สวัสดี...ความรัก!! บทที่2.
1509 Words
“เรียกเรียวก็ได้ครับ...ผมทดลองเอาไปลงให้ลูกค้าลองชิม ถ้าขายดีเพื่อนของคุณคงต้องหาคนช่วยแล้วล่ะ เพราะ Coffee Time มีสามสาขา...” ชายหนุ่มพูดยิ้มๆ เขายัดพายกรอบไส้สับปะรดเข้าปาก รสชาติถูกปาก คนทำถูกใจ@#%$
พราวฟ้ากะพริบเปลือกตาปริบๆ แหมๆ หนุ่มหล่อ พูดจาสุภาพแถมเป็นเจ้าของกิจการตั้งแต่อายุยังน้อย มันน่าสนใจหยอกเมื่อไร แต่...มันติดที่สายตาของเขามองแต่เพื่อนของเธอนี่สิ!! ไม่เป็นไรบาเรตต้าหล่อๆ ที่ร้านของชายหนุ่มมีให้เลือกอีกหลายคน ดีเสียอีกสิ ยัยเจ้าหญิงหิมะของเธอจะได้ขายออกสักที ไม่รู้จะใจเย็น ใจแข็งถึงเมื่อไร? ไม่สนผู้ชายทุกคนที่แวะเวียนเข้ามาขายขนมจีบ...เจ้าของร้านกาแฟ กับเจ้าของร้านเบเกอร์รี่เหมาะเหม็งอะไรเช่นนี้ พราวฟ้าคิดครึ้มๆ เธอวาดฝันในอากาศ อยากเห็นวันที่เพื่อนรักมีความสุขสักที
วันวาดออกมาคุยกับมกราอีกครั้ง หลังเธอทำงานที่ค้างไว้จนเสร็จ ชายหนุ่มยิ่งชมชอบเธอมากขึ้น เมื่อเธอไหวพริบดี รู้ทันความต้องการของเขา โดยไม่ต้องเอ่ยปาก แถมยังเป็นคนมีไอเดียเป็นเลิศ หลังฟังคำนิยามของร้าน เธอขีดๆ เขียนๆ ดินสอในมือลงบนแผ่นกระดาษ ก่อนจะเลื่อนให้เขาดูหน้าตาของขนมที่จะไปวางขายในร้านกาแฟของเขา
“น่ารักดีครับ...สาวๆ คงชอบ”
ชายหนุ่มชมเปราะ เขาชอบไอเดียของเธอ มันเป็นขนมที่น่าตาดูน่ากินที่สุดในชีวิต (เขาไม่ได้ลำเอียงเขาข้างเธอน่ะ)
“ให้ฟินเริ่มส่งขนมที่ร้านคุณได้วันไหนคะ?”
“คุณมัฟฟินติดงานไหนหรือเปล่าครับ ถ้าไม่...พรุ่งนี้สะดวกไหมเอ่ย” มกราเห็นว่าเจ้าหล่อนกำลังจัดการขนมกองใหญ่ใส่ในโหลแก้ว จึงเข้าใจว่าเธอกำลังติดพันงานสำคัญอยู่
“พรุ่งนี้เลยหรือคะ...อืม...น่าจะทัน เดี๋ยวฟินลงมือตอนนี้เลย ยัยพราวอยู่ด้วยจะได้ให้ช่วยเป็นลูกมือ ไหนๆ ก็มาแล้วจะได้ไม่เสียเที่ยว” หญิงสาวพูดยิ้มๆ เธอหมุนตัวไปมองเพื่อนสาว ที่ฉากหลบออกไปยืนอยู่ห่างๆ แถมทำตาพราวขณะมองมาที่เธอกับว่าที่คู่ค้าคนใหม่
“จะเป็นการรบกวนไหมครับ หากผมจะแวะมาดูผลงานอีกทีตอนเย็นๆ”
“ไม่รบกวนเลยค่ะ ดีเสียอีกจะได้ติชมไปในตัว หากไม่ถูกใจฟินจะได้เปลี่ยนให้ทัน” หญิงสาวยิ้มกว้าง เธอผุดลุกขึ้นยืน เมื่อมีลูกค้าสองสามคนเดินเข้ามาภายในร้าน “ขอตัวสักครู่นะคะ”
“ไม่ต้องเปลี่ยนอะไรเลยครับ เท่าที่เป็นอยู่นี่ก็ถูกใจจังๆ” มกราพึมพำเหมือนละเมอ ยิ่งใกล้ชิดยิ่งสนใจเพิ่มขึ้น เหมือนมีแรงดึงดูด ดึงเขาเข้าไปใกล้ชิดเธอ และในนาทีนี้ชายหนุ่มดีใจเสียด้วยซ้ำ ที่เดินตามกลิ่นขนมอบมาจนพบนางในฝัน!!
