วันศุกร์ที่ 31 พฤษภาคม 2556
โสภีเงยหน้าจากจอโน้ตบุ๊กและมองเหม่อไปยังเทือกเขายาวเหยียดเบื้องหน้า สีเขียวอ่อนสลับกับสีขาวของเมฆและสีของท้องฟ้าทำให้เธอเคลิ้มฝัน เธอนึกถึงช่วงเวลาที่ผ่านไปสี่คืนสามวัน มันช่างหอมหวาน เย้ายวน น่าหลงใหล แม็ก แมกไม้ ให้เวลาเธออย่างเต็มที่ในการบอกเล่าเรื่องราวชีวิตของเขาให้เธอบันทึก
แต่เช้าวันนี้เหตุการณ์เริ่มเปลี่ยนไป
“คุณโสภีจะทานอะไรตอนกลางวันคะ เดี๋ยวเทืองจัดใส่ถาดมาให้”
ประเทือง-สาวน้อยผมยาว รูปร่างอ้อนแอ้น ผู้เป็นลูกสาวของนายบุญส่งโชเฟอร์รถตู้ส่งเสียงถามมาจากนอกหน้าต่างกระท่อม
“อ้าว วันนี้คุณแม็กไม่ทานกลางวันเหรอจ๊ะ” โสภีถาม เพราะที่ผ่านมาเธอและแม็กกินอาหารพร้อมกันบนเรือนใหญ่ทุกมื้อ
“คุณแม็กบอกว่ายังไม่หิว เขาบอกเทืองให้ทำอาหารมาส่งคุณโสภีที่เรือนนี้ค่ะ” ประเทืองพูดเสียงเบาลงขณะเขยิบตัวมาชิดหน้าต่างและจ้องมองโสภีผู้กำลังก้มหน้าก้มตารัวนิ้วอยู่บนคีย์บอ
