มกราก้าวเข้ามาเป็นส่วนหนึ่งในชีวิตของเธอ เขาก้าวข้ามเส้นบางๆ ที่เธอขีดขั้นไว้ จนวันหนึ่งเขาเดินผ่านกำแพงแก้ว เดินเข้ามาเผชิญหน้ากับเธอ พร้อมกับความจริงใจที่แบกมาเต็มสองบ่า เธออ่อนลง และยอมให้เขาอยู่ข้างๆ วันวาดไม่เคยนึกเสียใจ ที่คิดจะลอง...รัก...ใครอีกครั้ง...แม้จะมีความกลัวปนอยู่ในความกล้า...มกราสามารถทำให้เธออุบอุ่น รู้สึกปลอดภัยเมื่อมีเขาอยู่ข้างกาย อุปสรรคกลายเป็นเรื่องเล็กไปเลย เพราะชายหนุ่มมีเจตนาชัดเจน เขาจะจูงมือเธอเดินฝ่าอุปสรรคเหล่านั้นไปเอง เขาสัญญากับเธอในวันหนึ่ง และเธอเลือกที่จะเชื่อ...
“สวัสดีปริญ ไม่คิดว่าจะเจอคุณเหมือนกันค่ะ...เราไม่เจอกันนานเท่าไรแล้วคะนี่” เสียงเย็นไร้ความรู้สึก จนเขาเดาใจไม่ถูกว่าขณะนี้ผู้หญิงตรงหน้าคิดอะไรอยู่
“นานมาก...นานจนคุณเปลี่ยนไป จนผมไม่อยากเชื่อว่าคนหยิ่งผยองอย่างคุณ ยอมลดตัวทำอะไรโง่ๆ”
ชายหนุ่มแสยะยิ้ม เขากวาดสายตามองวันวาด ตั้งแต่ศีรษะจรด
