เล่ห์รักแม่ทัพตุลาการ

เล่ห์รัก 5

เพียงคำพูดไม่กี่ประโยคทำให้เขาผู้เป็นนักรบผู้กล้าแห่งแคว้นฉู่หาน หนึ่งในจำนวนผู้มีอำนาจแต่เขาก็มิเคยใช้ชื่อเสียงของตนในทางมิชอบสักครา แต่นางผู้เป็นผู้ต้องหาในคดีนี้เพราะนางเป็นเพียงคนเดียวที่อยู่ในห้องของท่านเสนาบดีหวง ผู้ซึ่งเป็นสหายของบิดา เขาไม่กล่าวสิ่งใดออกมาโต้ตอบนาง เขาทำเพียงมาตามแผ่นหลังที่ตั้งตรง พร้อมย้อนไปนึกถึงคำพูดของนางเหมือนแฝงอะไรอยู่ แต่เขามิมีเวลาจำต้องออกจากจวนไปธุระบางอย่างที่คนของเขาออกมารายงาน

จุดมุ่งหมายของเขาคือการไปคุยธุระกับใครบางคน ใบหน้าที่รู้ว่าเป็นเรื่องสำคัญมิสามารถปกปิดความตึงเครียดได้

" เจ้าคิดว่าอย่างไร รักษาได้หรือไม่ "

" ได้ขอรับ เพียงแต่ต้องใช้เวลา อีกอย่างข้าน้อยคิดว่าทำเฉยดั่งเช่นที่ท่านแม่ทัพว่ามาก่อนหน้านี้จะดีกว่าขอรับ เพื่อเปิดช่องทางให้พวกมันเคลื่อนไหว "

" อืม เจ้าก็ทำตามแผน ดูแลให้ดีอย่าได้ผิดพลาด "

" ขอรับ "

" หากฟื้นเมื่อไหร่ รายงานข้าด้วย "

" ขอรับ "

เช้าตรู่ในวันที่ผู้เป็นสมาชิกในจวนเสนาบดีหวงต่างหลั่งน้ำตา เพราะความโศกเศร้าเสียใจ แต่ก็ยังให้เกียรติดูแลผู้คนที่มาร่วมแสดงความเสียใจเรื่องการจากไปของท่านแสนาบดีหวง รวมถึงท่านแม่ทัพเทียนฟ่งอวิ๋นด้วย

" ข้าน้อยต้องขออภัยหวงฮูหยินที่ไม่สามารถช่วยท่านลุงหวงได้ "

" ไม่เป็นไรหรอก ท่านพี่ไปดีแล้ว " น้ำตาของคู่ชีวิตพาลไหลออกมาดั่งเขื่อนทำนบแตกอีกครั้ง

" ข้าเสียมารยาทแล้ว "

" เป็นข้าที่รบกวนเอง "

" แล้วเรื่องนาง ท่านแม่ทัพจัดการอย่างไร "

" ข้าน้อยกำลังสอบสวนอยู่ขอรับ คาดว่าไม่นานนางจะยอมเปิดปากบอกผู้สั่งการ "

" รบกวนท่านแม่ทัพแล้ว "

" ท่านลุงหวงเปรียบเหมือนบิดา นั่นย่อมเป็นหน้าที่ของข้าอยู่แล้ว "

การสนทนากันระหว่างหวงฮูหยินกับแม่ทัพใหญ่อยู่ภายใต้สายตาของคนอื่นๆ ที่แวะเวียนกันมาเป็นระยะ และทุกคนย่อมรู้ถึงความสนิทชิดเชื้อของสองตระกูล ด้วยที่บิดาทั้งสองตระกูลเป็นสหายกันจึงมิต้องสงสัยว่าจะเกี่ยวดองกัน เพราะทั้งสองตระกูลมีเพียงบุตรชาย หามีบุตรีไม่ แต่ทว่ามีเพียงสายตาไม่กี่คนที่สงสัยใคร่รู้ว่าทั้งสองคุยอันใดกัน โดยเฉพาะอนุของเสนาบดีหวงและบุตรชาย แต่จะมีก็เพียงแต่อนุผู้หนึ่งที่กุมท้อง ดวงตาแดงก่ำจากการร้องไห้ อยู่มุมหนึ่งที่มิได้สนใจกับการสนทนาของหวงฮูหยิน และดูเหมือนนางจะไม่ได้รับการสนใจจากใครทั้งนั้น

การสนทนาผ่านไปสักพักเขาก็ขอตัวกลับ เหมือนแขกเหรื่อคนอื่นๆ ปล่อยให้สมาชิกในจวนมองหน้ากันและกันจากนั้นก็หมุนตัวแยกย้ายกลับเรือนของใครของมัน รวมทั้งสตรีผู้นั้นด้วยเช่นกัน นางได้รับการประคองจากสาวใช้ เพราะดูเหมือนนางจะคอยเป็นลมตลอดเวลา แต่ก็มิมีผู้ใดสนใจนางเช่นเดิม