มหาวิทยาลัย..
" รอด้วยค่ะ "
ร่างบางวิ่งกระหืดกระหอบแทรกตัวเข้ามาในลิฟท์ที่กำลังจะปิดและยังดีที่คนด้านในช่วยกดเปิดลิฟท์ให้เธอเลยไม่ต้องรอลิฟท์รอบต่อไป วันนี้ลีอาตื่นสายกว่าปกติจะเรียกให้ถูกก็คือเธอตื่นตามนาฬิกาปลุกแต่ก็เผลอหลับต่อไปอีกเพราะความง่วง ทั้งหมดเป็นความผิดของผู้ชายคนนั้นคนเดียว สิ่งที่เขาพูดเมื่อวานวนเวียนในหัวสมองและทำเอาเธอคิดมากจนนอนหลับๆตื่นๆทั้งคืน แม่กลับเข้าบ้านมาตอนเที่ยงและเธอก็ไม่กล้าถามเกี่ยวกับเรื่องนี้
ความเร่งรีบทำให้เธอไม่ทันมองชายหนุ่มที่ยืนอยู่ในลิฟท์ รอยยิ้มเล็กผุดขึ้นบนใบหน้าหล่อขณะสายตาคมจ้องมองแผ่นหลังของหญิงสาวตรงหน้าไม่ละสายตา
" ขอบคุณค่ะ "
" ชั้นไหน? " เสียงทุ้มนุ่มหูเอ่ยถาม เตชินทร์มองร่างบางที่ยืนหอบหายใจหนักและหน้าผากกลมมนที่มีเหงื่อเม็ดเล็กซึมออกมา ลีอาคง
ไม่ทันเห็นว่าเป็นเขาที่อยู่ในลิฟท์ไม่งั้นเธอคงไม่กล้าเข้ามาในนี้แน่ๆ
" พะพี่ชิน " ฉันยืน
