และในค่ำวันนั้นเอง คีรินทร์ที่ไม่เคยคิดว่าตัวเองเป็นฝ่ายผิด จะต้องเป็นคนเริ่มเอ่ยกับเธอก่อน อาจจะเป็นเพราะตั้งแต่เธอเดินออกจากห้องทำงานไปก็ทำให้เขาไม่มีกระจิตกระใจในการทำงานอีกเลย ถึงแม้เขาจะพยายามดึงสมาธิกลับมาอยู่หลายครั้ง แต่ก็ไม่สำเร็จอยู่ดี
“เป็นเด็กขี้งอนหรือไง พูดแค่นี้ก็สะบัดตูดเดินหนีแล้ว”
“ถ้าฉันเป็นเด็กขึ้นงอน คุณก็เป็นผู้ใหญ่ปากร้าย ไม่รักไม่เอ็นดูเด็กเหมือนกันนั่นแหละ”
ดาวเรืองแสร้งพูดขึ้นด้วยน้ำเสียงน้อยอกน้อยใจขณะที่ดวงตาคู่สวยจับจ้องที่ตัวหนังสือในมือ ซึ่งเธอหยิบขึ้นมาเปิดอ่านฆ่าเวลา ระหว่างที่ยังข่มตานอนไม่หลับ คีรินทร์ที่เห็นดังนั้นก็ต้องถอนหายใจออกมาเบาๆ เพราะชีวิตนี้เขาไม่เคยง้อใครมาก่อน แต่กระนั้นก็ยังพูดออกมาด้วยน้ำเสียงนุ่ม
“ถ้าไม่รัก ไม่เอ็นดูก็ไม่ทนมานั่งเถียงเปาๆ เช้ากลางวันเย็นแบบนี้หรอก”
สิ้นประโยคของเขาก็ทำให้คนตัวเล็กปิดหนังสือแล้วเงยหน้าขึ้นมามองเขาด้วย
