ฮอตเนิร์ด #ผู้กองกวินท์

ถ้าไม่กินพี่ขอ

“แม่หนูแม่ช่วยซื้อถั่วลุงหน่อยสิ”

“คะ? หนูหรอคะ?” ร่างบางเอ่ยถามพร้อมกับชี้นิ้วเข้าหาตัวเอง

“ใช่ๆ ลุงขายให้พิเศษเลย2ถุง100บาทหาที่ไหนไม่ได้แล้ว” ลุงขายถั่วเอ่ยขึ้นก่อนจะโชว์ถุงถั่วต้มที่เหลืออยู่2ถุงจากปกติถุงละ20บาท

“เอ่อ..พอดีหนูไม่กินถั่วแต่ว่าช่วยซื้อก็ได้ค่ะ” ร่างบางเอ่ยขึ้นอย่างอ่อนโยนก่อนจะหยิบกระเป๋าตังค์ของตัวเองออกมาโดยที่ไม่รู้เลยว่าตอนนี้ลุงขายถั่วต้มกำลังยืนยิ้มกว้างมากแค่ไหนเพราะเห็นว่าเธอเดินมาคนเดียวดูจากท่าทางคงลูกคุณหนูผู้ใสซื่อไม่น้อยเลยเข้ามาหลอกขายและมันก็สำเร็จเสียด้วย

“นี่ค่ะ100บาท” ร่างบางกำลังยื่นเงินจะให้ลุงแต่ทว่าก็มีมือหนาของใครบางคนมาจับมือเธอไว้เสียก่อน

“เดี๋ยวเด็กน้อย..นี่เธอโง่หรือซื่อบื้อกันห้ะจะซื้อถั่วต้มในราคา100เนี่ยนะ!” ร่างสูงของกวินท์เอ่ยขึ้นอย่างไม่เชื่อสายตาเพราะเจ้าตัวที่สนใจถั่วต้มอยู่เลยทำท่าจะเดินมาซื้อแต่ดันมาได้เจออะไรแบบนี้เสียก่อนลุงคนขายถั่วต้มมองทั้งสองคนด้วยความเลิกลั่กก่อนจะรีบฉกแบงค์ร้อยในมือของเด็กสาวไปแต่โชคดีที่ร่างสูงขัดขาลุงไว้ได้เสียก่อน

“เป็นอะไรมากมั้ยคะ” การกระทำของอีกฝ่ายทำเอาเขาแทบไม่อยากจะเชื่อสายตาทั้งๆที่ตัวเองโดนหลอกแต่ก็ยังรีบเข้าไปพยุงลุงคนนั้นอีก

“นี่ลุง ลุงรู้ใช่ไหมว่าสิ่งที่ทำอยู่มันผิด” กวินท์เอ่ยถามลุง

“แล้วมึงเป็นใครวะมายุ่งอะไรด้วย!” ลุงเมื่อลุกขึ้นได้ก็ชี้หน้าด่าร่างสูงทันทีเพราะคิดว่าหน้าติ๋มๆแบบนี้ไม่มีทางที่จะสู้เขาได้อย่างแน่นอนส่วนกวินท์ที่เห็นท่าทางลุงกร่างแบบนั้นก็อดไม่ได้ที่จะควักกระเป๋าตังค์ออกมาก่อนจะโชว์ให้ลุงเห็นอย่างเต็มตา

“ผมเป็นใครอะหรอ นี่ไงครับตำรวจน่ะ”

“ว๊ากกกก!!” เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายเป็นตำรวจลุงขายถั่วก็รีบวิ่งหนีไปทันทีโดยทิ้งถุงถั่วไว้ให้ดูต่างหน้าอีกเสียด้วยกวินท์ส่ายหน้าเบาๆก่อนจะหันกลับไปมองเด็กสาวที่น่าจะอยู่ในวัยมัธยมปลายในมือของเธอถือแบงค์ร้อยเอาไว้อยู่

