แสนร้าย แสนรัก

ออกอาการ

​​อาเทอร์กลับมาถึงบ้านประมาณหนึ่งทุ่มเศษๆ ร่างหนาเดินขึ้นไปด้านบนแล้วตรงไปยังห้องของตัวเอง สายตายคมก็มองหาอีกคนที่อยู่ในห้อง ก่อนจะได้ยินเสียงนํ้าไหลสงสัยคงกำลังจะอาบนํ้าหลังจากทำอาหารคํ่าเสร็จ

อาเทอร์นั่งลงที่เตียงพร้อมกับวางสูทในมือลงข้างๆตัว มือก็พรางแกะกระดุมเสื้อออกสามสี่เม็ด วันนี้เขาเหนื่อยและมีเรื่องให้คิดให้ตัดสินใจเยอะแยะมากมาย ไม่รู้กี่เรื่องต่อกี่เรื่อง

ติ้ง!! ติ้ง!! ติ้ง!!

เสียงข้อความจากสมาร์ทโฟนเครื่องสวยของฟางข้าวดังขึ้นอย่างต่อเนื่อง เรียกความสนใจจากอาเทอร์ได้เป็นอย่างดี มือหนาเอื้อมไปหยิบสมาร์ทโฟนเครื่องสวยของฟางข้าวมาดู อย่างถือสิทธิ์ ก่อนจะกดเปิดอ่านข้อความอย่างถือวิสาสะ

Ken = ทำอะไรอยู่ครับ?

Ken = ว่างคุยหรือเปล่า

Ken = พี่อยากจะคุยเรื่องเมื่อกลางวันกับฟางหน่อย

Ken = อ่านแล้วทำไมไม่ตอบละครับ เป็นอะไรหรือเปล่า??

ปึก!!

อาเทอร์โยนสมาร์ทโฟนเครื่องสวยของฟางข้าวทิ้งไปข้างอย่างไม่สนใจ ตอนนี้สิ่งที่เขาสนใจคือคนที่ส่งข้อความมามากกว่า สองคนนี้ไปรู้จักกันตั้งแต่ตอนไหน

แล้วสองคนนั้นมีเรื่องอะไรต้องคุยกัน?

เคน มันเคยเป็น ทั้งพี่ ทั้งเพื่อน และคนที่ผมไว้ใจมากที่สุด แต่มันกับทรยศหักหลังผม

"แกคิดจะทำอะไรกันแน่ เคน"ถึงเคนจะอายุมากกว่าผม แต่ผมไม่เคยเรียกมันว่าพี่สักครั้งเพราะสังคมเมืองนอกเขาไม่ค่อยถือเรื่องแบบนี้สักเท่าไร

แอดดดดด!!

เสียงประตูห้องนํ้าเปิดออกมาพร้อมกับร่างบางที่อยู่ในชุดนอนเรียบร้อยแล้ว เพราะทุกๆครั้งที่อาบนํ้าเธอจะเตรียมเสื้อผ้าเข้าไปเปลี่ยนด้านในทุกครั้ง เพราะเธอไม่ได้หน้าด้านเหมือนคนแถวนี้ที่ชอบแก้ผ้าเดินออกจากห้องนํ้าไปแต่งตัว ถึงจะมีห้องเพื่อสำหรับแต่งตัวเธอก็ไม่กล้าเข้าไปใช่ของเขาหรอก

อาเทอร์จ้องไปยังคนตัวเล็กนิ่ง ยากซึ่งจะคาดเดา จนคนที่ถูกมองขนลุก แล้วค่อยๆเดินไปที่โต๊ะเครื่องแป้งช้าๆ

"อีก2อาทิตย์ ก็จะถึงงานเดินแบบเครื่องเพชร ฉันจะให้เธอไปเดินแบบในงาน และเธอก็ต้องไป"อาเทอร์เอ่ยขึ้นเมื่อเงียบไปนาน ส่วนฟางข้าวก็ลุกจากโต๊ะเครื่องแป้งแล้วเดินมาหาอาเทอร์ที่เตียง

"ทะ ทำไมฉันต้องเดิน"ฟางข้าวถามอย่างไม่แน่ใจ เพราะอาเทอร์ไม่ชอบให้เธอไปยุ่งหรือมีส่วนร่วมอะไรเกี่ยวกับงานของเขา แจ่มาวันนี้จะให้เธอไปเดินแบบเครื่องเพชร หรือเขาจะมีแผนอะไรแกล้งเธออีก

"ฉันสั่ง ไม่ได้ให้เธอมายอกย้อนถามฉันกลับ แล้วเธอก็ต้องทำตามที่ฉันสั่ง"ก่อนลุกขึ้น แล้วเดินไปหยิบผ้าแล้วเดินหายเข้าห้องนํ้าไป

"บ้าอำนาจ"ฟางข้าวบ่นพรึมพรํ่ากลับตัวเองเบาๆ

"​ฉันได้ยินนะ...ลงไปจัดโต๊ะเลยไป"

ฟางข้าวเดินลงมาด้านล่างเพื่อจัดโต๊ะอาหารคํ่ารออาเทอร์ลงมา

เช้าวันต่อมา

"​จะไปไหน?"อาเทอร์ที่นั่งอ่านหนังสือพิมพ์อยู่ที่ห้องนั่งเล่นเอ่ยถามคนที่เดินลงมาใหม่ วันนี้เป็นวันหยุดของเขา

