อุ้มบุญ ลุ้นรัก

พิสูจน์ความบริสุทธิ์

"ใช่ เรื่องแบบนี้มันต้องพิสูจน์ คุณจะให้ผมเชื่อด้วยคำพูดอย่างเดียวมันไม่ได้หรอก"

"ละ แล้วท่านจะให้ดิฉันพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของตนเองอย่างไรคะ"

"หึหึ คุณแค่ทำตามที่ผมบอกก็พอแล้วทุกอย่างก็จะปรากฏเอง"

"ท่านจะให้ดิฉันทำอะไรก็บอกมาเลย ดิฉันพร้อมทำทุกอย่างตามที่ท่านสั่งค่ะ"

บทสนทนาที่หล่อนพูดกับเจ้าของห้องนอนผุดขึ้นมาในหัวอย่างไม่น่าให้อภัย แก้วใสหน้าซีดปากสั่นเมื่อถูกสั่งให้เดินตามว่าที่เจ้านายเข้ามาในห้องนอนของเขาที่ซ่อนตัวอยู่หลังชั้นวางหนังสือได้อย่างลงตัว ถ้าเป็นไปได้หล่อนอยากย้อนเวลากลับเมื่อก่อนหน้าจริง ๆ จะได้ไม่ต้องพูดประโยคนั้นออกมาแต่ก็เอาเถอะไหน ๆ ก็ไหน ๆ แล้วเพื่อเงินสามสิบล้านหล่อนสู้ตาย

'แก้วใสสู้ ๆ แก้วใสสู้ตาย'

"คุณแก้วใส คุณแก้วใส" เสียงเรียกของเจฟฟรีย์ดึงสติแก้วใสให้กลับมาอยู่กับปัจจุบัน หญิงสาวทำหน้าเหลอหลาก่อนจะยิ้มตอบรับแบบเขิน ๆ ที่มัวคิดไกลถึงเงินสามสิบล้านของเขา

"ท่านเรียกแก้วใสเหรอคะ"

"ครับ ผมเรียกคุณตั้งนานแต่คุณไม่ได้ยิน คุณเป็นอะไรหรือเปล่า ถอดใจตอนนี้ยังทันนะครับ"

เขาไม่พูดเปล่าแต่ยังยิ้มเยาะอีกด้วยทำให้แก้วใสรู้สึกโมโหจึงเชิดหน้าขึ้นมาแล้วตอบกลับด้วยความมั่นใจทำให้เจฟฟรีย์พอใจหล่อนมากขึ้นกว่าเดิม

"ดิฉันไม่ถอดใจ ดิฉันพร้อมพิสูจน์คุณสมบัติของตนเองให้ท่านหายข้องใจ"

"ดีมาก งั้นเรามาเริ่มกันเลย"

"เริ่มได้เลย ดิฉันพร้อม"

สองหนุ่มสาวยืนจ้องตากันอย่างไม่มีใครยอมใคร ก่อนที่เจ้าของห้องสุดหล่อจะออกคำสั่งกับแขกสาวโดยการให้หล่อนเข้ามาจูบตน แก้วใสได้ยินแบบนั้นก็เกิดอาการตกใจแต่พอได้เห็นแววตาเยาะเย้ยของผู้ชายตรงหน้าอาการตกใจก็แปรเปลี่ยนเป็นความฮึกเหิมจึงค่อย ๆ เดินเข้าไปหาคนออกคำสั่งแล้วเขย่งเท้าจูบเขาอย่างที่จินตนาการในสมองแต่เพียงครู่เดียวหล่อนก็ถอนจูบออกพร้อมกับอาการซวนเซทำให้เจฟฟรีย์ต้องช่วยประคอง

"แค่เอาปากมาแตะ ๆ ปากของผมคุณก็หมดแรงแล้วเหรอ"

"ไม่ใช่นะคะ มะ เมื่อกี้ดิฉันจูบท่าน" หล่อนเถียงอย่างไรเดียงสาแก้มสาวแดงราวกับเป็นลูกมะเขือเทศทำให้เสือหนุ่มที่ผ่านเรื่องราวแบบนี้มาอย่างโชกโชนยิ้มเอ็นดู

"แบบที่คุณทำเขาไม่ได้เรียกว่าจูบหรอก แบบที่ผมทำต่างหากถึงเรียกว่าจูบ" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงเจ้าเล่ห์ก่อนจะประกบปากมอบจูบให้คนด้อยประสบการณ์ได้รู้ซึ้งถึงคำว่าจูบจริง ๆ

"คะ คุณ อื้อ......."

