“มีอะไรกับฟินไหมคะ?” หลังปรับกระแสเสียงให้ลดความสั่นพร่า เธอรีบถามเขา พยายามเก็บความเศร้าเอาไว้ในใจ
“เปล่าครับ...ช่วงนี้คนว่าง เลยเดินมาหาเพื่อนคุย” ชายหนุ่มโกหก เขาเกิดลางสังหรณ์ และคิดถึงอยากเห็นหน้าวันวาดติดหมัด เลยฝากร้านไว้กับพวกแสบๆ ก่อนจะเดินมุ่งหน้ามาหาเธอนี่ล่ะ
“ใกล้เที่ยงแบบนี้ไม่น่าจะว่างนี่คะ”
“แหะๆ เอาเป็นว่าผมว่างก็แล้วกัน...” ชายหนุ่มยกมือขึ้นเกาท้ายทอยแก้เก้อ ก็เขาอยากมาหาเธอนี่นา เลยหาข้ออ้างเพื่อจะมาหา
“ค่ะ ตามสบายนะคะ ขอฟินปั้นขนมแปป เดี๋ยวฟินไปคุยด้วย” เธอสูดลมหายใจลึกๆ ต่อให้ปัญหาหนักแค่ไหน...หากไม่ท้อเธอก็จะผ่านมันไปได้
“ครับ ตามสบาย ผมขอทำงานตรงนี้เงียบแล้วกัน ร้านคุณสงบดี ที่นู้นไม่ไหว วุ่นวายเหลือเกิน”
ชายหนุ่มควักแล็บท็อปเครื่องกะทัดรัด เขาวางเครื่องมือทำงานตรงหน้า แล้วจึงกดเปิดเพื่อลงมือทำงานอย่างที่พูด ขอแค่อยู่ใกล้ๆ ได้คอยปกป้องวันวาด ยามเจ้าตัวมีอันตราย
