ถึงร้ายก็รัก นายมาเฟียจอมโหด

เสียงของญาลิน

"หนูญา นั่งรอตรงนี้นะ อย่าออกไปไหน เดี๋ยวพี่ไปทำงานก่อน"

ไอลินเดินหางานมาทั้งวันและเธอก็โชคดีได้งานใหม่ภายในวันนั้น แต่โชคร้ายเธอต้องแอบพาน้องสาวเข้ามาทางหลังร้านเพื่อซ่อนตัวไม่ให้ใครเห็นไม่งั้นเธอโดนไล่ออกแน่เพราะที่นี้เป็นบาร์ที่มีกฎเกณฑ์มากโดนเฉพาะกับเด็กน้อยอย่างญาลินที่ห้ามเข้ามาเด็ดขาด

"พี่ไอ"

เด็กสาวที่ต้องนั่งอยู่บนกล่องเก็บของตรงมุมมืดของทางเดินที่มีซอกให้หลบอยู่พอดีกับตัวของญาลินเริ่มกลัวกับสถานที่ที่ไม่คุยเคย เธอไม่อยากอยู่ตรงนี้คนเดียว

"ไม่งอแงนะคนเก่ง เดี๋ยวพี่มา แล้วคืนนี้เราไปนอนโรงแรมกัน"

เธอหวังเพียงแค่ได้เงินค่าแรงของที่นี่เพื่อไปหาที่นอนให้น้อง แล้วค่อยคิดหางานใหม่ที่สามารถเอาญาลินไปทำงานได้ จะได้ไม่ต้องห่วงหน้าพะวงหลังแบบนี้

"จริงนะ หนูญาไม่อยากนอนหนาวอีกแล้ว"

เด็กน้อยเริ่มมีรอยยิ้มบนใบหน้า เธอแทบไม่อยากจะกลับไปที่สถานีรถไฟอีกแล้วมันหนาวจนนอนแทบไม่หลับ

"จริงสิจ๊ะ รอพี่ตรงนี้นะ"

ไอลินจำต้องทิ้งน้องสาวของเธอเอาไว้เพื่อที่จะหาเงินถึงจะห่วงมากเพียงใดแต่เธอก็ต้องเลือกทำในสิ่งที่ดีที่สุดเผื่อญาลิน

"ที่ผับกูก็มีเหล้ากิน มึงจะเสือกมานั่งทำอะไรที่บาร์นี้มิทราบไอ้แดเนียล"

คอนเนอร์เดินหัวเสียเข้ามาในบาร์ที่หรูหราที่สุดในเมืองนี้แต่มันก็ไม่ทำให้เขารู้สึกดีเลยสักนิดกับการต้องมาตามนัดของไอ้เพื่อนเวรแดเนียล

"เปลี่ยนบรรยากาศบ้างสิวะ อยู่แต่ในผับมึงไม่เบื่อบ้างหรือไง"

"ไม่เบื่อ"

เขานั่งลงตรงข้ามกับเพื่อนตัวปัญหาที่วันๆ มันเอาแต่หาอะไรที่เรียกว่าความสุขเข้าตัวจนเผื่อแผ่มาถึงเพื่อนอย่างเขาที่มักจะโดนมันลากมาด้วย

"มึงนะเบื่อ แต่ที่หงุดหงิดเพราะวันนี้กูดันนัดมึงมาเวลานี้ เวลาที่มึงจะลากนางแบบหรือดารา หรือใครที่สวยเก่งดูดี และอีกสารพัดที่ถูกใจมึงขึ้นเตียง"

"หยุดพล่ามไอ้แดเนียล"

"ทำไม หรือจะเถียงว่าที่กูพูดมันไม่มีความจริง"

"เออ"

"ที่นี้เหล้าอร่อย อาหารก็เด็ด กูเลยอยากให้มึงมากิน เห็นวันๆ มึงอยู่แต่ในผับมันน่าเบื่อ"

เขาก็มีผับที่ต้องดูแลไม่ต่างจากคอนเนอร์เขาเข้าใจดีและอยากให้คอนเนอร์ผ่อนคล้ายบ้างไม่ใช่เอาแต่หมกตัวอยู่แต่ในวงธุรกิจของตัวเองทุกวัน

"กูรู้แล้วนะ ว่ามึงหวังดี แต่กูไม่ชอบมานั่งให้คนอื่นมอง"

เขาก็อยากเปลี่ยนบรรยากาศอยู่หรอกนะ แต่การปรากฏตัวของเขามันเป็นจุดสนใจจนเขานึกเบื่อไม่อยากจะออกไปไหน

"ก็มึงมันประวัติดี ใครๆ เขาก็สนใจ"

เพื่อนของเขาคนนี้ไม่ใช่แค่บริหารธุรกิจกลางคืนได้ดีเยี่ยมแต่ยังเป็นอัธพาลที่พร้อมมีเรื่องกับทุกคนที่เข้ามาขัดขว้างทางธุรกิจจนเป็นที่กล่าวขานถึงความโหดเหี้ยมไม่ต่างจากผู้เป็นพ่อ