เสียงครางหลุดออกมาจากลำคอระหงทันทีที่ปากสีสวยถูกปิดด้วยปากของชายหนุ่ม ตอนนี้หล่อนรู้แล้วว่าจูบนั้นเป็นอย่างไรซึ่งมันห่างไกลจากที่หล่อนทำจริง ๆ ด้วย เจฟฟรีย์ไม่คิดเลยว่าคนในอ้อมกอดจะจูบไม่เป็นจึงใช้โอกาสที่หล่อนกำลังเคลิ้มส่งลิ้นเข้าไปเกี่ยวกระหวัดหยอกล้อไล่ต้อนด้วยความชอบใจอยู่นานหลายนาทีกว่าเขาจะปล่อยให้คนด้อยประสบการณ์ได้พักหายใจเอาออกซิเจนเข้าปอดแต่เพียงครู่เดียวเท่านั้นเมื่อเห็นปากสวย ๆ ของหล่อนกำลังเผยอก็รีบดึงเข้ามาจูบอีกครั้งแต่คราวนี้มันดุดันไปหน่อยทำให้คนโดนจูบถึงกับเป็นลม!

หลังจากที่หญิงสาวเป็นลมชายหนุ่มก็อุ้มหล่อนไปวางไว้บนเตียงแล้วยิ้มด้วยความพึงพอใจ จากนั้นก็มองแก้วใสตั้งแต่หัวจรดเท้าไม่เข้าใจตัวเองเหมือนกันทำไมถึงเลือกผู้หญิงคนนี้มาอุ้มบุญเป็นแม่ของลูกเขาทั้ง ๆ ที่หล่อนไม่ได้เป็นคนสวย หุ่นก็ไม่ได้เพรียวบางเหมือนนางแบบแต่ทำไมกันเขาถึงได้เลือก ชายหนุ่มคิดอย่างสับสนก่อนจะตัดสินใจขึ้นไปนอนบนเตียงข้าง ๆ หล่อนแล้วทำในสิ่งที่ไม่เคยทำมาก่อนนั้นคือดึงแก้วใสเข้ามาอยู่ในอ้อมกอดจากนั้นก็ค่อย ๆ หลับตาลงเพื่อพักผ่อนเอาไว้พิสูจน์กันต่อเมื่อหล่อนตื่น

เวลาผ่านไปครู่ใหญ่คนเป็นลมก็เริ่มรู้สึกตัวพร้อมกับค่อย ๆ เปิดเปลือกตามองรอบ ๆ ห้องที่ตนเองนอน ก่อนจะตกใจกับใบหน้าหล่อเหล่าของชายหนุ่มที่กำลังจ้องมาด้วยสายตาอ่านไม่ออกและยกยิ้มมุมปากอย่างตัวร้ายในละคร

"ทะ ท่าน" หล่อนเรียกเขาด้วยน้ำเสียงแผ่วเบาไม่อาจละสายตาไปจากใบหน้าคมคายของเขาได้เลยจริง ๆ เจฟฟรีย์เป็นผู้ชายที่มีแรงดึงดูดทางเพศมากมายมหาศาลไม่ว่าผู้หญิงคนไหนเป็นอันต้องหลงเสน่ห์

"เรียกผมว่า เจฟ" เขาบอกด้วยน้ำเสียงไม่ปกติรู้สึกขัดใจกับสรรพนามที่หล่อนเรียกตั้งแต่ครั้งแรกที่ได้ฟังจึงสั่งให้แก้วใสเรียกชื่อเล่นของตนเองที่มีแต่คนในครอบครัวเท่านั้นเรียก ชายหนุ่มตื่นมาก่อนหญิงสาวได้สักพักแต่ไม่ยอมลุกไปไหนเพราะรู้สึกอยากนอนมองคนข้างกายไปเรื่อย ๆ จนกว่าหล่อนจะตื่น

"คุณเจฟ" แก้วใสทำตามคำสั่งอย่างว่าง่ายราวกับว่ากำลังตกอยู่ในมนต์สะกดของความหล่อ ไม่ว่าเขาให้ทำอะไรหล่อนก็พร้อมที่จะทำทุกอย่าง ชายหนุ่มไม่ปล่อยให้เสียเวลาเมื่อเห็นคนข้างกายกำลังเคลิ้มจึงค่อย ๆ ก้มหน้าลงแล้วจูบเจ้าหล่อนอย่างอ่อนโยนหลอกล่อให้หญิงสาวละลายและยอมปล่อยตัวปล่อยใจไปกับสัมผัสของเขา

"อื้อ...อื้อ"

"เด็กดีของผม"

"อื้อ .... คุณเจฟ"

