พิศวาสสัญญามาร

ตอนที่ 7

ห้อง VIP

ไบรอันเดินเข้ามาในผับหรูโดยไม่มีร่างของรามิลเพื่อนซี้มาด้วย มีเพียงสองหนุ่มบอดี้การ์ดของเขาเท่านั้น โรสรินที่ยืนรอชายหนุ่มอยู่ที่หน้าประตูทางเข้าของผับอยู่พักใหญ่ก็เดินเข้ามาเกาะแขนชายหนุ่มเอาไว้อย่างประกาศความเป็นเจ้าของชายหนุ่มแทบจะทันที

“สวัสดีค่ะคุณไบรอัน เชิญที่ห้องวีไอพีเลยค่ะ”

จัสมินกล่าวทักทายลูกค้าด้วยน้ำเสียงที่ไพเราะ พร้อมกับผายมือเชื้อเชิญชายหนุ่มอย่างให้เกียรติ

“เชิญค่ะ” จัสมินพูดเชิญอีกครั้งพร้อมกับเดินนำหน้าไปที่ห้องวีไอพีที่ได้จัดเตรียมต้อนรับให้กับแขกคนพิเศษ

แน่นอนว่าราคาค่าห้องก็จะต้องพิเศษสมกับแขกที่มาเป็นลูกค้าของทางรีเบคก้าผับหรูด้วยเช่นกัน ห้องวีไอพีนั้นจะเป็นห้องที่ตั้งอยู่กึ่งกลางระหว่างชั้นหนึ่งกับชั้นสอง สามารถมองเห็นบรรยากาศด้านล่างของผับได้อย่างชัดเจน

ภายในห้องจะเป็นกระจกที่ติดฟิล์มดำสนิทซึ่งด้านในสามารถมองเห็นด้านนอกได้อย่างชัดเจน แต่คนด้านนอกจะไม่สามารถมองเห็นคนที่อยู่ด้านในได้เลยแม้แต่น้อย

มิหนำซ้ำกระจกยังสามารถเปิดปิดได้หากว่าลูกค้าต้องการจะดูหรือไม่ดูการแสดงบนเวทีก็ย่อมทำได้เช่นกัน สนนราคาการใช้บริการของห้องวีไอพีห้องนี้ก็ตกอยู่ที่ห้าหมื่นเก้าพันบาทต่อคืน

“เชิญเลยค่ะคุณไบรอัน”

จัสมินผายมือให้กับชายหนุ่มอย่างให้เกียรติอีกครั้ง ไบรอันพยักหน้าให้อีกฝ่ายแล้วก้าวเดินเข้าไปภายในห้องที่จัดเตรียมไว้ให้กับชายหนุ่ม โดยมีร่างของโรสรินที่เกาะแขนกำยำของเขาเอาไว้ไม่ยอมปล่อยเดินเคียงข้างเข้าไปด้วยเช่นกัน

จัสมินมองตามแขกวีไอพีที่เดินเข้าห้องไปแล้วก้าวถอยออกมาเมื่อสองหนุ่มบอดี้การ์ดของชายหนุ่มเริ่มทำหน้าที่ของตนเองโดยการยืนเฝ้าอารักขาผู้เป็นนายอยู่ที่หน้าประตูห้องวีไอพีแทน

“เดี๋ยวทางผับจะจัดอาหารและเครื่องดื่มมาให้กับคุณทั้งสองที่โซนนี้นะคะ”

จัสมินพูดพร้อมกับผายมือไปที่โต๊ะใกล้ๆ ซึ่งใช้รับรองผู้ติดตามของแขกวีไอพีด้วยเช่นกัน นิคและโจนาธานพยักหน้าให้กับอีกฝ่ายเท่านั้น จัสมินยิ้มให้แล้วเดินออกมาจากตรงนั้นก่อนจะเจอกับเกวลินและพนักงานเสิร์ฟของผับที่กำลังลำเรียงอาหารและเครื่องดื่มมาให้กับลูกค้าภายในห้องวีไอพีที่ตนเองรับผิดชอบระหว่างทาง

