แสนสิเน่หา...(ซุป'ตาร์ที่รัก)

ตอนที่ 4 / 1

? สิ้นเสียงคำพูดนั้น หญิงสาวที่ยืนตัวแข็งทื่อกึ่งนั่งกึ่งยืนก็รีบผุดลุกขึ้นยืนอย่างเร็ว ก่อนจะกลืนน้ำลายลงคออีกครั้งเมื่อสายตาคู่ตรงหน้าได้มองเธอ คล้ายกับมองว่า เธอเป็นตัวอะไรสักอย่างที่ดูน่ากลัวและน่ารำคาญไปในคราวเดียวกัน                

 สาบานเลยว่าการเจอกันในคืนที่ผ่านมา ไม่ได้จะสร้างความขมขื่นให้กับเขาอยู่ฝ่ายเดียวหรอกนะ เธอเองก็เช่นกัน!    

 "ฉันมาทำงาน" ปวริศาว่าออกไปพร้อมกับใช้สองมือปัดแถบ  ๆ ชายเสื้อยืดสีขาวพอดีตัวอย่างกับคนไม่รู้จะวางมือไว้ตรงไหน แล้วรวบรวมความกล้าจ้องหน้าเขากลับไป ซึ่งเขาจะมองเธออย่างไรไม่รู้ล่ะ แต่เธอก็ขอออกตัวไปอย่างนี้ ไม่เช่นนั้น เขาอาจจะเหมาว่าเธอเหมือนพวกแฟนคลับ ที่คลั่งไคล้เขา แล้วทำมาเป็นสร้างเรื่องดักรอหรือดักพบอะไรทำนองนี้ อีกอย่างที่บอกไป ก็เพราะวันฟิตติ้งและวันเปิดกล้องละครเรื่องนี้ เขาจะได้ไม่ต้องตกใจที่เห็นเธอเดินไปมาอยู่ในกอง นัยว่า บอกให้เขาทำใจไว้ล่วงหน้านั่นเอง     

ดวงตาคมปลาบคู่ที่มองเธออยู่ ดูตื่นตะลึงในแบบที่คิดไม่ถึง หญิงสาวคนเมื่อคืนมาปรากฏตัวอยู่ตรงหน้าอีกครั้ง จะเรียกว่าความบังเอิญหรือ ก็ดูเหลือเชื่อ                                 

หญิงสาวคนนี้ อยู่ในเสื้อยืดพอดีตัวกับกางเกงทรง กระบอกเอวสูงสีซีด แบบแนววินเทจ ผมยาวสีน้ำตาลเฮเซลนัทไม่ปล่อยยาวรับกับใบหน้า ไม่ได้มีอะไรให้น่ามองหรอก                 

 ไม่เหมือนเขา ตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า ทุกสัดส่วนราวกับสามารถสะกดสายตาของเธอได้อย่างจัง!  เพราะผมสั้นที่ถูกเซ็ตเป็นทรงเรียบร้อยอย่างเมื่อคืน ตอนนี้ถูกยีให้ดูยุ่งเหยิงเล็กน้อย เส้นผมนั้นจึงตกละปรกหน้า ปรกตามคิ้วเข้ม เขาอยู่ในเชิ้ตสีกรมแขนยาวพอดีตัวเนื้อผ้าเรียบลื่นดูจะแนบไปตามสัดส่วนของรูปร่างกำยำนั่น กระดุมเสื้อที่ติดตั้งแต่เม็ดล่างขึ้นมาจนเหลือเพียงสองเม็ดบนสุดท้ายนั้นที่ไม่ถูกติด                                              

แถมตรงสาบเสื้อที่ถูกปล่อยให้เป็นอิสระ ก็ยังถูกถ่วงน้ำหนักลงด้วยแว่นกันแดดสีดำที่คล้องเอาไว้ตรงนั้น จึงเผยความเซ็กซี่เบา  ๆ เพราะเขากำลังโชว์หน้าอกขาวหนั่นแน่นอยู่รำไร         

ปวริศายังเผลอใช้สายตาสำรวจลงมาอีก เขาสวมกางเกงผ้าเนื้อดีสีกรมเข้มห้าส่วนอย่างที่ผู้ชายสมัยใหม่นิยมใส่ ขาของกางเกงที่สั้นเหนือข้อเท้า ทำให้เธอได้เห็นข้อเท้าขาว ๆ ตรงนั้น...ตรงตาตุ่ม... หญิงสาวพิจารณาตาตุ่มของเขาอย่างเผลอไผลอีก อื่ม ตาตุ่มของคนเป็นดารานี่ก็เนียนเหมือนกันเนอะ ...       