"เดี๋ยวถ้ากูว่างจะไปเล่าประวัติมึงให้ป้าอลิซฟังซักเรื่องสองเรื่อง"

แดเนียลกำลังตามจีบแอลลี่ลูกพี่ลูกน้องของเขาอยู่ เขาแค่อยากแกล้งเพื่อนไม่ได้หวังจะขัดขวางความรักอะไร

"อย่านะโว้ย ลุงบาสเตียนยิ่งหวงลูกสาวอยู่ด้วย"

"กูไม่รับปาก"

"ถ้ามึงรักใคร กูจะเอารายชื่อพวกสาวๆ ของมึงไปให้เธอดูแน่นอน"

"ไม่มีทาง"

สองหนุ่มสนทนาเฉียดเฉือนกันอย่างสนุกสนานเพื่อรออาหารมาเสิร์ฟ การต่อปากต่อคำของแดเนียลกับคอนเนอร์ดูจะเป็นเรื่องปกติเพราะสองคนนี้เป็นเพื่อนที่รักกันมากพร้อมยอมตายแทนกันได้

"คนนี้มาใหม่"

แดเนียลหันไปสนใจสาวเสิร์ฟที่กำลังยกเหล้ามาให้โต๊ะที่อยู่ถัดโต๊ะของเขาออกไป

"อะไรของมึงไอ้แดเนียล"

"ก็ผู้หญิงเอเชียคนนั้นไง วันก่อนที่กูมายังไม่มีเลย"

เขามาที่นี้อาทิตย์ละครั้งเพราะชอบบรรยากาศแล้วทำไมเขาจะจำพนักงานที่นี้ไม่ได้

"มึงชอบ"

คอนเนอร์ก็ยังคงเป็นคอนเนอร์เขาไม่มองผู้หญิงที่ไม่ใช่สเป็คและไม่มีอะไรที่คู่ควรกับเขาอยู่แล้ว

"ก็น่ารักดี"

"เลือกบ้างสิวะ กินของมีเกรดบ้าง แบบนี้มัน"

"มันยังไง"

"ก็แค่เด็กเสิร์ฟ"

"แต่ก็สวย"

"งั้นๆ ตัวก็เล็กไม่น่ากินเลย"

เขาชายตามองเพียงเสี้ยวหน้าที่ไม่ได้สนใจอะไรมากนักเพราะแค่รู้ว่าเป็นคนเอเชียเขาก็ไม่สนใจแล้ว มันใช่สเป็ค

"เฮ้ออออ"

แดเนียลถึงกับเอนหลังพิงเก้าอี้ถอนหายใจออกมายาวๆ เขาเหมือนกำลังคุยผิดคนไม่น่าไปเปิดประเด็นเรื่องผู้หญิงกับคอนเนอร์เลยไอ้นี้นอกจากจะรักใครไม่เป็นแล้วยังหัวสูงเลือกกินสะด้วย

"ใครเป็นญาติเด็กคนนี้"

แบลคหัวหน้าการ์ดของที่บาร์แห่งนี้เดินสำรวจรอบร้านเหมือนปกติทุกวันแต่วันนี้เขาดันไปเจอกับเด็กที่ไม่สมควรจะมาอยู่ในบริเวณร้าน เขาถึงได้จับตัวเด็กออกมาหาคนที่ทำผิดก่อนที่ตัวเขาจะโดนไล่ออกเพราะบกพร่องในหน้าที่

"พี่ไอ ช่วยด้วย"

ญาลินเด็กสาวตัวเล็กพยายามดิ้นให้หลุดออกจากการจับของชายร่างใหญ่แสนน่ากลัวด้วยน้ำตานองหน้า เธอกลัวจนจะไม่มีเสียงร้องออกมาอยู่แล้ว

"หนูญา"

ไอลินรีบวางของในมือลงวิ่งไปหาน้องสาวของเธอที่ถูกผู้ชายร่างใหญ่จับตัวเอาไว้ด้วยความเป็นห่วง นี่มันกำลังเกิดอะไรขึ้นกับชีวิตของเธอกับน้องอีก

"เธอนี้เอง ตามฉันมาที่หลังร้าน"

เขาไม่ได้จะใจดำกับเธอผู้หญิงตัวเล็กๆ คนนี้ แต่นี่มันเป็นหน้าที่เขาก็ต้องทำแต่ครั้งนี้เขาจะทำให้มันนุ่มนวลที่สุด และไม่อยากจะเป็นจุดสนใจของแขกในร้านไปมากกว่านี้

"อย่าไล่ฉันออกเลยนะ ขอร้องละนะ ให้ไอได้ทำงานที่นี้ต่อนะคะ ให้จบวันนี้ก็ยังดี ไอกับน้องจำเป็นต้องใช้เงิน"

ไอลินพูดขอร้องชายร่างใหญ่มาตลอดทาง เธอไม่รู้ว่าเขาจะใจอ่อนไหม แต่เธอก็อยากให้เขาเข้าใจและเมตตาเธอกับน้อง

