“ปล่อยข้า!” มิเพียงร้องสั่งเขาแต่แววตาทั้งสองข้างกำลังเอ่อคลอด้วยวาวน้ำจางๆ แม้เจียงซูหลันจะกะพริบตาถี่ๆ ขับไล่ความอุ่นร้อนให้จางหายไปแต่นางกลับไม่อาจเข้มแข็งหนำซ้ำยังอ่อนแอตกอยู่ในอ้อมกอดของหานไป่จิ้งอย่างง่ายดาย
ทั้งๆ ที่นางอ่อนแอยอมแพ้ให้กอดอย่างง่ายดายเช่นนี้ แต่ลึกๆ ในใจของนายท่านสกุลหานก็ยังเจ็บปวดอยู่ดี
เขาไม่อยากทำร้ายนาง ไม่อยากครอบครองนางทั้งๆ ที่สถานการณ์ทุกอย่างยังเป็นเช่นนี้
แน่นอนว่าตัวเขาในขณะนี้ก็ไม่อาจปล่อยนางไปเช่นกัน
รถม้าหยุดลงหน้าประตูจวน ห้าวอี้เป็นคนรั้งม่านรถม้าขึ้นเชื้อเชิญนายท่านกับฮูหยินลงมา แต่พอเห็นภาพที่ฮูหยินตกอยู่ในอ้อมกอดของนายท่านแล้วพลันปล่อยม่านลงแล้วปล่อยให้รถม้าแล่นเข้าไปในจวน กระทั่งมาถึงหน้าเรือนเหิงเยว่นั่นแหละจึงส่งเสียงทีหนึ่ง ภาพที่ห้าวอี้และเสี่ยวถงเห็นหลังจากนั้นคือ ฮูหยินเอกจากสกุลเจียงถูกนายท่านสกุลหานอุ้มเข้าไปในเรือนชั้นในด้วยฝี
