หมดความอดทน
1349 Words
เมื่อวิชญ์มาถึงที่ Club เขารีบเข้าไปที่โซน VIP โต๊ะของแกงค์ยากูซ่าส์ และเฝ้ามองยัยหน้าจืดผ่านกระจกจากชั้นบนเขาหงุดหงิดใจมากที่เห็นเธอแต่งตัววับ ๆ แวม ๆ แบบนี้ และมาอยู่ในสถานที่ล่อแหลมยิ่งเขารู้ว่าเธอดื่มไม่เก่งและมากับเพื่อนชายต่างคณะของยูริอีกเขายิ่งไม่พอใจหนักขึ้นไปอีก
“หึ! แค่อกหักไม่เห็นต้องประชดทำตัวไร้ค่าแต่งตัวอ่อย….ผู้ชายขนาดนี้” เขาบ่นพร้อมกับยกแก้วเหล้าเพรียว ๆ ขึ้นมาซดหมดแก้ว
“ฮ่ะ ๆ ๆ รักเค้าหวงเค้า จีบเขาไม่ติดเพราะเขามีผัวแล้วก็ยังจะมาเฝ้าเค้าอีกนะมึง” เจเจ ทนดูพฤติกรรมของวิชญ์พร้อมกับแซวที่เขาทิ้งงานตามมาเฝ้าสาวที่แอบปลื้มจนตัดใจไม่ได้
“ไอ่เชี้ยเจ! มึงหุบปาก” วิชญ์ด่าเพื่อนและหยิบแก้วในมือเจเจมาดื่ม สายตาก็จ้องมองคนร่างบางที่ตอนนี้กำลังสนุกดื่มไปหลายแก้วและชนไม่ยั้งมีแต่หนุ่ม ๆ เดินแวะเวียนมาที่โต๊ะไม่ซ้ำหน้า
“คนสวย คนเก่ง โสดมีตั้งเยอะมึงก็ไม่เอา ไม่รู้ยัยเด็กบัญชีนั้นมีอะไรดีมึงถึงติดใจขนาดนี้” อินดี้ถามวิชญ์เขาเองไม่เข้าใจ
“พวกมึงไม่เข้าใจคำว่า รักแรกพบหรอกเว้ยย!…. สักวันมึงเจอคนที่ใช่แบบกูมึงจะรู้สึก” วิชญ์ตอบอินดี้ให้เขาหายข้องใจในสาเหตุที่เขาคลั่งรักปุยฝ้ายขนาดนี้ แม้ไม่ได้ครอบคองแต่เขาก็จะคอยดูแลปกป้องเธอ
จนเวลาผ่านไปเกือบเที่ยงคืนทุกคนเริ่มเมาได้ที่รวมทั้งวิชญ์ปุยฝ้ายก็เมาเดินโซเซไปเข้าห้องน้ำเธอเดินไปคนเดียวเพราะไม่อยากขัดจังหวะเพื่อนที่กำลังสนุกร่างบางค่อย ๆ ตั้งสติและเดินไปเข้าห้องน้ำหญิง วิชญ์ที่เห็นว่าเธอลุกออกไปจึงรีบตามไปเฝ้าโดยไม่ให้เธอรู้ตัวเขาหวงเธอมากบวกกับโกรธที่เธอไม่รักตัวเองแบบนี้…..สักพักเธอก็เดินเซออกมาเกือบล้มระหว่างทางก็มีชายหนุ่มหน้าตาดีเข้ามาทักทาย ชายหนุ่มดูเจ้าชู้และเริ่มจีบเธอปุยฝ้ายที่ไม่ค่อยมีสติจึงคุยแค่ไม่กี่คำและเดินหนีวิชญ์ภศุที่แอบดูอยู่เห็นเหตุการณ์ทุกอย่างก็ยืนกำหมัดกัดฟันแน่น
“เหอะ! ถ้าไม่ตามมาคงไม่รู้นะว่าเสน่ห์แรงแค่ไหน ยัยหน้าจืด…”