"ไม่ต้องกลัวผมจะค่อย ๆ พิสูจน์" เขาพูดในขณะที่มือกำลังป้วนเปี้ยนอยู่แถวกระดุมเสื้อของหญิงสาว แก้วใสไม่รู้ตัวเลยว่าตนเองกำลังถูกผู้ชายที่เพิ่งเจอกันได้ไม่นานลอกคราบถอดเสื้อผ้าอาภรณ์ออกจากกายสาวทีละชิ้นสองชิ้นจนตอนนี้มันเหลือแค่บราเซียร์ตัวน้อยกับแพนตี้ตัวสวยเท่านั้น ชายหนุ่มยิ่งพอใจมากขึ้นเมื่อสัมผัสได้ถึงความอวบอิ่มที่ยังซุกซ่อนอยู่ภายใต้ร่มผ้าและรู้สึกว่าตนเองคิดไม่ผิดที่เลือกแก้วใสมาเป็นคนอุ้มบุญ

"คุณสวยมากแก้วใส สวยจริง ๆ คนดี" เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงแหบพร่าเริ่มรู้สึกว่าร่างกายต้องการปลดปล่อยจึงผละจากกายสาวเพื่อไปถอดเสื้อผ้าของตนเองทำให้คนที่มีสติอันน้อยนิดเริ่มรู้สึกตัว

"ว้ายยยยย คะ คุณ ทำอะไรฉัน ทะ ทำไมฉันไม่มีเสื้อผ้าแบบนี้" แก้วใสเด้งจากที่นอนแล้วเอามือน้อย ๆ ของตนเองปิดเต้าอวบทั้งสองก่อนจะตั้งคำถามใส่เขาอย่างไม่เต็มเสียงด้วยอาการขวยเขินและไม่กล้ามองคนตัวโตที่กำลังถอดเสื้อผ้าอย่างเต็มตาทำให้ไม่รู้ว่าตอนนี้ชายหนุ่มกลายร่างเป็นชีเปลือยเรียบร้อยแล้ว

"หึหึ ผมกำลังจะพิสูจน์ความบริสุทธิ์ของคุณ เราทั้งสองก็ต้องถอดเสื้อผ้าสิ" เขาย่างกายเข้ามาหาคนบนเตียงเหมือนเสือหิวก็มิปาน แก้วใสได้ยินแบบนั้นก็ตกใจยิ่งขึ้นจึงเงยหน้าหมายจะเถียงกลับแต่ไม่สามารถเปล่งเสียงออกมาได้เมื่อเห็นเจ้าหนอนยักษ์หอยโตงเตง หล่อนอ้าปากค้างตาโตมองเจ้านั่นตาไม่กะพริบพร้อมกับกลืนน้ำลายลงคอดังอึกก่อนจะพูดเบา ๆ อย่างคนละเมอว่า

"อูวววว ใหญ่"

"ใช่ มันจะใหญ่กว่านี้ถ้าได้เข้าไปอยู่ในตัวคุณ"

"เข้ามาอยู่ในตัวฉัน"

"ครับ เข้าไปอยู่ในตัวคุณเพื่อพิสูจน์ความบริสุทธิ์"

เจฟฟรีย์จ้องเข้าไปในดวงตาของหล่อนแล้วค่อย ๆ เอนตัวหญิงสาวนอนลงบนเตียงอีกครั้งพร้อมกับการจูบไปตามเรือนร่างขาวผ่องด้วยความเสน่หาอย่างที่ไม่เคยพบเคยเจอกับผู้หญิงคนไหนมาก่อนในชีวิตแม้กระทั่งแฟนเก่าพร้อมกับดึงแพนตี้และบราเซียร์ทิ้งข้างเตียง แก้วใสรู้ดีว่าตนเองกำลังทำอะไร เพราะสมองสั่งให้ต่อต้านแต่หัวใจกลับทรยศสั่งให้เธอยินยอมสุดท้ายร่างกายก็แพ้ต่อหัวใจจึงนอนให้เขาดอมดมด้วยความยินดี

ชายหนุ่มเห็นพฤติกรรมของคนใต้ร่างก็เริ่มรู้สึกหงุดหงิดหัวใจเพราะคิดว่าหล่อนคุ้นเคยกับเรื่องอย่างว่าถึงได้ยินยอมอย่างง่ายดายแต่จะให้เขาหยุดตอนนี้มันก็ทำไม่ได้จริง ๆ จึงแยกขาทั้งสองข้างของหญิงสาวออกแล้วนำเจ้ามังกรยักษ์ไปจ่อตรงปากถ้ำเพื่อเข้าไปสำรวจความจริงแต่ในขณะที่เขากำลังจะมุดเจ้าน้องชายเข้าไปในถ้ำสาวคนใต้ร่างก็เกิดอาการต่อต้านอย่างกะทันหันดิ้นไม่ยอมหยุด ผลสุดท้ายคือชายหนุ่มตกเตียงเพราะโดนถีบอย่างแรงจากลำแข้งอวบ ๆ ของหญิงสาว

'ซวยแล้วแก้วใส'