เธอดูเศร้าๆ เหงาๆ แต่ก็ยังยิ้มแย้มต้อนรับลูกค้าอย่างดิบดี แต่เวลาที่ทุกคนเผลอเขามักจะเห็นแววตาของเธอสลดลง และเสียงถอนลมหายใจบ่อยครั้ง ขนาดเขาอยู่ด้วยไม่เท่าไรเขายังรู้สึก...อยากรู้เสียจริงว่าเธอมีเรื่องทุกข์ร้อนอะไรอยู่ในใจ และหากเธอเปิดใจ เขาพร้อมที่ยื่นมือเข้าไปช่วยเหลือทันที
“แหมๆ ว่าที่คู่ค้าแกนี่ มองแกตามเยิ้มเลยน่ะยะ”
เสียงพราวฟ้าสัพยอก หญิงสาวเดินโฉบมาและกระซิบข้างๆ หูของวันวาด
“บ้าสิ!! ฉันก็เห็นเขาปรกติดี ตาแกแชแหมสิยัยพราว...แล้วก็...อย่าพึ่งกลับนะ เย็นนี้ฉันเลี้ยงข้าวเย็นแกเอง”
“เอ๋!! แกมีแผนอะไรแน่เลยยัยมัฟฟิน ยัยงกอย่างแกน่ะเหรอจะเลี้ยงข้าวฉัน?...แกอยากให้ฉันอยู่เพื่อ!!”
“ไม่มีอะไรหรอกน่า นานๆ เพื่อนมาที”
“คุณเรียวเขาให้แกส่งขนมที่ร้านเขาวันไหน?”
“แหะๆ รู้ทันอีก...พรุ่งนี้อะ กับขนมสี่อย่าง ง่ายๆ เอง แกอยู่ช่วยเป็นกำลังใจให้ฉันหน่อยนะ”
“ว่าแหละ!! อืม...ก็ได้ คืนนี้ฉันค้างกับแกเลยนะ จะได้นอนคุยให้หายคิดถึง”
“แสดงว่าว่างจัด...คนโสดก็เงี๊ยะ!! เลิกวิ่งตามบอยแบรนด์เกาหลี ฉันว่าป่านนี้แกมีแฟนไปแล้วล่ะ”
“ช่างฉันสิ!! มาตรฐานฉันสูง ผู้ชายที่เป็นแฟนฉันได้ต้องผ่านกฎเหล็ก ไม่อย่างนั้นอย่าคิดฝันว่าจะได้เห็นขาอ่อนของพราวฟ้า”
“ยะแม่คนสวยเลือกได้...นั่งกินขนมไป ฉันขายของแปปหนึ่ง”
วันวาดเดินไปหาลูกค้า หลังจากปล่อยให้เลือกขนมถูกใจอยู่หลายนาที เธอยิ้มเฉ่ง เมื่อขนมที่ลูกค้าสาวเลือกไว้ในถาดหลายอย่าง มันหมายความว่าเธอมีรายได้เพิ่มขึ้น และมันเป็นความภูมิใจที่ลูกค้าชื่นชอบ
“สีสวย น่าตาน่าทาน จนอดใจที่จะหยิบใส่ถาดไม่ได้ค่ะ คุณน้องทำขนมน่าตาน่ารักมากเลย ไม่คิดมาก่อนว่าร้านขนมเล็กๆ แบบนี้จะดีไซน์รูปลักษณ์ขนมได้ดีกว่าในห้างดังๆ”
“คุณแม่ฟินชอบทำขนมค่ะ ฟินเลยได้สมบัติมาจากท่าน มีหลายอย่างที่เป็นสูตรของเราเอง รสอาจจะไม่เหมือนที่อื่นแต่รับรองค่ะว่าอร่อย”
หญิงสาวอธิบายยิ้มๆ
“จบหลักสูตรที่ไหนมาเอ่ย...พี่จะได้ให้ลูกสาวไปเรียนบ้าง”
“ฟินไม่ได้เรียนทางด้านนี้มาหรอกค่ะ หัดทำกับคุณแม่ตั้งแต่เด็กๆ เลยซึมซับ ไม่คิดเหมือนกันว่าจะนำมาประกอบอาชีพได้ด้วย ต้องขอบคุณท่านน่ะค่ะ ที่เคี่ยวเข็ญฟินจนทำได้ดีขนาดนี้”
“โห!! แสดงว่าคุณแม่นี่เก่งมากเลยนะคะ...เท่าที่ลองชิม รสถูกปากมากๆ เลยค่ะ ไม่จัดจ้านเกิน รสกลางทานได้ไม่เบื่อ”
เสียงวิจารณ์ทำให้วันวาดคิดถึงคุณแม่สุดใจ ท่านสั่งสอน เคี่ยวเข็ญ จนในปัจจุบันเธอยึดเอาวิชาความรู้ของท่านมาประกอบอาชีพหาเลี้ยงตัวเอง และใช้หนี้ได้บางส่วน ถึงจะยังไม่หมดเสียที แต่ก็ลดน้อยกว่าเมื่อก่อน หากยังมัวทำงานตามวิชาความรู้ที่ร่ำเรียนมา เธอคงเป็นได้แค่ลูกจ้าง...ทำงานแทบตายได้ผลตอบแทนแค่หยิบมือเดียว...
