SOMETHING รูมเมทที่แปลว่าโรคจิต

SOMETHING07:รูมเมทขี้อ่อย

SOMETHING 7

***********************

[FOUR : SAID]

ผมเงยหน้ามองผู้หญิงตัวเล็กที่บอกให้ผมไปซ่อมราวตากผ้าตอนเวลาเกือบจะเที่ยงคืน ขอโทษนะครับหน้าผมเหมือนนักซ่อมหรือไง ไม่ได้เรียนช่างมาจะซ่อมได้ไงวะ

ที่บอกว่าจะซ่อมให้คือผมจะบอกให้เพื่อนที่เรียนช่างมาซ่อมให้ไงไม่ได้บอกว่าตัวเองจะซ่อม อีกอย่างถึงผมทำเป็นผมก็ไม่จำเป็นที่จะต้องทำให้เธอ ช่วยดูเวลาด้วยเหอะว่าตอนนี้เวลาเท่าไหร่แล้ว

“ก็บอกว่าให้เอาเสื้อผ้าไว้ข้างนอกไง”

ผมลุกขึ้นเดินไปแย่งเสื้อผ้าจากมือรันทำให้เสื้อในและกางเกงในของเธอตกลงพื้น รันทำหน้าตกใจเมื่อสายตาของผมจ้องมองไปที่เสื้อในและกางเกงในของเธอ

ไซส์ใหญ่ซะด้วยว่ะ มองแค่ตานี้ไม่รู้เลยนะว่าเธอนมใหญ่ เห็นตัวเล็กแบบนี้แต่ข้างในไม่เล็กเลย รันรีบก้มเก็บของของเธอก่อนจะวิ่งเข้าห้องน้ำไป และคงลืมไปว่าตอนนี้ชุดนอนของเธออยู่ในมือผม

“รันนี่ออกมาเอาชุดนอนเธอไปด้วย”

รันเดินออกมาจากห้องน้ำเธอทำหน้าตาหวาดกลัวผม คือผมก็ไม่ได้จะเข้าไปปล้ำเธอนะ อีกอย่างผมยังไม่ได้ทำอะไรเกินเลยกับเธอสักนิด แล้วอะไรที่ทำให้เธอคิดว่าผมเป็นโรคจิตไปได้วะ

เธอยื่นมือมาตรงหน้าผมเพื่อที่จะให้ผมคืนชุดนอนให้เธอ ผมนึกขำในใจก่อนจะส่งคืนให้ รันยังไม่ได้เดินเข้าห้องน้ำเธอยังคงมองหน้าผมด้วยสายตาอ้อนวอนให้ผมไปซ่อมราวตากผ้าให้เธอ ไม่ว่าเธจะอ้อนยังไงผมก็ไม่ซ่อมเพราะผมแม่งขี้เกียจ

“คืนนี้ก็อาบไปก่อนแล้วกัน พรุ่งนี้จะซ่อมให้” ผมรู้ว่าเธอต้องการอะไร แต่ผมไม่ทำให้เธออย่างแน่นอนเพราะอะไรรู้ป่ะ เพราะผมแม่งซ่อมไม่เป็น “เอางี้ป่ะถ้าเธอแก้ผ้าฉันจะไม่หันไปดูเคมั้ย?”

“เผื่อยังไงนายหันมา” เธอไม่เชื่อแถมยังทำหน้าหวาดกลัวไม่หาย ผมก็ไม่รู้จะทำยังไงให้เธอเชื่อใจเหมือนกัน เพราะเราก็เพิ่งเจอกันวันนี้เป็นวันแรกด้วย

อีกอย่างเพื่อนผมก็พูดซะให้เธอคิดมากแบบนั้นอีก แต่หน้าตาผมก็ไม่ได้แสดงความหื่นออกมาให้เธอได้เห็นเลยนะ ผมออกจะสุภาพบุรุษกับเธอ

“สัญญาไม่หัน” ผมชูสามนิ้วขึ้นเพื่อเป็นการทำสัญญา รันมองหน้าผมอย่างไม่เชื่อก่อนจะเดินไปที่ของเธอ เฮ้ย! นั่นเธอกำลังจะถอดเสื้อว่ะ เดี๋ยวๆ คิดจะถอดก็ถอดเลยเหรอ ไหนบอกว่ากลัวผมจะเห็นแต่นี่มันถอดโดยที่ผมยังไม่ได้หันหน้าหนีเลยด้วยซ้ำ “ถอดแล้วเหรอ?”