สักพักเธอก็เดินวนไปที่โต๊ะตอนนี้ทุกคนเมากันหมดและเต้นกันอย่างสนุกสนานมีเพียงแค่ปุยฝ้ายที่หยิบแก้วขึ้นมาดื่ม และมีหนุ่ม ๆ มาขอชนแก้วและจูงมือเธอไปเต้นมือของผู้ชายโอบเอวบางของเธอไว้ ปุยฝ้ายที่ตอนนี้เมาได้ที่ก็ไม่ได้ห้ามหรือระวังตัวเอง เธอปล่อยให้ผู้ชายที่มาใหม่โอบเอวและโยกเบา ๆ สายตาคมของวิชญ์ที่เห็นภาพนั้นเต็มตาเขาสติหลุดหน้ามืด และโกรธปุยฝ้ายมากที่สุดเท่าที่เขารู้จักเธอมา ทันใดนั้นขายาวรีบเดินเข้ามากระชากที่แขนเรียวจนเธอเซและเกือบล้มหน้าทิ่มปุยฝ้ายตกใจและไม่รู้ว่าใครกำลังดึงตัวเธอมา ยูริ กิ๊ก เต้ยที่เห็นเหตุการณ์ก็ห้ามวิชญ์ไม่ให้มีเรื่องกับชายหนุ่มที่มาโอบเอวปุยฝ้าย
“นี่ผู้หญิงของกู มึงอย่ามายุ่ง” วิชญ์กำลังจะหาเรื่องแต่ถูกปุยฝ้ายห้ามเธอจำเสียงและกลิ่นตัวเขาได้ แม้สายตาเธอจะมองไม่ชัด
“ฝากไว้ก่อนนะมึง...” วิชญ์ชี้หน้าคนที่ยืนต่อหน้าและอุ้มปุยฝ้ายเดินออกจาก Club มานั่งในรถ สปอร์ตของเขา โชคดีที่วันนี้เขาใช้รถคันนี้ถ้าบิ๊กไบค์มีหวังคนซ้อนร่วงแน่นอน
“ปุย…ทำไมถึงไม่ระวังตัวปล่อยให้ไอ้เหี้ยนั่นทำแบบนั้นทำไม” เขาต่อว่าเธอที่ตอนนี้สลึมสลือหูตาลาย
“เรื่องของฉัน...ร่างกายฉันคุณไม่มีสิทธิ์” ปุยฝ้ายใช้สรรพนามที่เหินห่างกับเขาจากที่ว่าไม่พอใจอยู่แล้วยิ่งหัวเสียเขาเข้าไปอีก
“กลับคอนโดกับวิชญ์นะ เดี๋ยวพาไปส่งที่นี่ไม่เหมาะกับปุยหรอกนะครับไปกันเถอะ” เขาพยายามใจเย็นลงเพราะดูแล้วเธอจะต้องต่อต้านเขาแน่ ๆ เมื่อพาตัวสาวสวยที่เขานั้นหวงยิ่งกว่าจงอางหวงไข่มาที่รถได้สำเร็จเขาบังคับให้เธอกลับ
พรึบ! ปุยฝ้ายเปิดประตูรถซึ่งวิชญ์ไม่ได้ล็อคและเธอก็กลิ้งลงไปที่พื้นเพราะรองเท้าส้นสูงที่เธอใส่มันพลิก
“เฮ้ย! ปุยทำอะไร”
ร่างสูงวิ่งลงจากรถรีบอุ้มร่างบางและพาเธอขึ้นรถปุยฝ้ายก็พยายามดิ้นและจะลงจากรถ เขารีบล็อคประตูและขับออกไปอย่างรวดเร็ว ตลอดทางปุยฝ้ายเงียบเพราะเธอเจ็บแต่ไม่ยอมร้องออกมาสักแอ่ะพอถึงคอนโดแต่เป็นคอนโดของวิชญ์ไม่ใช่อพาร์ตเมนต์ของเธอ ปุยฝ้ายถึงแม้จะเมาแต่เธอจำได้ว่าคือคอนโดของเขาจึงไม่ยอมลงจากรถเมื่อความอดทนของนักศึกษาวิศวะหนุ่มหมดลงจึงอุ้มเธอพาดบ่า และโยนรองเท้าเธอทิ้งเดินขึ้นห้องของวิชญ์สายตาคมเหลือบไปเห็นข้อเท้าเล็กเริ่มบวมและแดง วิชญ์จึงเอาผ้าและน้ำแข็งมาประคบให้เธอปุยฝ้ายที่ตอนนี้แทบจะหลับแต่ก็ฝืนและขอร้องให้เขาพาเธอกลับอพาร์ตเมนต์
