“แน่นะ...” พิมพ์ประพายหยุดร้องไห้เหมือนปิดสวิทซ์ เธอหยุดกึก และหมุนตัวกลับมามองกันภัยด้วยสายลุ้นระทึก
“ยิ่งกว่าอะไรทั้งหมด...พายน่าจะรู้นานแล้วหากสังเกตดีๆ ไม่ใช่เอาแต่วิ่งตามไอ้หมอนั่น” มันอดไม่ได้เลยที่จะประชดประชัน แม้มกราจะไม่รู้เรื่อง
“ยึดแล้วนะ ห้ามเปลี่ยนใจด้วย...” เสียงพูดฟังดูอุบอิบ แต่ริมฝีปากกลับคลี่ยิ้มกว้างๆ
“ไม่เคยคิดเปลี่ยนมาตั้งแต่แรก คนอย่างพายต้องผม...ถึงจะเอาอยู่” ชายหนุ่มพูดเสียงโอ่!! “พายก็เหมือนกัน เปลี่ยนใจ ศพไม่สวยแน่”
“โห!! ร้ายอะ ถึงตายเลยเหรอ...เหมือนกันนายกัน...นายเปลี่ยนใจ พายจะตามเหวี่ยง ทนได้ให้มันรู้ไป”
“นายกัน...เปลี่ยนได้ไหม ขอกันจ๋า ให้ชื่นใจสักครั้ง...เรียกแฟนอะไร ห้วนๆ”
“แฟน!! บ้าสิ ยังไม่ถึงขั้นนั้น นายยังไม่ได้ลงมือจีบพาย ไวไปเปล่า”
“จีบนานแล้วยัยเบอะ!! พายไม่สนใจเองแหละ...ไม่อย่างนั้นเหรอ ...ลูกเราคงได้สัก2 ขวบแล้วล่ะ”
“บ้า...แต่งตอนนี้ยังทัน
