอย่างที่อยากจะให้ฉันทำภารกิจให้เธอแหงๆ เลย ฉันพยักหน้าตอบโดยไม่ได้พูดอะไร เธอจับมือฉันขึ้นมากุมเอาไว้แนบอกอย่างดีใจจนฉันตกใจในการกระทำของเธอ
“พี่ชอบโฟร์นะ”
“อ่า...ค่ะ” ชอบโฟร์แต่มาบอกฉันเพื่ออะไรอ่ะ ฉันไม่ใช่โฟร์นะทำไมไม่ไปบอกเขาเอง หรือต้องการจะฝากความรักของเธอผ่านทางนี้งี้เหรอ งงกับผู้หญิงพวกนี้จริงๆ เลย
“พี่อยากจะขอร้องช่วยให้พี่สมหวังกับโฟร์ด้วยนะ”
เธอเป็นใครทำไมฉันจะต้องช่วยด้วย ญาติก็ไม่ใช่ รู้จักกันหรือเปล่า ก็เปล่า แล้วทำไมเธอถึงมั่นใจว่าฉันจะช่วยเธอ แค่ลำพังตัวฉันคนเดียวยังเอาตัวไม่รอดเลยแล้วจะไปช่วยอะไรใครได้
“นี่ค่ามัดจำหนึ่งหมื่น ถ้าเธอทำสำเร็จพี่ให้อีกสองหมื่นตกลงนะ”
“ดะ...เดี๋ยวค่ะ”
ฉันร้องห้ามเธอเอาไว้เมื่อเธอยัดเงินใส่มือฉัน คิดยังไงเอาเงินมาฟาดหัวฉันแบบนี้ ยังไงฉันก็ไม่ทำเอาเงินมากองไว้เป็นแสนฉันก็ไม่ทำ เพราะมันไม่ใช่ธุระกงการอะไรของฉัน แค่ฉันช่วยพี่แพตก็มากพอแล้ว แถมยังทำให้เป็นเรื่องใหญ่อีกด้วย
งานนี้เธอคงต้องช่วยตัวเองแล้วล่ะจ๊ะ
“เอาเงินพี่คืนไป เพราะฉันไม่ทำงานนี้”
“นี่เงินหมื่นเลยนะ” เธอทำหน้าตกใจ ถ้าเป็นคนอื่นอาจจะเอาไปง่ายๆ ก็ได้ แต่สำหรับฉันฉันมีเงิน ครอบครัวฉันไม่ได้จนถึงขั้นต้องมาทำเรื่องอะไรแบบนี้ และสิ่งที่เธอให้ฉันทำมันเป็นอะไรที่ฉันไม่ชอบที่สุด
รู้มั้ยเพราะอะไร ก็เพราะฉันไม่อยากเสแสร้งแกล้งทำเวลาที่อยู่ต่อหน้าคนอื่นๆ ต้องคอยเป็นแม่สื่อแม่ชักอะไรแบบนี้ มันไม่ใช่ทางของฉัน
และฉันก็ไม่ชอบยุ่งเรื่องชาวบ้านด้วย ใครชอบใครอยากรักกับใครก็ไม่ต้องเอาฉันไปเกี่ยวด้วยฉันไม่อยากสร้างเรื่องให้ตัวเองแค่นี้ก็เหนื่อยมากพออยู่แล้ว
“เงินเป็นแสนฉันก็ไม่เอาค่ะ พี่เอาเงินที่พ่อแม่พี่หากลับไปเถอะค่ะแล้วเอากลับไปให้ท่าน มันยังมีค่ามากกว่าเอามาให้ฉัน”
พ่อแม่ของเธอจะรู้หรือเปล่าว่าเธอเอาเงินมาใช้แบบทิ้งขว้างแบบนี้ อีกอย่างเธอควรจะรู้นะว่าพ่อแม่กว่าจะหาเงินมาได้มันไม่ใช่เรื่องง่ายๆ เลย ทำไมเอาเงินมาเล่นแบบนี้ น่าผิดหวังแทนพ่อแม่เธอจริงๆ
“ที่ไม่อยากได้เพราะเธอต้องการจะจับเงินร้อยล้านใช่มั้ยล่ะ?” พูดอะไรของเธอเงินร้อยล้านที่ไหน แล้วใครมี ถ้าฉันรู้ฉันคงกระโดดจับเขาแล้วล่ะ
จากรอยยิ้มที่ยิ้มให้ฉันมันแปรเปลี่ยนมาเป็นแววตาที่โกรธเกลียดเหมือนฉันเคยไปฆ่าเธอเมื่อชาติที่แล้ว เธอบีบต้นแขนฉันอย่างแรง และมันก็แรงมากพอที่จะเกิดรอยช้ำขึ้นมา
ฉันไม่ได้แสดงอาการเจ็บปวดออกไปก่อนจะสะบัดแขนตัวเองให้หลุดการการกระทำของคนใจร้าย
“ถ้าพี่ชอบโฟร์พี่ก็ควรจะทำให้เขารักพี่ด้วยความสามารถของพี่มันน่าจะภูมิใจกว่านะคะ พี่มาทำแบบนี้มันไม่ได้ช่วยให้โฟร์รักพี่ได้หรอกค่ะ”
ฉันเลิกสนใจผู้หญิงตรงหน้าก่อนจะเมินหน้าหนีไปทางอื่น ฉันไม่ชอบพวกที่ชอบใช้ความรุนแรงแบบนี้ อะไรไม่ได้ดั่งใจก็พร้อมที่จะทำร้ายกันได้ทุกเมื่อ ต่อให้ฉันอยากช่วยแค่ไหนฉันก็ไม่มีวันเอาตัวเองไปยุ่งเกี่ยวกับคนพวกนี้เด็ดขาด
“เธอจะเก็บสมบัติของมหาลัยใช้เองสินะ”
“สมบัติมหาลัย?”
อะไรคือสมบัติมหาลัย?
ฉันมีของสิ่งนั้นตั้งแต่เมื่อไหร่ ขนาดตัวฉันเองยังไม่รู้เลยแล้วเธอเอาที่ไหนมาพูด นี่ฉันเสียหายนะ ถ้าของที่มหาลัยหายจริงๆ คนที่จะถูกสงสัยก็คงจะต้องเป็นฉันเพราะเธอเล่นพูดแบบนี้ออกมา
แล้วเธอจะมาอะไรกับฉันมากมายก็บอกไปแล้วไม่ช่วยก็น่าจะยอมรับความจริงแล้วกลับไปหาวิธีที่จะทำให้โฟร์หันมาสนใจไม่ดีกว่าเหรอ ทำไมต้องจ้องที่จะทำร้ายกันแบบนี้ด้วย
“ก็โฟร์ไง”
“โฟร์?”
“โฟร์คือสมบัติของมหาลัยที่ไม่มีใครได้ครอบครอง”
- Writer