“พี่ฝากด้วยนะเกว...รู้จักชื่อของลูกค้าแล้วใช่มั้ย...” จัสมินพูดบอกเพื่อนรุ่นน้องด้วยใบหน้ายิ้มแย้ม

“ค่ะพี่...เอ่อ...พี่จัสมินคะ เมื่อกี้เกวเห็นว่าพี่โรสรินเค้าเข้าไปในห้องวีไอพีกับแขกด้วยไม่ใช่เหรอคะ แล้วถ้าเกวเข้าไปอยู่ด้วยมันจะไม่เป็นอะไรเหรอพี่” หญิงสาวพูดออกมาอย่างเป็นกังวล

“ไม่เป็นอะไรหรอกเกว มันเป็นหน้าที่ จะมีรึว่าไม่มีโรสรินยังไงเกวก็ต้องอยู่ประจำห้องนั้นอยู่ดีแหละ พี่ว่าเกวรีบไปดีกว่าเดี๋ยวแขกจะรอนาน”

จัสมินบอกหญิงสาวพร้อมกับตบเบาๆ ที่ไหล่บางอย่างให้กำลังใจ เกวลินยิ้มให้รุ่นพี่ก่อนจะก้าวเดินต่อแล้วมาหยุดลงที่หน้าห้อง ก่อนจะบอกกับสองหนุ่มบอดี้การ์ดด้วยสำเนียงที่ชัดเจนอย่างกับเจ้าของภาษามาเองว่าเธอเป็นใคร

“สวัสดีค่ะ...ฉันเป็นพนักงานต้อนรับที่จะคอยดูแลเทคแคร์ลูกค้าที่อยู่ในห้องวีไอพีห้องนี้ค่ะ...”

นิคกับโจนาธานมองหน้ากันด้วยความทึ้งจัด ภาษาเจ้าหล่อนเป๊ะ อีกทั้งรูปร่างหน้าตาสวยงามราวกับนางฟ้านางสวรรค์ ก่อนที่นิคจะเป็นผู้ที่ยกมือขึ้นเคาะประตูห้องและเปิดออกเพื่อให้หญิงสาวได้ก้าวเข้าไปภายใน พร้อมกับอาหารและเครื่องดื่มที่พนักงานเสิร์ฟเข็นรถเข็นตามมาและเข้าไปภายในด้วยเช่นกัน

“สวัสดีค่ะคุณไบรอัน ดิฉันแอนนี่เป็นพนักงานต้อนรับที่จะคอยดูแลอำนวยความสะดวกให้กับคุณภายในห้องวีไอพีแห่งนี้ค่ะ”

เกวลินบอกลูกค้าพร้อมกับยกมือไหว้อีกฝ่ายอย่างสวยงาม ก่อนจะเงยหน้าขึ้นแล้วก็ต้องหยุดชะงักไปชั่วขณะ เมื่อใบหน้าที่หญิงสาวเห็นนั้นเป็นชายหนุ่มเจ้าของดวงตาสีฟ้าที่เธอเดินชนกับเค้าที่หน้าผับเมื่อวันก่อน

อาการของหญิงสาวที่เกิดขึ้นนั้นไม่ต่างกับไบรอันเช่นกัน ดวงตาคมเข้มสีฟ้ามองจ้องมาที่หญิงสาวอย่างไม่วางตา ใบหน้าสวยหวานของหญิงสาวพุ่งตรงกระแทกเข้ามาที่หัวใจของชายหนุ่มเข้าอย่างจัง ผู้หญิงคนนี้เค้าจำหน้าเธอได้เป็นอย่างดี เมื่อครั้งแรกที่เจอกันก็ว่าเธอสวยแล้ว แต่มาวันนี้เธอกลับสวยราวกับนางฟ้าก็ไม่ปาน สวย...สวยจนเค้าตกตะลึง...

