มาเฟีย(กับ)เมียวัยแรกแย้ม

บทที่ 5.(แมวเหมียวของสิงหา)

มาเฟีย(กับ)เมียวัยแรกแย้ม

บทที่ 5.(แมวเหมียวของสิงหา)

"หนูขอโทษค่ะ หนูไม่ได้ตั้งใจจะขโมยของ ๆ คุณไปจริง ๆ นะคะ แค่เผลอหยิบติดมือไปเท่านั้น คุณอย่าเอาเรื่องหนูเลยนะคะ"

ดวงตาคมดุเหลือบมองหญิงสาววัยแรกรุ่นแวบหนึ่งด้วยสายตาที่คนถูกมองอ่านไม่ออก

หลังจากที่สิงหาเคลียร์งานที่ค้างไว้จนเสร็จ เขาก็ให้เผ่าไปพาตัวแม่หัวขโมยมาพบเขาที่ออฟฟิต และตั้งแต่ที่เธอเข้ามาภายในห้องทำงานของเขา ยายเด็กนี่ก็พูดเป็นอยู่แค่สองคำ คือขอโทษ และไม่ตั้งใจ

สิงหาเกือบจะหลุดหัวเราะออกมา กับประโยคพิลึกพิลั่นของเธอที่ว่า

' ไม่ได้ตั้งใจจะขโมยมันไป แค่เผลอหยิบติดมือไปเท่านั้น '

เผลอแบบไหนกัน ถึงได้ไปเอาขายที่โรงรับจำนำได้ เขาเองก็อยากรู้

"นาฬิกาของฉันอยู่ไหน ?"

สิงหาถามเสียงเรียบ จริง ๆ นาฬิกาเรือนนั้นลูกน้องเอามาคืนเขาเรียบร้อยแล้ว แต่เขาอยากจะรู้ว่าหากถามถึง แม่หัวขโมยที่ดูท่าทางแล้วจะยังไม่บรรลุนิติภาวะคนนี้จะตอบเขาว่ายังไง

"หนู... หนู... ขายไปแล้วค่ะ" เสียงหวานตอบอึกอัก ก้มหน้างุด เพื่อหลบสายตาคมดุที่มองมาเหมือนกับว่าเขาอยากจะจับเธอฉีกออกเป็นชิ้น ๆ

"เมื่อครู่นี้เธอเพิ่งจะบอกฉันอยู่หยก ๆ ว่า ไม่ได้ตั้งใจจะขโมยไป แต่แค่เผลอหยิบติดมือไปเท่านั้น แต่ตอนนี้เธอกลับบอกว่าขายมันไปแล้ว นี่คือคำพูดของคนที่ไม่ตั้งใจอย่างนั้นเหรอ"

เจอประโยคนี้เข้าไปยาหยีถึงกับพูดไม่ออก ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มเต็มไปด้วยความหวาดหวั่น พลางเหลือบตามองใบหน้าคมของคนตรงหน้าด้วยสายตาอ้อนวอน แต่เมื่อสบตาของอีกฝ่าย หญิงสาวก็รู้ได้ทันทีว่าความหวังที่จะรอดพ้นนั้นริบหรี่ลงทุกที

"ในเมื่อของก็ขายไปแล้ว ฉันคงต้องส่งตัวเธอให้กับตำรวจ"

น้ำเสียงเรียบเรื่อยที่ดังขึ้น ส่งผลให้ยาหยีหน้าเสียทันที หัวสมองที่มีอยู่น้อยนิดของเธอพยายามคิดหาทางเอาตัวรอด แต่ดูเหมือนหนทางรอดจะมืดมิดทั้งแปดด้าน

"ไอ้เผ่า ส่งเธอให้ตำรวจ"

สิงหาหันไปสั่งลูกน้องเสียงห้วน หากแต่สายตากับพราวระยับไปด้วยความเจ้าเลห์ที่ไม่มีใครทันสังเกตเห็น