“ขอบคุณค่ะที่แวะมาอุดหนุน หากถูกใจครั้งหน้ามาอีกฟินจะทั้งลดทั้งแถมเลยค่ะ”
หญิงสาวส่งถุงขนม จำนวนมากให้ลูกค้าสาวใหญ่สองท่าน พวกเธอเดินจากไปพร้อมกับรอยยิ้ม ในมือหอบหิ้วถุงขนมถุงโตๆ กลับไปด้วย
หญิงสาวหมุนตัวกลับไปมองตรงตำแหน่งที่ชายหนุ่มคู่ค้าคนใหม่นั่งอยู่ แต่...กลับเหลือแต่ความว่างเปล่า เขาคงกลับไปที่ร้านกาแฟของเขา เมื่อพราวฟ้าบอกนี่นาว่าลูกค้าแน่นร้าน เธอผ่อนลมหายใจช้าๆ ยกมือขึ้นจับที่อกทางด้านซ้าย ไม่ได้อยากหลอกตัวเองหรอกนะ...หัวใจของเธอทำงานผิดปรกติ นับตั้งแต่สบนัยน์ตาหลังกรอบแว่นนั่นแล้ว มันกระตุก แล้วก็เต้นถี่ๆ
“พี่เรียวหายไปไหนมาครับ? คุณพายเธอมานั่งรอเกือบชั่วโมง” เคียวหนึ่งในบรรดาหนุ่มหล่อบาเรตต้าหันมาเห็นเข้าเลยเอ่ยทักเสียงใส
พิมพ์ประพายคู่หมายที่มารดาหวังให้ชายหนุ่มตกล่องปล่องชิ้นด้วย แต่เขายังดึงเกมไม่ยอมอออวยไปกับมารดา เพราะไม่เคยถูกใจพิมพ์ประพาย หล่อนจู้จี้ ตามจิก ทั้งๆ ที่ยังไม่ได้เป็นอะไรกัน มันน่ารำคาญมากกว่าน่ารัก
“อยู่ไหนล่ะ!!” มกราหมุนตัวมองหาพอเห็นเข้า เขาก็แอบเบ้ปาก เธอมาในชุดที่แสนอลังการ สวยตั้งแต่ศีรษะจรดปลายเท้า แต่มันเหมือนหลุดออกมาจากหนังสือแมกกาซีนแฟชั่นมากกว่าคนเดินดินทั่วๆ ไป “ร้านขนมโอเคแล้วนะเคียว เดี๋ยวพี่แวะไปดูตอนเย็น ถ้าเสร็จจะเอามาให้จัดใส่ตู้บางส่วน เช้าเขาจะได้ไม่ยุ่งมาก”
ชายหนุ่มเอ่ยปากบอกลูกน้อง เรื่องนี้เขาคุยกับแต่ละคนไว้บาง ร้านอื่นๆ ไม่ได้ขายขนมเพราะอยู่ในห้างสรรพสินค้า คนนิยมเข้ามาดื่มกาแฟเพราะต้องการพักขา มีขนมกรุบกรอบบริการบ้างบางอย่างแต่คงไม่เยอะเท่ากับร้านนี้
บทที่2.ขนมน่ากิน คนทำน่ารัก
“เดินยิ้มแฉ่งไปเลย ข่าวดีใช่ไหมว่ะเคียว” แลมโบหนุ่มหล่อใบหน้าสไตน์หนุ่มเกาหลี เขาแวะมาทัก หลังจากเดินไปเก็บแก้วเปล่าหลังจากลูกค้าเดินออกไปจากร้าน ทุกคนไม่ถือตัวว่าเป็นบาเรตต้า ช่วยงานโดยไม่เกี่ยงหน้าที่เพราะพี่ใหญ่อย่างมกราใจดี เขาเปไม่อั้นหากผลกำไรเกินเป้าที่ตั้งไว้ เป็นการซื้อใจลูกน้องจะได้อยู่ทนอยู่นาน ไม่มีใครหนีออกไปหางานใหม่ ให้ต้องลำบากหาคนมาแทน
“อืม...พี่เรียวว่างั้นนะ”
- Writer