"คนอะไร ดูดีแม้กระทั่งตาตุ่ม..." หญิงสาวเผลอพึมพำประโยคนี้กับตัวเบา  ๆ แต่ก็ดันลอยไปเข้าหูของร่างสูงที่ยืนอยู่ตรงหน้าเข้าจนได้                                               

 เขาได้ยินแว่ว  ๆ เธอว่าเขาว่า 'คนอะไร...' แล้วคำพูดหลังๆ ก็เลือนหายไปในลำคอ                                         

 อรุษชักสีหน้าไม่พอใจขึ้นเต็มที่ เธอใช้สายตาสแกนเขาตั้งแต่ศีรษะจรดเท้าแล้วยังพูดพึมพำต่อหน้า แม้ไม่ใช่การตำหนิ แต่ถ้าเป็นการวิจารณ์คนอื่นซึ่ง ๆ หน้า ก็ถือว่าเป็นเรื่องที่ไม่มีมารยาทอยู่พอสมควร!                                                  

"คุณ! เธอ!" จะ 'คุณ' หรือ 'เธอ' ชายหนุ่มก็เรียกไม่ถูก ถ้าให้เดาจากรูปร่างและหน้าตาผู้หญิงคนนี้ เธอคงมีอายุราว ๆ ยี่สิบต้น ๆ มั้ง เพราะตามผิวกายและผิวหน้ายังดูเนียน ขาวใส หน้าตาไม่ถือว่าขี้เหร่ แต่ด้วยความที่เขาต้องเจอแต่หญิงสาวสวย บ่อย ๆ จนรู้สึกชินชากับความสวยอยู่แล้ว หญิงสาวตรงหน้าจึงดูไม่ได้มีความพิเศษไปกว่าใครเลย    

    ปวริศาเหมือนจะรู้สึกตัวกับน้ำเสียงเข้มที่ดังขึ้น พลางถามกลับเหลอหลา "คะ? ฉะ ฉัน!" ก่อนจะรู้ตัวว่าประโยคเมื่อครู่เธอไม่ได้คิดแค่ในใจ แต่ดันเผลอพูดออกไปเข้าหูร่างสูงตรงหน้านี้จนได้                                                                          

"เมื่อกี้เธอว่าอะไร!" เขายังถามด้วยน้ำเสียงและแววตาที่บ่งบอกว่าไม่พอใจสุด  ๆ                                                

 ปวริศาหลบตาเขาอึกอัก แหม ก็อยากจะบอกเขาอยู่หรอกนะ ว่าเขาช่างดูดีไปทุกสัดส่วน แม้กระทั่งตาตุ่มขาวเนียนสองข้างนั่น แต่เธอก็กลัวว่า เมื่อได้ฟังคำตอบแล้ว แทนที่เขาจะพอใจกลับจะยิ่งมองเธออย่างแปลกประหลาดไปกว่าเดิม ตรงที่มีรสนิยมชมชอบส่วนของร่างกายที่ไม่เหมือนกับคนอื่นเขาน่ะสิ ก็แค่อยากจะบอกว่าตาตุ่มเขาดูดี น่าพิสมัย น่าหลงใหล น่าอภิรมย์เธอจะถูกเขามองว่าบ้า หรือเปล่า!                              

 อรุษขยับเท้าเข้าไปหา ท่าทางดูคุกคามขึ้น ทำให้หญิงสาวลีบลำตัวลงแล้วถอยหนีอีก พลางลอบกลืนน้ำลายด้วยความสยดสยองตาม                                                                  

 และก่อนที่จะเกิดภาวะที่ตึงเครียดไปมากกว่านี้ ประตูห้องประชุมนั้นก็ถูกเปิด จากมือใครบางคนที่กำลังเดินออกมานั่นเอง ครั้นได้เห็นนักแสดงหนุ่มเข้า จึงรีบเรียกเขาด้วยน้ำเสียงที่เอ็นดูทันที                                                                

"อ้าว รุษ! "                                                      

ทำให้อรุษ ยอมละสายตาเอาเรื่องจากร่างบางตรงหน้า เพื่อหันกลับไปขานรับกับเจ้าของเสียงนั้น "ครับ พี่นิด"        แล้วก็หันกลับมามองเธออีกครั้ง เหมือนอยากจะฝากฝังอะไรสักอย่างผ่านแววตาคู่นั้นเอาไว้ก่อน แล้วชายหนุ่มก็รีบเดินขึ้นบันไดไปหา ขนิษฐ์ที่ออกจากห้องประชุมมาเรียกเขาอย่างทันเวลาพอดี               

 ปวริศาลอบถอนหายใจอย่างโล่งอก อยากจะเขกกะบาลตัวเองสักสิบทีที่เผลอไผลพูดอะไรออกไปอย่างใจคิด เกือบจะมามีเรื่องอีกเพราะตาตุ่มคู่นั้นของเขาอีกแล้ว                                    

หญิงสาวรีบก้มเก็บของ แล้วรีบลงบันไดไปให้ไวที่สุด ในขณะที่สองหูยังได้ยินเสียงสนทนาของเขาและผู้จัดคนดังอยู่ว่า     "สวัสดีครับพี่นิด แล้วนี่มีใครมาถึงหรือยัง"                       

"ยังจ้ะ รุษเป็นคนแรก คนอื่น  ๆ ก็เริ่มทยอยมาถึงล่ะ เพราะได้ยินเสียงไลน์พี่เด้งขึ้นมาหลายข้อความแล้ว"