"ฉันช่วยเธอไม่ได้ พาน้องของเธอออกไปตอนนี้ ก่อนที่จะมีการ์ดแห่กันมาเพิ่ม"

"ให้พี่ไอทำงานต่อนะคะ"

"ไม่ได้ ที่นี่มีกดถ้าเธอสองคนไม่ไป ฉันก็จะโดนไล่ออกไปด้วย ไปสิมีคนกำลังเดินมาแล้ว"

เขารีบไล่สองพี่น้องให้ออกไป เพราะมีเสียงฝีเท้าของกลุ่มคนกำลังเดินมาทางนี้ถ้าเขาช้านั้นอาจหมายถึงเรื่องไม่ดีก็เป็นไปได้

"หนูญาเรารีบไปกันเถอะ ขอบคุณมากนะคะ"

ไอลินรีบพาน้องออกทางหลังร้านเพราะถ้าเธอช้านั้นอาจหมายถึงญาลินและตัวเธออาจไม่ปลอดภัยเพราะที่นี่มีมาเฟียเป็นเจ้าของทุกอย่างต้องเด็ดขาดอะไรที่ห้ามทำถ้าใครฝืนเจอดีแน่โดนเฉพาะเธอที่เพิ่งจะมาทำงานที่นี้วันแรก

ไอลินจำต้องย้อนกลับมาที่สถานีรถไฟอีกครั้งพร้อมกับขนมปังแข็งๆ ที่ต้องทนกิน ถึงจะสงสารญาลินมากแค่ไหนแต่วันนี้ก็ดึกดื่นเกินกว่าจะหางานใหม่ทำได้แล้วก็คงต้องพักพิงที่นี้ไปก่อนรอเช้าวันใหม่ที่ดวงอาทิตย์ขึ้นสาดแสงสว่างเพื่อให้เธอได้ต่อสู้อีกครั้งค่อยหาหนทางใหม่

"มีลูกสะแล้ว ยังเด็กอยู่เลย"

เหตุการณ์ทุกอย่างอยู่ในสายตาของเขา น่าเสียดายที่เขาฟังเด็กผู้หญิงคนนั้นพูดไม่ออกไม่รู้ว่ามันเกิดอะไรขึ้นก็ได้แต่เดาทางเอาว่าน่าจะเป็นแม่ลูกกัน

"ก็แค่พวกใจแตก"

ร่างใหญ่ไม่แม้แต่หันไปมอง เขาเลือกที่จะมองผู้หญิงทุกคนแล้วยิ่งที่นี้ด้วยมีแต่พวกสาวเสิร์ฟที่มาทำงานหวังเงินหวังจะจับคนรวยสิ้นคิดแบบนี้เขายิ่งไม่อยากมอง

"มึงนี้มันอคติไม่เลิก"

"กูแค่พูดความจริง แล้วที่หลังมึงอย่านัดกูมาในที่แบบนี้อีก"

ต้องมาในที่ที่ไม่ชอบแล้วยังต้องมาเจอเหตุการณ์ที่เสียงดังรบกวนความเป็นส่วนตัวแบบนี้มันยิ่งทำอารมณ์เขาแย่เข้าไปใหญ่

"เออ กูขอโทษไม่คิดนี่หว่าว่าจะมีเหตุการณ์แบบนี้"

"งั้นกูกลับก่อน เสียอารมณ์ชะมัด"

"เออ แล้วเจอกัน"

คอนเนอร์ที่ก้าวเข้ามาในนี้ด้วยความหัวเสียเขาก็ต้องกลับออกไปแบบนั้นเพราะเสียงของเด็กผู้หญิงที่ร้องหาพี่สาวด้วยภาษาไทยที่เขาฟังออกยังคงดังก้องอยู่ในหูทั้งที่เขาจำหน้าสองพี่น้องนั้นไม่ได้ด้วยซ้ำไป

"ไอ้เบส กลับบ้าน"

"นายไม่ไปผับหรอครับ"

"ไม่ไป กูไม่มีอารมณ์"

"ครับ"

นานทีปีหนนายของเขาจะกลับบ้านก่อนเที่ยงคืน ขนาดเขาติดตามนานมาตั้งแต่เรียนยังไม่ค่อยจะได้กลับไปพักเร็วขนาดนี้เลย เหตุการณ์แบบนี้แทบนับครั้งได้เลย

"ไอ้เบส มึงเปิดเพลงให้มันดังๆ สิวะ"

ความคิดของเขายังคงวนเวียนถึงเสียงเด็กผู้หญิงคนนั้นไม่จบไม่สิ้น และไม่รู้ว่าเพราะเหตุผลอะไรทำไมเขาถึงได้คิดถึงแต่เสียงเรียกสั้นๆ ประโยคนั้นอยู่ได้น่ารำคาญตัวเองชะมัด

"ครับนาย"

กว่าจะถึงบ้าน เบสต้องทนขับรถท่ามกลางเสียงดนตรีที่ดังจนกระจกรถแทบแตก วันนี้นายเขามาแปลกหลายอย่างจนเขาบอดี้การ์ดที่แสนจะสนิทยังตั้งรับแทบไม่ทัน