Hinayaan ni Rose sa patuloy na pagdaloy sa katawan niya ang tubig na nagmumula sa dutsa.
Sinusubukan niyang lunurin ng tubig ang iba't-ibang emosyong nagsasabayan sa isip at pandama.
Kanina ay kinuskos niya nang maigi ang mga bahagi ng katawan upang mabura ang mga marka ng kamay doon ni Barok.
Maituturing na pangalawang bangungot na naman ang lahat.
Nagpapasalamat siyang nananatili siyang buhay magpa-hanggang ngayon.
At lahat ng iyon ay utang na loob niya kay Dmitri.
Si Dmitri ang lalaking lagi na'y laman ng kanyang puso.
Subalit ang katatagan ay unti-unting pinahihina ng hapdi at kirot na dala ng kabiguan.
Mas ramdam pa niya ito kaysa sa mga sugat at galos sa katawan.
Tinapos na niya ang paliligo at lumabas na tanging roba ang suot.
Hindi na siya nangiming gamitin iyon dahil na
