แสนร้าย แสนรัก

ดูแล

หลังจากให้หมอประจำตระกุลมาตรวจเช็ด และฟังคำชี้แจงของหมอแล้วอาเทอร์ก็ปฏิบัติตามคำที่หมอแนะนำทุกอย่าง

มือหนาลูบไปที่กรอบหน้ามนช้าๆเบาๆ บาดแผลบนหน้าและตัวเนื้อตัวมันเริ่มทำให้แาเทอร์รู้สึกผิดขึ้นมา หัวใจแกร่งวูบไวไปกับรอยแผลและหยาดนํ้าตาที่ไหลลงมาอาบที่แก้มนวล

อาเทอร์เม้มปากแน่น เขาอยากจะเอ่ยคำขอโทษแต่ปากมันหนัก จึงไม่กล้าที่จะเอื้อมเอ่ยมันออกไป เขาก็เจ็บไม่ต่างจากเธอหรอกที่ต้องทำร้ายเธอ เพราะเขาไม่สามารถที่จะลืมเลือนอดีตที่มันฝังใจได้ ถ้าแม่ของฟางข้าวไม่ทำให้พ่อแม่เขาต้องเลิกรากันและทำให้ครอบครัวของเขาต้องแตกแยก เขาอาจจะไม่ใจร้ายกับเธอถึงขนาดนี้ และอาจจะเปิดรับเธอเข้ามาในหัวใจที่มืดบอดดวงนี้ก็ได้

"อื้มมม~"เสียงครางในลำคอของคนตัวเล็กเบาๆ เมื่อรู้สึกเหมือนมีอะไรหนักมาทับกาย ฟางข้าวขยับตัวเล็กน้อย ตอนนี้เธอรู้สึกปวดหนึบตามร่างกาย แพรตางอนกระพริบถี่ๆเพื่อรับโฟกัส เธอมองตามลำแขนแกร่งของคนที่กำลังกกกอดเธออยู่ พอเห็นหน้านํ้าตาที่พึ่งเลือนหายไป กลับใหลออกมาอีกครั้ง

"....อึก"เสียงสะอื้นจากคนในอ้อมกอดส่งผมให้อาเทอร์ลืมตาตื่นขึ้นมา ก่อนจะเห็นนํ้าตามากมายใหลก่อนมาจากดวงตาคู่สวย

"เป็นอะไร หืม"อาเทอร์เอ่ยถามด้วยความเป็นหวง มือหนาก็ยกขึ้นปาดเช็ดนํ้าตาให้หญิงสาวอย่างอ่อนโยน ฟางข้าวมองดูการกระทำของคนตรงหน้าอย่างที่ไม่เชื่อสายตา ว่าเขาจะทำแบบนี้กับเธอ การกระทำและคำพูดแบบนี้ที่เธออยากได้ยินมันมาตลอดหลายปี

"เจ็บหรอ"เมื่อหญิงสาวไม่ตอบอาเทอร์ถามขึ้นอีกครั้ง

"ต้องการอะไร"คำพูดแรกที่เธอเอ่ยถามเขา ถึงเขาจะมาทำดีกับเธอมากแค่ไหน มันก็ไม่ได้ช่วยลบล้างการกระทำอันแสนโหดร้ายนั้นไปจากใจเธอได้

"อะไร"เขาถามกลับแล้วทำเหมือนไม่เข้าใจให้สิ่งที่เธอพูด

"มาทำดีกับฉันไง ต้องการอะไร?"เธอยังคงพูดเสียงเรียบ ไม่บงบอกความรู้สึกอะไร

"ไม่ได้ต้องการอะไร"อาเทอร์ตอบ เขารู้สึกหยุดหงิดขึ้นมาเมื่อฟางข้าวแทนตัวเองว่าฉันมันชั่งดูห่างเหินกันเหลือเกิน

"ออกไป"ฟางข้าวเอ่ยขึ้นอีกครั้ง ก่อนจะล้มตัวลงนอน ห้องนี้เป็นห้องนอนของอาเทอร์ แต่ตอนนี้เธอไม่สน เธอยอมเขามามากแล้ว ถึงเวลาที่เธอต้องใช้สิทธิ์ของภรรยาจริงๆสักที

'เขายังไม่รู้จักเธอดีพอ'

'เธอไม่ได้อ่อนแอเหมือนที่เขาเห็น'

"แต่นี้มันห้องฉัน"อาเทอร์ตอบกลับ เขาเริ่มไม่ชอบกระทำของเธอ ที่มันดูหมางเมิน เฉยชา เหมือนไม่สนใจเขา

"งั้นฉันไปเอง"ว่าจบฟางข้างก็พยุงตัวลุกขึ้นนั่ง แล้วทำท่าเหมือนจะลงจากเตียง แต่โดนอาเทอร์จับไหล่ไหวซะก่อน

"อยู่นี้แหละ"ก่อนจะเดินหัวเสียออกไปจากห้องนอนของตัวเอง นี้เขาทำไมต้องยอมให้เธอขนาดนี้ด้วยว่ะ เขาก็ไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกัน

​-12.00น.-

​อาเทอร์เดินกลับเข้ามาในห้องตัวเอง พร้อมถาดอาหารที่เตรียมมาให้คนป่วยพร้อมกับยา อาเทอร์วางถาดอาหารไว้ที่โต๊ะตรงหัวมุมห้องข้างๆเตียงนอน ก่อนจะเดินเข้ามาปลุกคนที่นอนหลับอยู่ใต้ผ้าห่มผืนใหญ่