เกวลินถึงกับอึ้งทำอะไรไม่ถูก เมื่อชายหนุ่มตรงหน้าเอาแต่จ้องเธอตาแทบไม่กะพริบ ดวงตาคมกริบของเค้ายามทอดมองมาที่เธอมันเหมือนกับจะมองให้ทะลุเข้าไปถึงภายในอาภรณ์ที่ห่อหุ้มเรือนร่างสวยงามของเธอเอาไว้อยู่ในสายตาของเค้า และมันทำให้เกวลินรู้สึกร้อนผ่าวขึ้นมาทั่วทั้งร่างอย่างไม่มีเหตุผล ก่อนจะรีบหันกลับไปหาพนักงานเสิร์ฟเพื่อให้นำอาหารจัดเรียงลงบนโต๊ะให้กับลูกค้าตามหน้าที่ของตนที่ได้รับมอบหมาย

โรสรินจ้องหน้าของเกวลินอย่างไม่พอใจ ยิ่งเห็นสายตาของไบรอันที่แสดงออกถึงความพึงพอใจในตัวของหญิงสาวอีกคนก็ยิ่งทำให้โรสรินรู้สึกเสียหน้า เธอรู้อยู่เต็มอกว่าเกวลินนั้นเป็นผู้หญิงที่สวย ถึงแม้จะไม่แต่งหน้าก็สวยมากเป็นทุนเดิมอยู่แล้ว โรสรินถึงไม่ค่อยจะชอบหน้าเธอสักเท่าไหร่นัก แต่ไม่เคยคิดว่าเกวลินจะสวยมากขนาดนี้...สวยจนทำให้เธอตกกระป๋องได้ในพริบตาเลยก็ว่าได้

“คุณไบรอันจะดื่มอะไรดีคะ” โรสรินถามชายหนุ่มเสียงหวาน

“ฉันอยากดื่มไวน์...” ไบรอันบอกเสียงเรียบ โรสรินรีบกุลีกุจอเทคแคร์ชายหนุ่มเต็มที่ ก่อนที่ร่างของหญิงสาวจะหยุดชะงักกับคำพูดที่ดังขึ้นตามมา

“เธอไม่ต้องทำโรสริน ให้แอนนี่เป็นคนคอยดูแลจัดการ ส่วนเธอก็ออกไปจากห้องนี้ได้แล้ว...”

ไบรอันสั่งเสียงเรียบ แต่ทว่าดวงตาสีฟ้าไม่ยอมละจากใบหน้าสวยของเกวลินเลยแม้แต่น้อย สร้างความเดือดดาลให้กับโรสรินเป็นอย่างมาก

“แหม...คุณไบรอัน...ที่คุณมาที่นี่ก็เพื่อมาหาโรสไม่ใช่เหรอคะ แล้วทำไมจะให้โรสออกไปซะละคะ”

โรสรินบอกอีกฝ่ายเสียงหวาน พลางเอียงซบลงไหล่กว้างของชายหนุ่ม มือบางยกขึ้นทำท่าจะลูบไล้ไปที่อกกำยำของชายหนุ่ม แต่ไบรอันขยับตัวกระเถิบร่างออกห่างไม่ให้หญิงสาวได้ทำอย่างที่ใจต้องการ ก่อนจะบอกอีกฝ่ายด้วยน้ำเสียงเข้มจัด

“ฉันบอกให้เธอออกไปเธอก็ออกไปสิ ถ้าฉันไม่เรียกไม่ต้องเข้ามา...เข้าใจมั้ย...ออกไป!”

ประโยคสุดท้ายของชายหนุ่มนั้นดังมากจนเกือบจะกลายเป็นตวาด โรสรินรีบผละออกห่างจากชายหนุ่มแล้วเดินออกไปจากห้องแทบจะทันที โดยมีพนักงานเสิร์ฟที่ลำเลียงอาหารมาให้เดินตามกลับออกไปด้วยเช่นกันเมื่อหน้าที่ของตนเองนั้นเสร็จสิ้นลงแล้วเช่นกัน เหลือก็แต่เพียงเกวลินที่ยังคงอยู่ภายในห้องกับชายหนุ่มเพียงลำพัง

“ไวน์ที่ฉันสั่งได้หรือยังล่ะ...” ชายหนุ่มถามออกไปอีกครั้ง

“สักครู่ค่ะ”

