“คุณมันคนเห็นแก่ตัว”
พรึบ! ปุยฝ้ายลุกขึ้นเพื่อที่จะเดินหนีออกไปจากห้องแต่ถูกวิชญ์กอดเธอเอาไว้จากด้านหลัง เขารั้งเธอเอาไว้ไม่ให้ไปเพราะเธออยู่ในสภาพที่ไม่ควรออกไปเดินตามท้องถนน
“ปล่อย! ฉันบอกให้ปล่อย” ร่างบางตะคอกใส่หน้าเขาวิชญ์ยิ่งกอดเธอแน่นขึ้นเขาไม่สนใจดึงคนปากดีให้หันหน้าสวย ๆ มาหาเขา และจับที่ใบหน้าเธอให้หันมาสบตากับเขาปากหยักได้รูปไม่รอช้ารีบประกบกับเรียวปากสวยทันทีปุยฝ้ายดิ้นรนมือน้อย ๆ ก็ทุบไปที่อกแกร่งของเขาทั้งจิกและข่วนเพื่อให้เขาปล่อยเธอให้เป็นอิสระแต่เขากลับไม่รู้สึกอะไรทั้งนั้น วิชญ์ที่ตอนนี้ที่อยู่ในห้วงอารมณ์โกรธและหึงหวงปุยฝ้ายมากที่เธอปล่อยเนื้อปล่อยตัวให้ผู้ชายคนอื่นมาแตะเนื้อต้องตัว ทีกับเขาเธอรังเกียจและเอาแต่ผลักไสเขาเจ็บปวดที่หัวใจอย่างมากเพราะที่ผ่านมาเขาเฝ้าถนอมไม่คิดที่จะเอาเปรียบสักครั้ง
“ทำไม….ทีก่ะไอ้หน้าหม้อนั่นยังยอมได้ วิชญ์มาก่อนมัน”
มือหนากระช
