“ขออนุญาตนะคะ” ให้หลังเสี่ยธอนเดินออกไปได้ประมาณ10นาที เสียงของผู้หญิงคนหนึ่งก็ดังขึ้น ซึ่งฉันยังนอนร้องไห้อยู่บนเตียงเรียบหรูราคาแพงยิบยับ
ฉันขยับเขยื้อนร่างกายขึ้นนั่งพับเพียบบนเตียงแล้วหลุบตามองไปยังต้นเสียง
“ป้าชื่อละม้ายนะคะ เป็นแม่บ้านที่ได้รับคำสั่งให้ดูแลคุณ” ป้าที่แต่งชุดแม่บ้านบอกกล่าวเมื่อเห็นว่าฉันนั่งมองหน้าป้านิ่งๆ
“นายท่านสั่งว่าให้คุณเปลี่ยนชุดแล้วลงไปทานข้าวค่ะ ชุดอยู่ในตู้เสื้อผ้าฝั่งซ้าย ส่วนฝั่งขวาเป็นเสื้อผ้าของนายท่านค่ะ” ป้าแม่บ้านพูดพร้อมรอยยิ้มอ่อนๆ
“ทะ...ทำไมจิวถึงต้องนอนห้องนี้คะ ห้องอื่นนอนไม่ได้เหรอ” ฉันถามขึ้น
ก็ฉันสงสัยไง บ้านหลังใหญ่โตคงไม่ได้มีเพียงห้องเดียวหรอกมั้ง
“เป็นความต้องการของนายท่านค่ะ แต่ป้าคิดว่าคุณคงจะเป็นคนที่พิเศษสำหรับนายท่านนะคะ ไม่งั้นนายท่านคงไม่ให้เข้ามาในห้องนี้ ไม่สิคะ ต้องพูดว่าบ้านหลังนี้ต่างหาก เพราะตั้งแต่ป้าอยู่กับนายท่านมา