“จะกินรึเปล่าถ้าไม่กินพี่ขอ” ร่างสูงเอ่ยบอกก่อนจะก้มหยิบถุงถั่วต้มขึ้นมา

“เอ่อไม่กินค่ะ” ร่างบางเอ่ยบอกก่อนจะเก็บเงินเข้ากระเป๋าเพราะเธอไม่กินถั่วเลยไม่รู้จริงๆว่าถั่วถุงนั้นราคาเท่าไหร่และไม่คิดว่าลุงที่เข้ามาพูดจาดีกับเธอแท้จริงแล้วหวังเพียงหลอกขายก็เท่านั้น

“ดีๆ รีบๆกลับบ้านล่ะเดี๋ยวพ่อแม่เป็นห่วง” ร่างสูงเอ่ยบอกพร้อมกับแงะถั่วต้มกินด้วยความอารมณ์ดี

“ขอบคุณนะคะคุณตำรวจ” ร่างบางเอ่ยขอบคุณก่อนจะเดินจากไป

มหาลัย

ร่างสูงมองไปยังครูผู้สอนตรงหน้าที่แม้จะกำลังสอนอย่างยิ้มแย้มแต่ภายใต้รอยยิ้มกับเหี้ยมโหดเขาคืออาจาร์ยวิโรจน์ผู้เป็นที่รักของเด็กนักศึกษาด้วยความหน้าตาที่ดูใจดีอีกทั้งคำพูดก็ยังสุภาพทำให้น้อยคนมากที่รู้ว่าความจริงแล้วเขาคือเจ้าพ่อค้ายารายใหญ่อีกคนของประเทศและถ้าจะจับให้ได้แบบคาหนังคาเขาก็ต้องคอยมาสืบการใช้ชีวิตส่วนตัวของเจ้าตัวนี่แหละว่าใน1วันนั้นมีช่องว่างตรงไหนบ้างที่จะสามารถแวบไปถึงตอนเป็นเจ้าพ่อค้ายาได้

“งั้นก็เริ่มจับคู่ได้ครับ”

“จับคู่ไรวะ” ร่างสูงเอ่ยบ่นขึ้นมาเบาๆเพราะมัวแต่สนใจอีกฝ่ายมากเกินไปจนไม่ได้สนใจอย่างอื่นเลยกวินท์มองนักศึกษาที่ค่อยๆลุกจากที่นั่งพร้อมกับเดินไปจับคู่เป็นคู่ๆผ่านไปไม่นานทุกอย่างก็อยู่ในความสงบ

“มีใครยังไม่มีคู่บ้างไหม” อาจาร์ยวิโรจน์เอ่ยถามร่างสูงที่โดนเพื่อนข้างๆสะกิดจึงลุกขึ้นอย่างมึนงงพร้อมกับหญิงสาวรายหนึ่งที่อยู่ด้านหน้าของห้องก็ลุกขึ้นเข่นเดียวกัน

“งั้นทั้งสองก็จับคู่เอานะ” จังหวะที่หญิงสาวคนนั้นหันมาก็เป็นจังหวะเดียวกับที่เขากำลังจ้องมองเธออยู่และเมื่อได้เห็นใบหน้าที่แท้จริงของเธอเขาก็ถึงกับเข่าทรุดทันที

“ใช่เลยเด็กคนนั้น..” กวินท์เอ่ยขึ้นเบาๆอย่างไม่เชื่อสายตาเพราะหญิงสาวตรงหน้าคือคนเดียวกับผู้หญิงที่เกือยจะโดนหลอกขายถั่วต้ม

“เหี้ย! หน้าเด็กขนาดนั้นอยู่มหาลัยปี4หรอวะ” กวินท์พูดกับตัวเองอีกครั้งก่อนจะเบิกตาโตเมื่อรู้ว่าเมื่อคืนเขาได้พูดอะไรออกไปบ้าง

(ผมเป็นใครอะหรอ นี่ไงครับตำรวจน่ะ)

