เสี่ยเถื่อน(บังคับรัก)

บังคับรัก 03 อย่าเยอะ

“ทำไมมาสายวะ” ป้างเอ่ยถามหลังจากที่ฉันก้าวเท้ามาหยุดอยู่ตรงหน้ากลุ่มเพื่อนของฉัน

“นั่งแท็กซี่มา” ฉันบอกปัดๆแล้วหย่อนตัวนั่งลงข้างยูโร

“เออนี่น้องนาวเจอกันตอนนั่งแท็กซี่กูเห็นน้องเขายืนรอรถก็เลยจอดรับ” ฉันแนะนำเด็กหนุ่มหน้าคมที่ฉันเห็นเขายืนรอรถแล้วบังเอิญใส่เสื้อสถาบันเดียวกับฉัน ฉันก็เลยให้ลุงแท็กซี่จอดรับ

“ใจดีหรือเห็นน้องมันหล่อตรงสเปค” ยูโรเอามือมาวางที่ไหล่ของฉัน

“ใจดีเป็นเรื่องปกติ แต่จะพิเศษหน่อยก็ตรงที่น้องนาวหล่อน่ารัก เห็นแล้วอยากรัก” ฉันกรีดยิ้มสวยบนใบหน้าแล้วส่งไปให้น้องนาวที่ยืนอยู่ข้างๆฉัน

“งั้นผมไปเรียนก่อนนะครับ” น้องนาวยิ้มนิดๆ

“เย็นนี้เดี๋ยวผมรอนะครับพี่จิว” น้องนาวหันมาย้ำกับฉันอีกรอบ เพราะตอนที่เราลงจากแท็กซี่ฉันเป็นคนจ่ายเงิน น้องนาวเลยอาสาจะกลับพร้อมฉันแล้วขากลับเขาจะจ่ายเงินเอง ซึ่งฉันไม่ได้ซีเรื่องพวกนี้อยู่แล้ว ดีซะอีกมีหนุ่มน้อยมานั่งใกล้ๆพอให้หัวใจกระชุ่มกระชวย

“จ้ะ รอพี่ตรงนี้ก็ได้นะ” ฉันยิ้มให้น้องนาวอีกรอบ

“อิจิว! มึงจะแดกเด็กเหรอ” ดีม่อนรีบร้องถาม หลังจากที่น้องนาวเดินออกไปไกลพอสมควร

“ถึงฉันจะไม่สวยจนผู้เหลียว แต่ก็ทำให้เสียวได้นะเออ” ฉันยักคิ้วหลิ่วตาทำท่ามั่นหน้ามั่นโหนกใส่เพื่อนในกลุ่ม

“อิดอก...” ดีม่อนเบะปากใส่ฉัน ส่วนเพื่อนบางคนก็ส่ายหน้าเอือมระอา

ปัง!

“มึงเป็นอันใดครับพี่ฮอลล์” ป้างร้องถามเมื่อเห็นท่าทีของใครบางคนที่ใช้มือตบโต๊ะม้าหินอ่อนอย่างแรง

“ทำท่าเหมือนเมียมีชู้” ยูโรว่าเสริม

“อืม เมียกูมันอยู่นิ่งๆไม่ได้หรอก ชอบสรรหาปัญหามาให้กูปวดหัว สงสัยอยากให้ชายชู้คนนี้ตายคาตีนกู” คนที่แสดงท่าทางขึงขังพูดด้วยใบหน้าเคร่งขรึม แล้วจากนั้นก็พ่นควันบุหรี่ใส่หน้าเพื่อน แต่ถ้าสังเกตดีๆเขาจงใจพ่นมันใส่หน้าฉัน

“อุ๊ก แอ๊กๆ! ไอ้ฮอลล์มึงจะฆ่ากูหรือไงวะ แล้วเมียมึงใครห๊ะ” ดีม่อนโวยวายทันทีที่สูดควันเข้าปอด

“โทษที” เขาว่าแค่นั้น แล้วก็ลุกเดินออกจากกลุ่มไป ใช่ว่าจะเดินไปทางตึกเรียนเพราะเขาเดินไปที่โรงจอดรถแทน

ติ๊ง ติ๊ง ติ๊ง!

(ฮอลล์: ถ้าไม่อยากให้เพื่อนรู้ก็รีบตามมา อย่าทำให้อารมณ์เสียไปมากกว่านี้) ข้อความข่มขู่โชว์หราที่หน้าจอมือถือของฉัน

(ฮอลล์: อย่านิ่งนะจิว ฮอลล์ไม่ได้อารมณ์ดีขนาดนั้น) เขาพิมพ์มาต่อเพราะเขารู้ดีว่าฉันจะเมินเฉยต่อการข่มขู่

(ฮอลล์: 5นาทีอย่าคิดว่าไม่กล้า เพราะจิวรู้จักฮอลล์ดี) ข้อความสุดท้ายถูกส่งเข้ามา

แล้วทุกอย่างก็มาตกอยู่ที่ฉัน...