ส่วนเผ่าก็ขยับตัวเพื่อทำตามคำสั่งของคนเป็นนายทันที แต่ยังไม่ทันที่จะเข้าถึงตัวของยาหยี เรื่องไม่คาดคิดก็เกิดขึ้น ทำเอาทั้งเจ้านายและลูกน้องต่างตกตะลึงไปตาม ๆ กัน เพราะอยู่ ๆ หญิงสาวร่างเล็กก็วิ่งเข้าไปหาชายหนุ่มเจ้าของห้องทำงาน แล้วกระโดดขึ้นไปนั่งคร่อมบนตักของเขา หนำซ้ำยังโอบแขนคล้องคอสิงหาเอาไว้อย่างกับเด็กหวงของ

"มัวยืนเซ่ออยู่ทำไมวะไอ้เผ่า ลากเธอลงไปจากตัวกูเดี๋ยวนี้ !"

สิงหาคำรามลั่น พยายามนับหนึ่งถึงสิบ ถึงร้อย และอาจจะถึงพันด้วยซ้ำ หากยายหัวขโมยวัยกระเตาะนี่ยังไม่ลุกออกไปจากตักของเขาเดี๋ยวนี้

เผ่าที่เห็นเหตุการณ์ทั้งหมดรีบเข้ามาแยกร่างเล็กออกจากตัวของสิงหา หากยาหยีกลับกอดลำคอแกร่งเอาไว้แน่นไม่ยอมปล่อยมือง่าย ๆ ใบหน้าเล็กซุกซบกับซอกคอของชายหนุ่มส่งผลให้เขาถึงกับขนลุกซู่

สิงหาก็ชอบอยู่หรอกที่มีผู้หญิงสวย ๆ น่ารัก ๆ มาคลอเคลียใกล้ชิด แต่ในสถานการณ์แบบนี้จะให้เขาแสดงออกถึงความพึงพอใจได้ยังไงกัน

"ไม่ไปนะคะ หนูไม่ไปหาตำรวจ ไม่ไป"

สองแขนกอดคอสิงหาแน่น เบะปากทำท่าจะร้องไห้ ใบหน้าเล็กจิ้มลิ้มส่ายหน้าไปมาจนผมยาวสลวยสั่นกระจาย

มองดูแล้วเหมือนลูกแมวน้อยขี้อ้อนตัวหนึ่ง ที่กำลังออดอ้อนคลอเคลียขอความรักความเอ็นดูจากเจ้าของ พลันมือหนาที่คิดจะผลักไสก็เปลี่ยนมาโอบรอบเอวบาง แล้วกระชับให้ร่างเล็กแนบชิดไปกับร่างของเขา พลางลูบแผ่นหลังแผ่วเบาราวกับกำลังปลอบโยนเด็กเล็กที่กำลังขวัญเสีย

การกระทำของสิงหาที่เป็นอยู่ขณะนี้นั้น ทำให้เผ่าถึงกับชะงักงัน ทำอะไรไม่ถูกไปชั่วขณะ เมื่อครู่นี้นายสิงเพิ่งจะบอกเขาเองแท้ ๆ ว่าให้ลากเธออกไป แต่ตอนนี้กลับกอดหญิงสาวเอาไว้ซะแน่น แล้วก็ฉุกคิดขึ้นมาได้ว่า เกิดเป็นเผ่ามันไม่ง่ายเลยจริง ๆ กับการที่ต้องคอยเดาอารมณ์ของเจ้านายที่มีชื่อว่าสิงหา

ส่วนสิงหาเองก็เริ่มหายใจติดขัด เมื่อถูกหน้าอกนุ่มนิ่มบดเบียดไปมากับแผงอกหนาของเขาด้วยอาการออดอ้อน โดยที่เจ้าตัวไม่รู้เรื่องรู้ราวอะไรเลยสักนิดว่ากำลังจะปลุกบางอย่างในตัวของชายหนุ่มให้ตื่นขึ้นมา