“ไหนว่าจะไม่หันมาไง” เธอถลึงตาใส่ผม ผมอมยิ้มเล็กน้อยก่อนจะหันหลังให้เธอ แต่เธอคงไม่ทันได้ระวังหรือไม่ทันได้สังเกตเห็นว่าที่ที่เธอยืนอยู่มันตรงกับที่กระจกโต๊ะผมตั้งไว้อย่างพอดิบพอดี

ทำให้ผมเห็นว่าเธอใส่เสื้อในสีขาวลายลูกไม้ และกางเกงในสีแดงลายเสือด้วยว่ะ ผมกลืนน้ำลายลงคอไม่รู้ทำไมมันถึงได้เหนียวจนกลืนยากอย่างนี้

รันใช้ผ้าเช็ดตัวคุมร่างกายเธอเอาไว้ก่อนจะบอกให้ผมหันมาได้ ผมคิดว่าหน้าผมคงแดงมากแน่ๆ ก็เห็นมาเยอะนะแบบนี้ แต่แปลกที่มันดันเขินผู้หญิงคนนี้

“ฉะ...ฉันไปอาบน้ำแล้วนะ”

“เชิญครับ”

ตอนนี้รันเข้าห้องน้ำไปแล้ว แต่ภาพของเธอตอนที่ถอดเสื้อผ้ายังคงชัดเจนอยู่ในสมองของผมเลย เชี่ย! อยู่ดีๆ ก็เริ่มมีอารมณ์ขึ้นมาแล้วว่ะ จะทำก็ไม่ได้เพราะตอนนี้ผมไม่ได้อยู่ห้องคนเดียวอีกแล้ว เพราะเธอคนเดียวที่ทำให้อารมณ์ผมขึ้นแบบนี้

ผมปวดหนึบที่ตัวตนของตัวเองคือมันต้องการปลดปล่อยแต่ก็ไม่รู้ว่าจะปลดปล่อยยังไง ดูคลิปโป๊ยังไม่ขนาดนี้เลยนะ ผมคิดว่าตัวเองต้องไปหาที่ปลดปล่อยแล้วล่ะ ว่าแล้วผมก็หยิบไอโฟนขึ้นมาแล้วทักไปหาคนที่จะช่วยผมได้

FOUR : อยู่ห้องหรือเปล่า?

FOUR : อยากไปหาตอนนี้

Sweet hart : อยู่ แต่ไม่ได้อยู่คนเดียวนะ

FOUR : หวานอยู่กับใคร???

FOUR : นอกใจเหรอ

Sweet hart : เราเป็นอะไรกันเหรอถึงพูดแบบนี้

Sweet hart : สถานะก็ไม่ชัดเจน

Sweer hart : มาตอนนี้ก็ได้เดี๋ยวเพื่อนก็กลับไปแล้ว

FOUR : อีกครึ่งชั่วโมงเจอกัน

หวานพักอยู่ที่หอพักนี้เหมือนกันแต่อยู่คนละชั้น เธอพักอยู่กับรูมเมทผู้หญิงแต่รูมเมทของเธอไม่ค่อยกลับห้องเท่าไหร่เลยทำให้ผมกับเธอทำอะไรได้ง่ายขึ้น หวานก็เป็นผู้หญิงอีกคนที่ผมสามารถระบายความใคร่ได้ เธอเองก็ไม่ได้ติดขัดอะไรหากจะอยู่ในสถานะแบบนี้

คือเอาจริงๆ แล้วเธอก็เป็นผู้หญิงที่มีเสน่ห์แรงพอตัว เลยทำให้ผู้ชายหลายคนเข้าหาเธอบ่อยๆ แต่ที่ผมเลือกที่จะไม่สานสัมพันธ์ไปจนถึงขั้นเป็นแฟนก็เพราะเธอเหมือนผมมากเกินไป

