" แค่สิบนาทีฉันจะลงมันทันไหม หมอนี่เอาแต่ใจตัวเองชะมัด "
ฉันบ่นพึมพำออกมาตลอดทางตั้งแต่ในลิฟท์จนลงมาถึงข้างล่างตึกคณะ ฉันไม่ได้ลงลิฟท์มาพร้อมกับใยไหมและพิชชี่เพราะกลัวว่าพวกเธอจะเห็นว่าฉันไปหาใคร ทั้งคู่ดูงุนงงกับพฤติกรรมที่เปลี่ยนไปเปลี่ยนมาของฉันอยู่ไม่น้อยแต่ก็ไม่ได้ถามอะไรมาก พอเดินมาถึงที่จอดรถด้านหลังตึกคณะก็เห็นหมอนั่นรออยู่ในรถสปอร์ตหรูอย่างสบายอกสบายใจ
ฉันรีบเปิดประตูรถขึ้นไปนั่งและรีบปิดประตูตามอย่างรวดเร็วพลางหยิบแผ่นเอกสารออกมาบังใบหน้าของตัวเองไว้ ความรู้สึกราวกับตัวเองไปทำอะไรที่ไม่ดีแล้วกลัวคนรู้คนเห็นแบบนั้นเลย ฉันไม่อยากให้ใครเห็นทั้งนั้นว่าฉันนั่งรถออกไปกับเขา ยังดีบรเวณที่จอดรถด้านหลังตึกคณะคนไม่พลุกพล่านมาก ฉันเลยรู้สึกสบายใจขึ้นมาหน่อย
" หึ กระจกรถติดฟิล์มกรองแสงมืดขนาดนี้ไม่มีใครเห็นหรอกน่า " เตชินทร์มองอีกฝ่ายด้วยความรู้สึกขำปนเอ็นดูพลางเอื้อมมือไปดึงแผ่นกระดาษพว