"ฟาง ฟางลุกขึ้นมาทานข้าวก่อนมา"อาเทอร์แตะที่แขนเล็กของเธอเบาๆ

"อื้มมม กวนนน~"ฟางข้าวสบัดแขนออกก่อนจะพลิกนอนตะแคงข้างหันหลังให้เขา อาเทอร์มองการกระทำเหมือนเด็กน้อยขี้งอแงที่โดนผู้ปกครองปลุกไปโรงเรียนตอนในเช้า ก่อนจะอมยิ้มออกมา

"ตื่นมาทานข้าวก่อนนะค่อยนอนต่อ"อาเทอร์เอ่ยบอกอีกครั้ง ฟางข้าวลืมตาขึ้นมาช้าๆพร้อมกับยกมือขึ้นมาขยี้ตา จนอาเทอร์ต้องจบมือเล็กไว้

"อย่าขยี้ตา ไปล้างหน้าแปลงฝันแล้วมาทานข้าว"ฟางข้าวมองอาเทอร์ตาแป๋ว ก่อนจะลุกขึ้นจากเตียง แล้วเดินผ่านอาเทอร์อย่างไม่สนใจ

"อะยา"พอฟางข้าวทานข้าวหมดอาเทอร์ก็ยื่นยาที่เตียมไว้ให้เธอทันที างข้าวรับยาจากอาเทอร์ขึ้นมากิน แล้วยื่นแก้วกบับให้อาเทอร์ก่อนจะล้มตัวลงนอน

เฮ้อ!!

อาเทอร์ถอดหายใจเอือกใหญ่ ก่อนจะเดินออกไปจากห้อง เขายังหาคำตอบไม่ได้เลยมาทำไมเขาต้องยอมทำความต้องการของผู้หญิงคนนี้

แค่คืนเดียวมันทำให้ความรู้สึกของเขาเปลี่ยนไปได้มาขนาดนี้เลยเหรอ?

ความรู้สึก ห่วงที่มีใครเข้ามาใกล้หรือมองเธอ แล้วรู้สึกไม่ชอบ มันหมายความว่ายังไง? จะว่าเขาหึงก็ไม่หน้าจะใช่ เพราะเขาไม่ได้รักเธอ *รักเหรอ?*หรือว่าเขาจะ....ไม่ใช่หรอก อาจแค่รู้สึกผิด...

"อาเทอร์"เสียงทรงอำนาจของไมเคิลดังขึ้น ทำให้อาเทอร์หลุดออกจากผวังความคิด

"แด๊ด"

"ผัวะ"หมัดหนักๆถูกประเคนใส่หน้าของลูกชายอย่างแรง ตามอารมณ์พอไมเคิลรู้เรื่องที่อาเทอร์ทำกับฟางข้าวหมดทุกอย่างจากแม่บัว เขาผิดหวังในตัวลูกชายมาก เขาไม่คิดว่าอาเทอร์จะกล้าทำร้ายผู้หญิงตัวเล็กคนนี้ได้

"มันเรื่องอะไรแด๊ด มาต่อยผมทำไม"อาเทอร์ยกมือขึ้นเช็ดมุมปากที่มีเลือดออก ก่อนจะเอ่ยถามผู้เป็นพ่อ

"แกก็น่าจะรู้ดีว่าเรื่องอะไร แกทำแบบนี้กับคนที่ได้ขึ้นชื่อว่าเมียแกได้ไงว่ะอาเทอร์"ไมเคิดตะคอกเสียงใส่ต่อว่าลูกชาย

"....ผม"

"หึ!! ฉันผิดหวังในตัวแกมากอาเทอร์ ฉันไม่เคยสอนให้แกทำร้ายผู้หญิง"

"ผมขอโทษ"

"คนที่แกต้องขอโทษคือเมียแกไม่ใช่ฉัน"

อาเทอร์เดินกลับขึ้นมาบนห้อง พร้อมคิดตามคำพูดของผู้เป็นพ่อ เขาทำให้ท่านผิดหวัง

อาเทอร์เดินเข้ามาในห้องช้าๆ ก่อนจะไปนั่งลงที่เตียงข้างๆคนตัวเล็ก เขานั่งมองเธออยู่สักพักก่อนจะลุกขึ้นไปอาบนํ้า

ตอนนี้เขาสับสนไปหมด ไม่รู้จะเริ่มต้นแก้มันที่ตรงไหนดี

ปึกๆ ปึกๆ

โธ่โว้ย!!

อาเทอร์กระแทกหมัดเข้าที่กำแพงห้องนํ้าอย่างแรง

ความคิดและความรู้สึกต่างๆเริ่มตีกันเข้ามาในความคิดของเขาเต็มไปหมดในตอนนี้

"ขอโทษฟาง...ฉันขอโทษ"

กว่าจะอาบนํ้าเสร็จก็นานพอสมควร อาเทอร์เดินไปแต่งตัวโดยมีสายตาของคนตัวเล็กจ้องอยู่

"ตื่นแล้วเหรอ?"อาเทอร์หันมาถามคนที่นั่งพิงตัวอยู่ที่หัวเตียง

"อืม"

"เดี๋ยวฉันจะออกไปนอนอีกห้อง เธอก็ไปอาบนํ้าได้แล้ว เดี๋ยวฉันให้เด็กยกอาหารขึ้นมาให้"ว่าจบก็เดินออกไป