ผมกับหวานเคยคบกันมาก่อนแต่เราไปด้วยกันไม่ได้เป็นได้ก็แค่เพื่อนร่วมเตียงเท่านั้น เธอเองก็ไม่ได้คิดอะไรมาก ผมก็เช่นกัน เลยทำให้เราคบกันมาได้จนถึงตอนนี้

[FOUR : SAID END]

ฉันเดินออกมาจากห้องน้ำ และเห็นว่าโฟร์กำลังนั่งมองมาที่ฉันอยู่ เขาอมยิ้มเล็กน้อยทำให้เห็นลักยิ้มน่ารักๆ ของเขา จู่ๆ หัวใจฉันก็เต้นแรงขึ้นมาซะเฉยๆ แค่ได้เห็นลักยิ้มเขาแค่นี้เอง

บ้าไปแล้วรันเธอจะมาหวั่นไหวเพราะลักยิ้มแค่นี้ไม่ได้นะ อย่าลืมสิว่าผู้ชายคนนี้เป็นคนที่ไว้ใจไม่ได้ และตอนนี้ฉันก็อยู่ในสภาพที่ล่อแหลมมากด้วย บนตัวของฉันมีเพียงผ้าเช็ดตัวผืนเดียวที่ปิดร่างกายเอาไว้

“อาบเร็วดีนะ” ฉันไม่ตอบแต่เลือกที่จะเดินไปที่ของตัวเองก่อนจะรีบใส่เสื้อผ้าให้เร็วที่สุด “คืนนี้เธอคงต้องนอนคนเดียวนะ”

“นายจะไปไหนเหรอ?” แต่งตัวเสร็จฉันก็หันไปถามเขาอย่างงงๆ เขาจะออกไปไหนอีก ไหนบอกว่ากลัวผีไม่ใช่เหรอ

“ไปหาเพื่อนน่ะพักอยู่หอนี้เหมือนกัน” ฉันพยักหน้าเข้าใจก่อนจะล้มตัวลงนอนที่เตียงและหันหลังให้โฟร์ ไม่นานฉันก็ได้ยินเสียงฝีเท้าดังเข้ามาใกล้พอหันกลับไปก็เห็นว่าโฟร์ยืนอยู่ตรงหน้าฉันแล้ว ฉันรีบยันตัวลุกขึ้นอย่างรวดเร็วเพราะกลัวว่าเขาจะเข้ามาทำอะไรฉัน “ไม่ถามหน่อยเหรอว่าเพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย”

“มะ...ไม่อ่ะ มันเป็นเรื่องส่วนตัวของนายไม่ใช่เหรอ?”

“แต่ฉันอยากให้เธอถามนะรันนี่” อะไรของเขา ฉันเริ่มงงกับการกระทำของเขาแล้วนะ แค่เขาบอกว่าเพื่อนฉันก็เข้าใจแล้วไม่เห็นต้องถามเลยว่าเพื่อนผู้หญิงหรือผู้ชาย ฉันไม่ได้เป็นแฟนกับเขานะที่จะต้องถามอะไรจุกจิกแบบนี้ โฟร์โน้มหน้าเข้ามาใกล้ก่อนจะเอื้อมมือมาลูบผมฉันเบาๆ “ฉันไปหาเพื่อนผู้หญิง คือไปนอนกับเธอน่ะ”

“อะ...อืม” ฉันก็ไม่เข้าใจอยู่ดีว่าทำไมต้องมาบอกด้วย เรื่องนี้มันเป็นเรื่องที่ควรเอามาพูดเล่นกันเหรอ เขาจะทำอะไรกับใครแล้วมันเกี่ยวอะไรกับฉัน แค่เขาไม่ทำเรื่องนั้นกับฉันฉันก็พอใจแล้ว

เขาจะไปมีอะไรกับใครหรือจะไปหาผู้หญิงคนไหนฉันไม่ได้สนใจอยู่แล้ว เพราะฉันไม่ได้เป็นแฟนเขาหรือไม่ได้เกี่ยวข้องอะไรกับเขาเลยนอกจากเพื่อนร่วมห้องกันเท่านั้น

และฉันก็มีอีกหลายเรื่องให้ต้องคิดด้วย