“เหี้ยยยยแม่งชิบหายแล้ว!!” มือหนายกขึ้นดึงผมตัวเองหหลังจากไปเปิดเผยตัวตนอย่างไม่ได้ตั้งใจ

“ทำไรวะไอติ๋ม…อ๋อหรือว่าพอรู้ว่าคู่กับผู้หญิงก็เขินขึ้นมาฮ่าๆ” คนข้างๆเอ่ยขึ้นพร้อมหัวเราะร่ากวินท์มองอย่างไม่สบอารมณ์ทันทีก่อนจะค่อยๆลุกขึ้นจากพื้นและมานั่งบนเก้าอี้อีกครั้งแล้วก็พบว่าหญิงสาวคนนั้นกำลังหอบข้าวของของเธอมานั่งที่ว่างข้างๆเขาพร้อมเอ่ยทักทาย

“สวัสดีค่ะคุณตำอื้ออ!!” กวินท์รีบปิดปากร่างบางทันทีก่อนจะชี้นิ้วไปที่ปากของตัวเองบ่งบอกให้เธอเงียบหญิงสาวเลยพยักหน้ารับรู้เบาๆกวินท์ถึงยอมปล่อยเธอ

“เห้ยอะไรวะ รู้จักกันด้วย สุดยอดว่ะติ๋ม+ติ๋ม=ซุปเปอร์ติ๋มเลยนี่หว่าฮ่าๆๆ” เพื่อนข้างๆเอ่ยขึ้นอย่างชอบใจก่อนที่คนทั้งห้องจะหันมาสนใจพวกเขาทั้งสองกวินท์ถอนหายใจอย่างหงุดหงิดถ้าไม่ติดว่าต้องคีพลุคก็จะปล่อยหมัดใส่ปากหมาๆของคนข้างๆทันทีแต่ก็ได้แต่อดทนส่วนอีกคนที่โดนล้อก็ได้แต่นั่งเงียบๆด้วยใบหน้าไร้อารมณ์เท่านั้น

“นักศึกษาอยู่ในความสงบด้วยครับ” อาจาร์ยวิโรจน์เอ่ยขัดเสีงหัวเราะภายในห้องจึงค่อยๆเงียบลงก่อนจะเข้าสู่บทเรียนอีกครั้งโดยที่กวินท์ได้แต่แอบมองอีกฝ่ายเงียบๆเพราะกลัวว่าเธอจะเผลอพูดอะไรแบบเมื่อกี้ออกมาอีกจนในที่สุดก็จบคราบเรียน

“กิ๊วๆ กิ๊วๆ งี้ไม่ใช่ได้คู่รักใหม่ของมหาลัยแล้วหรอวะ” กวินท์ยังคงถอนหายใจกับสิ่งที่ต้องพบเจอเมื่อพอจบคลาสเรียนก็ดูเหมือนจะมีคนสนใจเขากับร่างบางตรงหน้ามากขึ้นร่างสูงขยับแว่นที่ใส่อยู่เล็กน้อยก่อนจะหันไปคว้ากระเป๋าเป้และจับมือร่างบางให้เดินออกไปพร้อมกันนั่นยิ่งทำให้ทั้งห้องโห่แซ่วขึ้นอีกครั้ง

“ปะปล่อยได้แล้วค่ะ” ร่างบางที่ถูกลากออกมาค่อยๆบิดแขนตัวเองออกกวินท์มองร่างบางตรงหน้าที่อยู่ในชุดนักศึกษาตัวใหญ่กระโปรงก็ปิดถึงตาตุ่มไหนจะผมที่เปียข้างและแว่นแลนซ์ใหญ่ที่ไม่เข้ากับใบหน้าของเธอนั่นอีก

“ไปคุยกันหน่อยได้ไหม” เจ้าตัวเอ่ยพูดร่างบางพยักหหน้าเบาๆก่อนทั้งสองจะพากันไปนั่งที่ร้านกาแฟทามกลางสายตาของคนที่เดินผ่านไปมา