เกวลินบอกอีกฝ่ายพร้อมกับรินไวน์ให้กับชายหนุ่มเสร็จพอดี ก่อนจะเดินเข้าไปใกล้แล้ววางแก้วไวน์ที่เค้าสั่งลงบนที่รองแก้วอย่างเบามือโดยมีสายตาของไบรอันมองตามการกระทำของหญิงสาวตลอดเวลา

ไบรอันยื่นมือไปหยิบแก้วไวน์ขึ้นมาถือเอาไว้ในมือ ก่อนค่อยๆ วนแก้วไวน์ที่อยู่ในมือแล้วยกขึ้นจิบ โดยที่สายตาของเค้ายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าของหญิงสาวไม่วางตา

เกวลินรู้สึกร้อนๆ หนาวๆ อย่างบอกไม่ถูกกับสายตาคมเข้มของลูกค้าคนนี้ ที่สำคัญเธอไม่อยากจะอยู่ในห้องนี้กับเค้าเพียงลำพังแล้ว หญิงสาวอยากจะละทิ้งหน้าที่จำเป็นครั้งนี้แล้วเดินออกไปจากห้องซะเดี๋ยวนี้เลย

“คิดยังไงวันนี้ถึงได้มาเป็นพนักงานต้อนรับได้ล่ะ” ไบรอันถามออกไปด้วยความอยากรู้

“วันนี้ดิฉันมาแทนพนักงานที่ป่วยค่ะ” หญิงสาวเอ่ยตอบเสียงเรียบ

“อ๋อเหรอ...ถึงว่า...เมื่อวานเธอยังนั่งทำบัญชีอยู่เลยนี่นะ...”

เกวลินเอียงคอมองหน้าคนพูดด้วยความสงสัยว่าทำไมชายหนุ่มตรงหน้าเธอถึงรู้ได้ล่ะว่าเธอมีหน้าที่ทำบัญชีของร้าน

‘นี่คงจะให้บอดี้การ์ดที่ยืนอารักขาอยู่หน้าห้องไปสืบประวัติของเธอมาละสิ แต่เค้าจะสืบประวัติเธอไปเพื่ออะไรกัน’ หญิงสาวคิดในใจ ก่อนจะถามชายหนุ่มกลับไปที่เค้าซอกแซกเรื่องของเธอ

“แล้วคุณไบรอันรู้ได้ยังไงคะว่าฉันมีหน้าที่ทำบัญชีของที่นี่?”

“ก็ไม่แปลกอะไรนี่ ทุกคนที่มาอยู่ใกล้กับฉันจะต้องผ่านการตรวจสอบประวัติจากบอดี้การ์ดของฉันแทบจะทั้งนั้นไม่เว้นแม้กระทั่งเธอ...” ไบรอันตอบในสิ่งที่หญิงสาวอยากรู้

เกวลินพยักเพยิดอย่างเข้าใจ ‘โจทก์คงจะเยอะละสิถึงได้ต้องให้บอดี้การ์ดคอยตามเช็คประวัติคนอื่นเค้าอยู่แบบเนี้ยน่ะ’ หญิงสาวคิดในใจ

“ฉันยังไม่รู้จักชื่อของเธอเลยนะ...แล้วก็นั่งลงสักทีเถอะยืนอยู่อย่างนั้นไม่เมื่อยบ้างรึยังไง”

เขาถามหญิงสาวตรงหน้าที่ยืนอยู่ข้างรถเข็นเครื่องดื่มที่จัดเตรียมมา โดยไม่มีทีท่าว่าจะนั่งลงพูดคุยกับเค้าเหมือนกับพนักงานต้อนรับทั่วไปที่เค้าทำกัน

เกวลินนิ่งไปนิดก่อนจะช้อนสายตาขึ้นมองสบตากับชายหนุ่มแล้วบอกชื่อที่ใช้ในการทำงานที่รีเบคก้าผับแห่งนี้ให้กับเค้า

“แอนนี่ค่ะ ฉันชื่อแอนนี่...” เกวลินบอกเค้าออกไป

“ไม่...ฉันอยากรู้ชื่อจริงของเธอ ไม่ใช่ชื่อที่เธอใช้เวลาทำงานที่ผับแห่งนี้” ไบรอันพูดเสียงเข้ม