(ทิวาเล่าเรื่อง)
“มึงจะซื้อของขวัญให้ใครนะ” ผมอยากได้ยินชัดๆ อีกครั้งเพราะขุนน้ำทำเสียงอ่อนเสียงหวานผิดวิสัย ราวกับเขินอายที่ต้องพูดถึงใครคนนั้น
“ก็พี่โจไง กูอยากได้ของตอบแทนน้ำใจเขา”
ไม่รู้ทำไมพอได้ยินแบบนั้น หัวใจผมคล้ายถูกควักออกจากอก จากนั้น ใครบางคนก็จับโยนทิ้งขว้างอย่างไม่สนใจไยดี
วินาทีต่อมา ผมก็ขบกรามแน่นจนหน้าสั่นกระตุก หูตาผมขวางไปหมด หัวร้อน มีอาการพาลพาโลอย่างเห็นได้ชัด
ตอนนี้ ผมเกิดความสงสัยอย่างหนักว่าที่ขุนน้ำลากผมมาไหว้สิ่งศักดิ์สิทธิ์เพื่อขอพร ใจจริงมันต้องการช่วยให้ผมเป็นเดือนมหาวิทยาลัย หรือเพียงแค่ใช้เป็นข้ออ้างมาขอพรเพื่อให้ได้เป็นคนโปรดของทรงกลด อีกอย่าง ของขวัญห่าเหวอะไรนั่น ทำไมต้องถ่อมาซื้อถึงนี่ แล้วยังมีหน้ามาพูดเสียงอ่อนหวานฉอเลาะถึงไอ้หน้าหล่อแบบจงใจให้ผมได้ยิน
แม่ง...ฉิบหายเอ๊ย! รู้แบบนี้ กูจะทนยังไงไหว สัดขุน!
ผมยอมรับว่าโคตรโมโห อารมณ์เดือดปุดๆ ตลอดเ
