กับดักรักไฟเสน่หา

ตอนที่ 9

9

ลินินยืนอึ้งตาค้าง มองคนพูดอย่างงงๆ “เปล่านะคะ นิลยังไม่ได้ทำอะไรเลย อีกอย่างคนที่บังคับนิลกับพี่ปลาให้มาออกกำลังกายที่นี่ก็แม่พี่จักรนั่นแหละ บอกว่าสมัครเอาไว้แล้ว ถ้าไม่ใช้ก็เสียดายเงินแย่” ลินินพูดไปพลางนับหนึ่งถึงสิบไปในใจช้าๆ พยายามกดความกลัวและหวาดระแวงที่มีต่อจักรธรเอาไว้ให้ลึกที่สุด เธอสาวเท้าถอยไปด้านหลังเล็กน้อย แต่กลับโดนชายหนุ่มคว้ากลับมายืนใกล้ๆ จนได้กลิ่นเหงื่อจางๆ ของบุรุษเพศ ที่ทำให้เธอใจเต้นแรง ร้อนผ่าวไปทั้งใบหน้า

“จะหนีไปไหน บอกฉันมาดีๆ จะดีกว่านะลินิน แม่ฉันรวมถึงเธอและยายตัวแสบปลาดาวกำลังทำอะไรกันแน่” จักรธรถามอย่างคาดคั้นเขาก้มหน้าลงไปจนปลายจมูกเกือบจะสัมผัสกับจมูกของลินิน มองลึกเข้าไปในดวงตาคู่สวยที่บอกว่าเธอกลัวเขาจนแทบจะเป็นลมล้มพับอยู่รอมร่อ

ชายหนุ่มเหยียดยิ้มอย่างเยือกเย็น เผลอบีบมือลินิลเต็มแรง เพราะความหงุดหงิดเมื่อคิดว่าแม่รักผู้หญิงคนนี้มากกว่าตนซึ่งเป็นลูก

“ปะ...เปล่านะคะ นิลไม่รู้เรื่อง พี่จักรปล่อยแขนนิลนะคะ นิลเจ็บ”

ลินินแกะมือจักรธรแต่เขากลับลากดึงเธอไปอีกทางซึ่งมีห้องออกกำลังกายระดับวีไอพีที่ต้องการความเป็นส่วนตัวหรือเฉพาะครอบครัว

จักรธรเหวี่ยงลินินกระเด็นไปทรุดกองอยู่กับพื้น ดวงตาวาวโรจน์ ยืนแยกขา สองมือเท้าสะเอว

“บอกฉันมานะลินิน แม่ฉัน เธอและยายปลาดาวคิดจะทำอะไรกันแน่ ทำไมฉันถึงรู้สึกเหมือนว่าพวกเธอสองคนพี่น้องคอยตามดูฉันอยู่เรื่อยเลย” จักรธรเดินเข้าหาลินินราวกับราชสีห์จ้องจับเหยื่อ พลางจับต้นแขนหญิงสาวแล้วเขย่าแรงๆ

ลินินพยายามข่มความกลัวที่กำลังทวีความรุนแรงขึ้น...จักรธรกับเหตุการณ์ในอดีตผ่านเข้ามาในสมอง ทำให้หัวใจเธอเต้น อาการร้อนอบอ้าวจนอึดอัด หายใจไม่ออก เริ่มรู้สึกถึงเหงื่อที่ซึมตามใบหน้า แผ่นหลัง มือเย็นเฉียบบีบเข้าหากันกดเล็บลงบนฝ่ามืออย่างแรงโดยไม่ทันรู้ตัว

“ไม่ต้องมาทำท่าจะเป็นลมเลยลินิน ไม่ต้องสำออยใช้มารยาหญิงกับฉันเลย มิน่าล่ะมารยาร้อยเล่มเกวียนอย่างนี้เอง คุณพ่อฉันถึงรักถึงหลงเธอจนลืมหูลืมตาไม่ขึ้น” จักรธรบีบดวงหน้าเล็กๆ ของลินินอย่างแรง ความโกรธเกลียดเคียดแค้นอิจฉาริษยาปะปนอยู่ในดวงตาคู่นั้น

“เธอรู้ไหม ทำไมฉันถึงจำเธอได้ตั้งแต่ครั้งแรกที่เจอกัน เพราะแม่ฉันส่งรูปเธอไปให้ฉันดูตลอดไง เธอทำอะไรที่ไหนเป็นยังไงบ้าง พอฉันกลับมาพร้อมอร ท่านถึงได้โกรธและไม่พูดกับฉันตั้งหลายวัน ยังหาทางให้ฉันเลิกกับอรหลายต่อหลายครั้งโดยยกเธอขึ้นมาอ้าง” จักรธรไล่ปลายนิ้วไปยังใบหน้า ดวงตา จมูกและปากลินิน

