“เพราะนางเป็นเมียข้า!”
ชายหนุ่มเน้นช้าๆ ชัดๆ ทีละคำ
หยางนี่อวิ๋นกระตุกยิ้มไม่ได้มีแววตกใจแต่อย่างใด “ข้าไม่รังเกียจที่นางเคยอุ่นเตียงให้เจ้า” เขารู้สึกแบบนี้จริงๆ
เฉินซือหยางเข้าไปกระชากเสื้ออีกฝ่าย
“นี่อวิ๋น! เหตุใดเจ้าถึงไม่เข้าใจฮะ! นางไม่ใช่สาวใช้อุ่นเตียง แต่นางเป็นผู้หญิงคนเดียวที่ข้ารัก ข้ารักนางมานานและจะไม่มีวันให้ใครมาแย่งนางไปจากข้า! หากเจ้าอยากได้นางนักก็ข้ามศพข้าไปก่อนเถิด!”
เมื่อเห็นสีหน้าท่าทางจริงจังของอีกฝ่ายประกอบดูจากการกระทำบุ่มบ่ามที่ศาลากลางสระบัวเขาก็พอเข้าใจได้
หยางนี่อวิ๋นปัดมืออีกฝ่ายออก แม้รู้สึกแปลกๆ คล้ายว่าเสียใจอยู่นิดๆ ชายหนุ่มรีบปรับสีหน้าให้เป็นปกติเรียบเฉย “ข้าทราบแล้ว” เขากล่าวเพียงเท่านี้แล้วรีบลุกเดินออกไป เมื่อรู้ความจริงคงต้องยอมรับและรีบตัดใจ ถึงจะเสียดายอยู่บ้างก็เถอะ
ชายหนุ่มมองแผ่นหลังของอดีตสหายรักจนลับตา เขายังมีสีหน้าบึ้งตึง อย่างไรก็
