(ทิวาเล่าเรื่อง)
ขุนน้ำส่งเสียงอู้อี้ มือที่ตั้งใจทุบตีผมคล้ายอ่อนแรงลงเสียดื้อๆ
“ยะ อย่า...”
ผมได้ยินเสียงนั้นคล้ายกระซิบ แต่มันไม่อาจทำให้ผมหยุดอารมณ์ที่อยากปราบพยศคนที่ชอบแหย่คิงคองให้โกรธจัดได้
ผมเปลี่ยนเป้าหมายใหม่ เมื่อรู้ว่าขุนน้ำส่งเสียงครางฮือออกมาด้วยอารมณ์วาบหวามใจและมันยังบริสุทธิ์ต่อเรื่องเหล่านี้ ความรู้สึกนั้นเติมความต้องการผมให้ลุกโชนราวกับกองเพลิงที่ถูกราดด้วยน้ำมัน
“ปากดีนักใช่ไหม กูอยากรู้นักว่าจะเก่ง อวดดี และยั่วโมโหกูได้อีกสักแค่ไหน”
“มะ มึงจะทำอะไร” ขุนน้ำเสียงเครือตัวก็สั่นเทาอย่างน่าสงสาร
ผมหูตาพร่ามัวจึงทาบริมฝีปากลงบนกลีบปากอิ่มสวยของมันซึ่งเม้มแน่นอย่างต่อต้าน วินาทีนั้นขุนน้ำคงตกใจ มันทำอะไรไม่ถูกได้แต่ส่งเสียงประท้วงแต่ผมไม่ฟัง หลังจากประกบปากไปหนึ่งครั้ง ผมก็ปล่อยให้มันได้เตรียมใจรับศึกหนักที่กำลังจะตามมา มือของผมสัมผัสแก้มมัน ออกแรงกดลงไปเพื่อกระตุ