“ไปเข้าห้องน้ำก่อนนะ” ฉันลุกขึ้นพร้อมกับบอกเพื่อนในกลุ่ม

“ไปเป็นเพื่อนไหม” ดีม่อนถาม

“เขียนคิ้วอีกข้างของมึงให้เสร็จเถอะ” ฉันบอกดีม่อนแล้วจากนั้นก็เดินออกมาจากกลุ่มมุ่งตรงไปที่โรงจอดรถที่ค่อนข้างไร้ผู้คนทั้งเหล่าอาจารย์และนักศึกษา

“…” ฉันเปิดประตูเข้ามานั่งในรถแล้วนิ่งเงียบ

“ก็รู้ว่าไม่ชอบ” เขาเอ่ยขึ้นพร้อมกับมือหนาที่ปลดเข็มขัดกางเกงแล้วถลกกางเกงลงเผยให้เห็นท่อนเอ็นชี้โด่ออกมา

ฉันไม่พูดไม่จาก้มลงไปดูดอมท่อนเอ็นของเขา พยายามทำให้เขาเสร็จ ฉันจะได้ออกไปจากรถของเขา ฉันผงกหัวขึ้นลง ส่วนเขาก็ลูบไล้ที่กลุ่มผมของฉันพร้อมกับเสียงครางกระเส่าที่ดังเบาๆภายในรถ

และไม่นานนักเขาก็ขยับสะโพกแรงๆพร้อมกับกดหัวของฉันลงไปให้อมมิดสุดลำ น้ำคาวพุ่งเข้าคอของฉัน และฉันก็ทนฝืนกลืนกินมันลงคอเพราะเขาบอกเสมอว่าฉันต้องกลืน แม้ฉันจะสะอิดสะเอียนมากแค่ไหนก็ตาม

“เย็นนี้กลับด้วยกัน” เขาประกบจูบที่เรียวปากของฉัน

“ไม่”

“อย่าดื้อดิจิว”

“อย่าเยอะดิฮอลล์”

“เหอะ! ถ้ากูรู้ว่ามันคิดอะไรกับมึง กูไม่เอามันไว้แน่” เขาว่าอย่างหัวเสีย

“เก่งแต่อันธพาลแหละ” ฉันบ่นพร้อมกับจัดทรงผมและเสื้อผ้าให้เข้าที่เข้าทาง

“คืนนี้เตรียมตัวเลยจิว ชอบแหกกฎนัก” เขาบดจูบที่ปากของฉันแรงๆ

“ทีหลังอย่าทำแบบนี้อีกนะ เดี๋ยวคนอื่นก็รู้กันหมด” ฉันบอกด้วยน้ำเสียงหงุดหงิด

“มีกูเป็นผัวมันน่าอายขนาดนั้นเลยเหรอวะ” เขาเริ่มใส่อารมณ์ และทางที่ดีฉันควรตัดบทหยุดการสนทนา

“ไปเรียนแล้วนะ” ฉันว่าจบก็เปิดประตูลงจากรถของเขาทันที

เขาคือเสี่ยที่เป็นเจ้าของชีวิตฉัน

ชื่อของเขาคือ ‘ฮอลล์’ ยี่ห้อของลูกอมชนิดหนึ่ง เขาเป็นเพื่อนในกลุ่มที่ฉันเกลียดที่สุด ฉันไม่ได้อยากเป็นเพื่อนกับเขา แต่เขาชอบเอาตัวเองเข้ามาอยู่วงจรชีวิตของฉัน

และแน่นอนอยู่แล้วเรื่องของเราไม่มีใครรู้ โดยเฉพาะกลุ่มเพื่อนของเรา เหตุผลที่ไม่มีใครรู้ มันก็เป็นเพราะฉันยื่นข้อเสนอนี้ให้เขา ซึ่งเรื่องนี้เขาก็ไม่พอใจ เพราะเขาไม่สามารถควบคุมฉันได้เวลาที่ฉันอยู่นอกบ้าน

อยู่ข้างนอกเราสองคนคือคนไม่รู้จักกัน อยู่มหาวิทยาลัยเราคือเพื่อนในกลุ่ม ซึ่งฉันไม่เคยปริปากพูดกับเขาสักครั้ง

ความสัมพันธ์ที่ซับซ้อนไม่มีเพื่อนคนไหนกล้าถามสักคน ทุกคนเข้าใจแค่ว่าเราไม่ลงรอยกัน

ฉันยินดีที่จะเป็นคนในความลับ แต่เขาอยากประกาศให้ใครต่อใครรับรู้ว่าฉันเป็นของเขา...