น้ำเสียงหวานสะอึกสะอื้นเหมือนเด็กที่ถูกผู้ใหญ่ขัดใจ ทำเอาคนตัวโตที่มีหัวใจแข็งแกร่งดังหินผาอ่อนยวบลงแทบจะทันที ขนในกายพลันลุกชันอย่างห้ามไม่ได้ เห็นตัวเล็ก ๆ แบบนี้ แต่ไม่ว่าเขาจะจับจะคลำตรงไหนก็เต็มไม้เต็มมือไปหมด ส่งผลให้ตบะที่สิงหาอุตส่าห์บำเพ็ญเพียรมาตลอดสองอาทิตย์ที่ไปสิงคโปร์เริ่มแตกซ่าน

"ไอ้เผ่า มึงออกไปก่อน"

สิงหาเอ่ยปากไล่ลูกน้องเสียงห้วน หลังจากที่ร่างของเผ่าลับหายจากสายตาไปแล้า ชายหนุ่มก็หันกลับมาหาร่างเล็กในอ้อมกอดอีกครั้ง

"แน่ใจนะว่าจะไม่ไปหาตำรวจ"

เสียงทุ้มที่ยังคงแฝงความดุดันคงเส้นคงวาเอ่ยถาม นิ้วเรียวสวยยกขึ้นเกลี่ยน้ำตาให้ยาหยีด้วยกิริยาอ่อนโยน เขามันเป็นประเภทพวกมือหนาหยาบกระด้าง กลัวเหลือเกินว่าจะพลั้งมือทำให้แก้มอิ่มอมชมพูช้ำเอาได้ง่าย ๆ แล้วก็อดใจไม่ไหวต้องกดจมูกลงไปยังพวงแก้มใสแล้วสูดดมเอาความหอมเข้ามาเต็มปอด

"เพิ่งรู้ว่าแก้มแมวก็หอมเหมือนกัน"

"คุณ... ทำอะไรคะ อ๊ะ ! แต่หนูไม่ใช่แมวสักหน่อย"

แมวหมียวของสิงหาเอ่ยถาม พลางกระพริบตาปริบ ๆ มองหน้าเขาแปลก ๆ ขณะที่มือก็ยกขึ้นป้ายน้ำตาออกจากใบหน้าลวก ๆ

"เธอเป็นคนเลือกเองว่าจะไม่ไปหาตำรวจ จากนี้ไปก็อย่ามาโทษว่าฉันใจร้ายก็แล้วกัน"

พูดจบจมูกโด่งคมก็หอมแก้มป่องนุ่มนิ่มของแมวเหมียวไปอีกหนึ่งที ส่วนมือหนาก็แปลงร่างเป็นหนวดปลาหมึกลูบไล้ไปตามส่วนเว้าส่วนโค้งอวบอิ่ม สำรวจความเนียนนุ่มของผิวกายสาวไปทุกสัดส่วนอย่างเป็นเจ้าของ

แมวเหมียวตัวน้อยของเขานุ่มนิ่มดีแท้ ราวกับขนมสำลีญี่ปุ่น แถมแก้มป่อง ๆ นี่ก็หอมชื่นใจเขาซะเหลือเกิน

"อื้อ ! ปล่อยหนูนะคะ"

มือน้อยพยายามผลักดันใบหน้าคมและมือปลาหมึกของสิงหาออกห่างจากหน้าอกอวบอิ่มของตัวเอง ตอนนี้เสื้อพนักงานร้านสะดวกซื้อที่ยาหยีสวมใส่อยู่ถูกปลดกระดุมออกจนหมด เผยให้เห็นทรวงอกอวบที่โผล่พ้นบราเซียร์ออกมาครึ่งเต้า รวมไปถึงหน้าท้องแบนราบขาวนวลเนียนน่าจูบ และน่าฝากร่องรอยเอาไว้ในความคิดของสิงหา