“แต่...จะว่าไปแล้วเธอก็สวยใช่เล่นเลยนี่นะลินิน สวย...แต่สำออยเก่งเหมือนตอนเด็กๆ ไม่มีผิด มิน่าล่ะถึงได้ทำให้พ่อแม่ฉันหลงรักจนหัวปักหัวปำ แล้วยังจะมาบังคับให้ฉันต้องรักเธอด้วย”

จักรธรกัดฟันเสียงดังกรอดๆ อยากทำอะไรให้ลินินเจ็บกายเพื่อเอาคืนที่ทำให้เขาเจ็บใจ แต่เพราะโตเป็นผู้ใหญ่แล้ว จะทำอะไรต้องคิดให้รอบคอบ จะได้ไม่โดนหาว่ารังแกผู้หญิง!

“ไม่ใช่นะคะ พี่จักรเข้าใจผิดแล้ว คุณหญิงเพียงอยากพี่จักรได้คนรักที่เป็นคนดี รักอย่างจริงใจเป็นคู่ชีวิตเท่านั้นเอง” ลินินพยายามพูดแก้ตัวให้จักรธรฟังจนลิ้นพันกัน เธอจะบอกได้ยังไงล่ะว่าคุณหญิงอาภรณ์ต้องการเธอมาเป็นสะใภ้ ขืนพูดไป...จักรธรได้บีบคอเธอหักเลยนะสิ

“เธอก็ไม่ต้องแก้ตัว ไม่ต้องมาทำตัวสู่รู้เลยแม่ตัวดี เธอจะรู้ได้ยังไง แฟนฉันเป็นคนดีหรือไม่ดี รักฉันจริงเปล่า เธอก็แค่กาฝาก...ยายผู้หญิงร้ายกาจ หน้าสวยแต่ใจคิดอยากจะเป็นลูกสาวของพ่อฉันใจใจจะขาดล่ะสิถ้า...ไม่ใช่เพราะเธอ...” จักรธรเน้นคำพูด

“ฉันคงไม่ต้องเป็นแบบนี้ ไม่ต้องไปอยู่โรงเรียนประจำ พอโตขึ้นหน่อยก็ต้องไปเรียนต่างประเทศ เพราะเธอลินิน! เพราะเธอคนเดียวเข้าใจไหม!” จักรธรเขย่าตัวลินินอย่างแรงตามอารมณ์ที่กักเก็บไว้ เขาบีบแขนเล็กเต็มแรง ใครจะคิดว่าเด็กผู้หญิงคนนี้จะเป็นที่รักของคนในบ้าน ทำให้เด็กชายอย่างเขาต้องตกกระป๋องและยังถูกผลักไสให้ไปอยู่ไกลๆ เสียอีก

ใบหน้าชื้นไปด้วยเหงื่อ เนื้อตัวเย็นเฉียบ ลมหายใจแผ่วเบาร่างกายอ่อนระทวยฟุบลงกับพื้นห้อง

“ลินิน! ยายสำออยตื่นเดี๋ยวนี้นะ น้องนิลตื่นสิ” จักรธรเขย่าตัวลินินอย่างตกใจ เมื่ออยู่ดีๆ หญิงสาวก็ฟุบลงไปนอนกองกับพื้นห้องทั้งที่เขาคิดว่ายังไม่ได้ทำอะไรรุนแรงสักหน่อย

อะไรวะ แค่เขย่าตัวครั้งสองครั้ง ยายนี่ถึงกับเป็นลมไปเลย จักรธรรีบช้อนร่างลินินไปหาพนักงานเพื่อขอความช่วย

ทำไมเราต้องช่วยยายสำออยนี่ด้วยวะ! อ๋อ...ก็ยังไม่ได้เอาคืนยายจอมมารยาให้รู้นะสิ การมาแย่งความรักของเขาไป จะต้องชดใช้คืนยังไง เรื่องของเรามันยังไม่จบแค่นี้นะลินิน นี่แค่เริ่มต้นเท่านั้น ในเมื่อเธอกล้าที่จะทำตามคำขอของแม่ฉัน เธอก็ควรยอมรับผลที่จะตามมาด้วย

ปลาดาวรู้สึกร้อนวูบวาบ ขนลุกซู่ตั้งแต่หัวจรดเท้า เมื่อรู้สึกเหมือนมีสายตาของใครบางคนมองอยู่อีกแล้ว

อีกแล้วนะยายปลาดาว แกจะคิดมากเกินไปหรือเปล่า แกมาช่วยยายนิลเผชิญหน้ากับจักรธรไม่ใช่หรือไง อย่าว่อกแว่กสิ

