เจ็ดวันกับการไม่เจอหน้า เสียงที่เคยได้ยินตลอดก็ไม่เคยได้ฟังอีก ฮอลล์มันหายไปเลย มีเพียงรูปหน้าศพที่เสี่ยภพนำมาตั้งไว้ที่บ้านเพื่อบอกย้ำว่า ‘ฮอลล์มันจากฉันไปแล้ว’
ฉันยังหลอกตัวเองว่า ‘ฮอลล์ต้องกลับมา’ ถึงแม้ลึกๆในใจฉันจะรู้ว่า ‘เขาไม่มีวันจะหวนกลับ’
การจากกันโดยไม่ได้บอกลาเป็นสิ่งที่แย่ที่สุด
เรายังมีเรื่องราวที่พูดคุยกันไว้ แต่ยังไม่ได้ลงมือทำร่วมกัน เรายังมีฝันที่อยากเดินจับมือกัน จนถึงบั้นปลายชีวิต แต่สิ่งที่คิดกับไม่ได้สานต่อ
แต่ละคืนกว่าจะหลับได้มันช่างแสนทรมาน อ้อมกอดที่เคยกอดฉันไว้ก่อนนอนมันไม่มีแล้ว มีเพียงหมอนที่ฉันกอดไว้แนบแน่นก่อนข่มตาหลับ
ข้าวของเครื่องใช้ทุกอย่างยังคงอยู่ที่เดิม แหวนที่เคยสวมนิ้วเขาฉันก็เอามาคล้องใส่สร้อยและสวมใส่ไว้ที่คอของฉัน
ฉันยังคงคิดถึงเสียงกระซิบบอกรักที่ข้างหูก่อนหลับตานอน ยังคงคิดถึงรสจูบที่เคยคุ้น คิดถึงสัมผัสอุ่นๆที่เคยเกลียดชัง ฉันคิดถึงทุกอย่