“นี่เธอเป็นคนมีชื่อเสียงของมหาลัยหรอ” กวินท์เอ่ยถามเพราะดูเหมือนทุกคนจะรู้จักเธอไม่น้อยเลยทีเดียว

“ก็..คงงั้นมั้งคะ” ร่างบางเอ่ยตอบเบาๆก่อนจะยกน้ำผลไม้ที่สั่งไว้ขึ้นดื่มยอมรับว่าตกใจไม่น้อยที่เห็นเขาในคลาสเรียนแต่ก็คิดเพียงว่าเขาเพียงแค่มาเรียนเสริมเท่านั้น

“เห้อช่างมันเถอะ เธอคงจะจำฉันได้สินะ” กวินท์เอ่ยถาม

“ค่ะ รอยแผลตรงคิ้วมันเด่น” ร่างบางชี้ไปยังหางคิ้วของอีกฝ่ายที่มีแผลเป็นเป็นรอยขีดลงมาเป็นอีกหนึ่งลักษณะเด่นที่เธอจำเขาได้ในทันที

“ห้ามบอกใครล่ะว่าฉันเป็นใคร” กวินท์ยื่นหน้าเข้ามาใกล้ร่างบางจนอีกฝ่ายถึงกับต้องรีบถอยหนีทันที

“อะ..เอ่อค่ะก็ได้ค่ะ”

“ดีมากๆ” เพราะเห็นว่าเธอว่านอนสอนง่ายเจ้าตัวจึงเผลอยกมือขึ้นลูบผมบางอย่างโจ่งแจ้งก่อนจะรู้สึกตัวและรีบเอามือออกทันทีแต่ก็ไม่ทันเสียแล้วเพราะคนภายในร้านต่างก็กำลังมองมาที่เขาทั้งสองคน

“เอ่อ..ออกกันเลยไหม” ร่างสูงเอ่ยถามพร้อมเกาหน้าอย่างประหม่า

ค่ะ ร่างบาเอ่ยตอบสั้นๆเพราะยังคงอึ้งกับการกระทำของอีกฝ่ายอยู่ ทั้งสองเดินออกมาจากร้านก่อนจะพากันเดินไปยังหน้ามหาลัย

“งั้นขอตัวก่อนนะคะ” ร่างบางเอ่ยบอกพร้อมกับกำลังจะเดินจากไปแต่เท้าเจ้ากรรมก็ดันไปเหยียบกระโปรงตัวเองจนหน้าขมำแต่โชคดีที่กวินท์คว้าเธอเอาไว้ได้ทันทำให้ร่างบางกระแทกเข้ากับร่างของเขาอย่างจัง

ตึ๋ง~

กวินท์ตาโตทันทีเมื่อรับรู้ถึงความอ่อนนุ่มบางอย่างที่เข้ามาประทะตัวมันนุ่มและเด้งออกภายในเวลาเสี้ยววิเขาจำสัมผัสนั้นได้ดีมันเป็นสัมผัสเดียวกับเวลาที่เขากอดสาวๆนมโตและมันต้องโตเท่าหัวเด็กด้วยมันถึงจะเป็นสัมผัสแบบนี้แต่มันจะเป็นไปได้หรอที่เด็กแบบเธอจะมีน่าอกที่ใหญ่โตแบบนั้น

“อ๊ะ! ขอโทษค่ะลาก่อนนะคะ>.<“ ร่างบางที่รับรู้ว่าเกิดอะไรขึ้นกับตัวเองก็รีบผละตัวออกมาก่อนจะเอ่ยขอโทษและวิ่งหนีหายไปด้วยความเขินอายทิ้งให้ร่างสูงอย่างเขายืนอึ้งกับสิ่งที่พึ่งพบเจออยู่

“นะนุ่ม นุ่มชิบหายเลยแม่งงงง!!”

เอ่อแน่ใจว่าเป็นตำรวจไม่ใช่โรคจิตใช่ไหมคะคุณผู้กอง!!!

อยย่าลืมคอมเม้นเป็นกำลังใจให้ไรท์ด้วยนะคะ