"ข้างนอก"

"ฉันไปด้วย"ว่าจบอาเทอร์ก็ว่างหนังสือพิมพ์ที่อ่านอยู่ในมือลงที่โต๊ะ แล้วลุกขึ้นไปดึงมือบางออกไปที่รถ ฟางข้าวได้แต่เดินตามอาเทอร์ออกไปด้วยความไม่เข้าใจในการกระทำของเขา

พอมาถึงที่รถอาเทอร์ก็จับฟางข้าวยัดเข้าไปในรถพร้อมกับคาดเบล์ลให้อย่างเสร็จสรรพก่อนจะปิดประตู แล้วเดินอ้อมไปฝั่งคนขับก่อนขับรถออกไป

"จะไปไหน?"เงียบไปสักพักอาเทอร์ก็เอ่ยถามคนที่นั่นนิ่งอยู่ข้างๆขึ้นทำลายความเงียบ

"ห้างL"ฟางข้าวตอบแล้วหันไปสนใจด้านนอกกระจก เธอมองดูร้านอาหารต่างๆ และตึกใหญ่ที่ตั้งเรียงกันเต็มบริเวณ ทั้งบ้านหลังเล็กหลังใหญ่เต็มไปหมด

เธอเคยฝันว่าถ้าเธอมีครอบครัว เธออยากจะมีบ้านหลังเล็กๆสักหลังที่ริมทะเล เธอชอบความเป็นธรรมชาติที่มีต้นไม้ ทะเลอันกว้างใหญ่มันทำให้เธอรู้สึกสดชื่นและสบายใจมากที่ได้เห็นและได้สำผัส

"ถึงแล้ว"เสียงของอาเทอร์ทำให้ฟางข้าวหลุดออกจากผวังความคิด ก่อนที่จะปลดสายเบลล์แล้วลงจากรถ

"จะซื้ออะไร?"เป็นอีกครั้งที่อาเทอร์ถามฟางข้าว เขาไม่รู้เหมือนกันว่าทำไหมเขาต้องมาสนใจหรืออยากรู้อะไรๆเกี่ยวกับเธอ และที่สำคัญเขาไม่อยากให้เธออยู่ห่างสายตา เพราะอะไรเขาก็ยังหาคำตอบไม่ได้เหมือนกัน

ฟางข้าวเดินมาในโซนของเสื้อผ้า เธอเลือกเสื้อผ้าไม่อีกชุดก่อนจะเดินไปโซนของชุดชั่นใน โดยมีอาเทอร์เดินถือขตามมา 'ใช่แล้วถือของ' ฟางข้าวก็ไม่อยากจะเชื่อในการกระทำของเขาหนักหรอก แต่ชั่งเขาเถอะ

"เอาชุดนี้สิ ฉันชอบ"อาเทอร์ชี้ไปที่ชุดชั่นในลายลูกไม้สีแดงเพลิง พนักงานในร้านได้แต่มองดูเขาสองคนด้วยความเขินอาย ไม่ใช่แต่พวกเขาหรอกฟางข้าวเองก็เขินไม่ต่างกัน

"ชอบก็ใส่เองสิ"ฟางข้าวบอกปัดไปก่อนจะเดินไปเลือกอีกฝั่ง

"หิวแล้วหาอะไรกินกัน"อาเทอร์เดินถือถุง5-6ใบเดินนำฟางข้าวเข้าไปในร้านอาหารแห่งหนึ่ง

"เปลี่ยนร้านเถอะ"พอเข้ามานั่งที่โต๊ะได้ประมาณ3นาทีอาเทอร์ก็พูดขึ้นอย่างไม่สบอารมณ์ ไม่รู้ว่าเธอทำอะไรให้เจาไม่พอใจหรือเปล่า

อาเทอร์ลุกขึ้นแล้วดึงคนตัวเล็กให้ลุกขึ้นจากเก้าอี้ ส่วนอีกข้างก็ใช้ถือของก่อนจะเดินออกจากร้าน ด้วยความงุนงงของคนตัวเล็ก

อาเทอร์ไม่รู้เหมือนกันว่าเขาเป็นอะไรเมื่อเห็นสายตาหลายๆคู่ของผู้ชายในร้านอาหารจ้องมองมาที่ยัยตัวเล็กด้วยสายตาที่อยากจะกลืนกิน แค่รู้ว่าไม่ชอบและไม่อยากให้ใครมองเธอด้วยสายตาแบบนั้น

จนกว่าอาเทอร์จะเรียกร้านอาหารได้ก็เกือบครึ่งชั่วโมง พอทานเสร็จอาเทอร์ก็พาฟางข้าวกลับมาถึงบ้านประมาณบ่ายสองโมง ฟางข้าวก็เอาของขึ้นไปเก็บบนห้อง จนถึงตอนนี้เธอยังไม่เข้าใจในสิ่งที่อาเทอร์ทำหรือแสดงออกมาในวันนี้เลย...

เธอก็ไม่อยากจะคิดเข้าข้างตัวเองหรอกนะ เขาทำเหมือนหวงเธอ และใส่ใจกับสนใจในตัวเธออีก แต่เขาคงไม่ได้คิดแบบนี้หรอกมั้ง

'หวังมากไปก็เจ็บเปล่าๆ'