แต่ถึงจะคิดแบบนั้น ปลาดาวก็อดสอดส่ายสายตาเหลียวไปรอบๆ ห้องออกกำลังกายไม่ได้ เฮ้อ! หญิงสาวถอนหายใจ

ไม่เห็นมีอะไรสักหน่อย แกกังวลเรื่องไอ้เจ้าโยชิจนกลายเป็นหวาดระแวงไปแล้วล่ะ ไม่มีอะไรหรอกน่า

โยชิแอบยิ้ม หลบสายตาที่มองมาทางเขาราวกับรู้ว่าถูกจับตามองอยู่ เมื่อเธอมองผ่านไป เขาจึงถือโอกาสเดินเข้าไปหา เป่าลมหายใจรินรดลำคอระหง ก่อนจะโอบแขนรอบเอวคอดกิ่ว ดึงร่างโปร่งบางเข้ามาแนบอกกว้างอย่างถือสิทธิ์

“สวัสดีจ้ะเมียจ๋า” ชายหนุ่มเอ่ยทักและมองปลาดาวด้วยสายตาเร่าร้อนราวกับจะดูดกลืนกายอรชรเข้ามาสนิทแนบชิด เขายิ้มใส่ตาคนที่ยืนอึ้งตกตะลึงเพราะเจอกับเขาอย่างไม่คาดฝัน

ปลาดาวตกใจจนตาค้าง ขนลุกซู่ รีบถอยห่างจากโยชิ แต่โดนรัดเอวไว้แน่นและยังถูกปิดปากเอาไว้อีก เธอถูกชายหนุ่มลากไปยังห้องออกกำลังกายวีไอพีห้องหนึ่ง

ปลาดาวสะบัดหน้า “ปล่อยฉันนะไอ้บ้า แกเป็นใครมีสิทธิ์อะไรมาทำกับฉันแบบนี้” หญิงสาวยกมือขึ้นทุบอกกว้าง เท้าก็เตะไปมา แต่ก็เหมือนกับเตะลม เพราะไม่ได้โดนโยชิแม้แต่น้อย

ประตูห้องปิดลงพร้อมกับร่างอรชรที่โดนตรึงไว้กับประตูห้อง

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า” ปลาดาวใช้มือยันหน้าโยชิให้ออกห่าง แต่กลับโดนเขาจับไว้และยกไปตรึงไว้ด้านบน มืออีกข้างก็จับปลายคางดึงมาใกล้ๆ มองเข้ามาในดวงตากลมโตที่เริ่มมีแววหวาดหวั่นขวัญผวา ต่างจากวันที่หญิงสาวเข้าไปป่วนงานแต่งงานของเขากับแพรวดีโดยสิ้นเชิง แววตาวันนั้นมีแต่ความสะใจดีใจภูมิใจที่สามารถทำลายงานเขาได้

“ปล่อยฉันนะไอ้บ้า ปล่อยสิโว้ย บอกให้ปล่อย!” ในเมื่อมือไม่ว่างให้ทำร้ายร่างกายคนที่กำลังลวนลามอยู่ได้ ปลาดาวก็ใช้เท้าเตะแทน แต่โยชิก็รู้ทัน รีบใช้ขาแกร่งตรึงขาเรียวเอาไว้จนเธอขยับไม่ได้

โยชิแนบจุมพิตกดปิดปากของคนที่กำลังด่าว่า เขาบดเบียดเคล้าคลึงไล้ปลายลิ้นตามริมฝีปากอิ่ม ก่อนจะแทรกลิ้นอุ่นร้อนเข้าไปในโพรงปากนุ่ม หยอกล้อกับลิ้นนุ่มที่พยายามดันลิ้นเขาออก พลางลูบไล้กายอรชร สอดแทรกมือเข้าไปใต้เสื้อ สัมผัสผิวเนื้อนวลเนียนจากแผ่นหลังแล้ววกมาด้านหน้า ไล้หน้าท้องนวลเนียนไปหยุดที่ทรวงอกอวบเต่งตึง

ปลาดาวส่ายศีรษะ บิดตัวหนีแต่ก็โดนตามติด ไม่ว่าจะไปทางไหนโยชิก็ดักทางไว้ได้หมด เขายังสร้างความปั่นป่วนในช่องท้อง แข้งขาสั่นจนแทบจะยืนไม่อยู่

ชายหนุ่มบีบเคล้นเคล้าคลึงทรวงอกอวบ คลอเคลียจุมพิตไปบนลำคอระหง ขบเม้มดูดเม้มก่อนจะวกกลับขึ้นไปแนบจูบบนปากอิ่มอีกครั้ง