“เจ็บไหม” วิชญ์ถามคนสวยที่เมามายแทบไม่มีสติ
“ไม่” เธอเจ็บมากแต่ฝืนใจตอบเขาไป
“เจ็บก็ร้องออกมาสิ ไม่มีใครเข้มแข็งทุกวันหรอกนะ” วิชญ์สอนคนดื้อรั้นที่ไม่ยอมรับความจริง
“คุณอย่ามายุ่งกับฉันและกรุณาออกไปห่าง ๆ ด้วย ฉันจะเรียกแกร็ปกลับอพาร์ตเมนต์” เธอพยายามลุกแต่ก็ลุกไม่ไหว
“ไปสิ ถ้าไม่กลัวถูกข่มขืน ดูชุดสิเปิดจนจะเห็นหมดใครสั่งใครสอนให้แต่งตัวยั่วผู้ชายแบบนี้” วิชญ์บ่นเธอเป็นชุดเพราะไม่พอใจกับพฤติกรรมและการแต่งตัวล่อแหลมของเธออย่างมาก
“คุณกับฉันเราไม่ได้เป็นอะไรกัน มีสิทธิ์มาวิจารณ์และทำตัวลุ่มล่ามแบบนี้กับฉันได้ยังไง” ปุยฝ้ายต่อปากต่อคำเขาเพราะเธอไม่ยอมที่จะถูกต่อว่าอยู่ฝ่ายเดียว
“ตอนนั้นไม่เป็นแต่ตอนนี้เป็นแน่” วิชญ์ขู่เธอเพราะเขาก็เหลืออดกับคำพูดจาเสียดสีของเธอ
“หึ! ฉันไม่ใช่ของฟรีแบบผู้หญิงพวกนั้นหรอกนะ” ปุยฝ้ายยังไม่เลิกกัดจิกเขาทำให้คนที่ได้ยินเดือดดาลมากขึ้น
“ใช่ปุยไม่ได้เหมือนกับผู้หญิงพวกนั้น เพราะปุยเป็นแบบนี้ไงล่ะวิชญ์ถึงปล่อยปุยไปไม่ได้” เขาจ้องมาที่ดวงตาคู่งามกลมโตของเธอและเธอก็ไม่หลบสายตาคมของเขาเช่นกัน ปุยฝ้ายเธอโกรธจนตัวสั่นเธอมองว่าเขาเป็นผู้ชายที่เห็นแก่ตัวมีคนรักแล้วยังมายุ่งกับเธออีก
“เธอ…นี้มันดื้อชะมัด!” เขาจับที่ไหล่บางของเธอและบีบมันอย่างลืมตัว
“ไหนคำสัญญาว่าจะไม่มายุ่งกับฉัน คุณผิดสัญญา” ปุยฝ้ายทวงคำมั่นที่วิชญ์เอ่ย
“คุณลืมไปรึเปล่าว่า ผมจะไม่ทำอะไรคุณภายในสิบวันที่เราอยู่ด้วยกันและผมก็ไม่ได้ล่วงเกินคุณผมทำตามสัญญาทุกอย่าง และตอนนี้มันผ่านมาแล้วผมไม่ได้ผิดสัญญาที่ให้ไว้เลยสักนิด” วิชญ์ฉลาดเป็นกรดเขาอ้างว่าไม่ได้ผิดคำพูดกับเธอแต่มันก็เป็นเรื่องจริง บรรยากาศในห้องเริ่มตึงเครียดทั้งคู่ต่างไม่ยอมรับฟังเหตุผลซึ่งกันและกันต่างคนต่างอยากเอาชนะ
- Writer
