พายุตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ไร้เงาของคนที่เขานอนกอดเมื่อคืนนี้แล้ว
'ริสามีงานต่างจังหวัด อาจจะติดต่อไม่ได้นะคะ'
นี่คือโพสอิทที่เธอแปะไว้ที่หลังมือของเขา
พายุกลับเข้าบ้านมาก็เป็นเวลาเดียวกับแพรวากำลังทานอาหารเช้าอยู่ ชุดนักเรียนที่เธอสวมใส่ทำให้เขานึกถึงใบหน้าของเพื่อนเธอที่ยังติดอยู่ในหัวของเขา
"เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
"ไม่ต้องหรอกพี่พายุ วาไปกับพี่พอร์ช"
ปกติเธอติดรถพี่ชายคนที่สองไปอยู่แล้ว เพราะไปทางเดียวกัน
"ไปกับพี่"
พายุพูดสั้นๆแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป
"อะไรของพี่เนี่ย"
ความสัมพันธ์ของเขากับคาริสายังเหมือนเดิมทุกอย่าง เขาปล่อยให้เธอได้ทำตามความฝันของเธอไป เขามีหน้าที่รอเธอแค่นั้น
"ทำไมถึงอยากมาส่งวาล่ะคะ"
"มาธุระแถวนี้พอดี"
เขาตอบตัดความรำคาญน้องสาวไป ในขณะที่กำลังเขาขับรถอยู่
"วาไปแล้วนะคะ"
แพรวาโบกมือบ๊ายบายพี่ชายแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียน พายุมองนักเรียนที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนไป แต่ก็ไม่เห็นปลายฝน หรือเธอจะมาก่อนแพรวาแล้ว
"เป็นเอามาก"
พายุสบถพูดกับตัวเองก่อนจะเตรียมออกรถมาเมื่อไม่เจอคนที่เขาอยากเห็น แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเขาเห็นคนที่คล้ายปลายฝนเดินมาอยู่ไกลๆ
ปลายฝนเดินมาโรงเรียนด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง เธอถูกทวงค่าเช่าบ้านทั้งที่ฝากน้าวดีไปจ่ายให้แล้วทุกเดือน แต่เงินดันไม่ถึงเจ้าของบ้านมา 2 เดือนแล้ว
"โอ๊ยยยยย"
ด้วยความที่ยังโกรธน้องสาวของแม่เธออยู่ ทำให้ปลายฝนเดินไม่ทันระวัง ฝาท่อระบายน้ำที่มันไม่ราบไปกับพื้น ปลายรองเท้าจึงเตะเข้าจังๆจนเธอล้มลง
พายุที่แอบมองเธออยู่ในรถรีบเปิดประตูรถลงมาทันทีที่เธอล้มลงไปกับพื้น
ปลายฝนก้มดูข้อศอกตัวเองเมื่อรู้สึกแสบจึงได้เห็นว่ามันเป็นแผลถลอกเป็นทางยาว ผู้คนที่เดินผ่านมาผ่านไปไม่ได้มีใครสนใจปลายฝนเลยสักนิด พวกเขาแค่เหลือบมองด้วยความสงสัยแล้วก็เดินผ่านไป
แต่จู่ๆก็มีมือหนาของใครบางคนยื่นมาตรงหน้าเธอ
"คุณพายุ"
ปลายฝนยื่นมือไปจับมือของเขาเพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะยกมือไหว้เขาเพื่อขอบคุณ
"ขอบคุณนะคะคุณพายุ"
ปลายฝนทำท่าจะเดินผ่านเขาไปเขาจึงเรียกเธอไว้
"ไม่ทำแผลหรอ"
"เดี๋ยวไปทำที่ห้องพยาบาลในโรงเรียนค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ"
ปลายฝนก้มหัวให้พายุเป็นเชิงว่าขอตัว
"ทำเองไม่สะอาดหรอกไปหาหมอดีกว่า"
พายุจูงมือพาเธอเดินไปที่รถของตัวเองแล้วเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับให้เธอ
"คุณคะ แผลนิดเดียวเองหนูล้างเองดีกว่าค่ะ"
"ไปหาหมอ"
พายุพาปลายฝนมาทำแผลที่คลินิกใกล้ๆกับโรงเรียนของเธอ
"กลัวหรือไง"
พายุถามเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของเธอ
"หนูไม่มีเงินจ่ายค่าทำแผลหรอกค่ะ กลับไปทำเองที่โรงเรียนได้มั้ยคะ"
พูดจบก็เม้มปากด้วยความประหม่าเมื่อเขามองเธออยู่ตลอดเลย
"เดี๋ยวพี่จ่ายให้เองทำแผลเสร็จก็กลับไปพักเถอะเดี๋ยวโทรให้ยัยวาลาครูให้"
"เงินค่าจ้างหนูออกวันอาทิตย์ วันจันทร์หนูจะฝากแพรวาไปคืนให้คุณนะคะ"
"ไม่ต้องฝากมาหรอก เดี๋ยวพี่มาเอากับเธอเอง"
"เชิญน้องปลายฝนค่ะ"
พายุตามมาดูเธอทำแผลในห้องหัตถการด้วย ปลายฝนไม่ร้องออกมาสักแอ่ะ ผิดกับแพรวาน้องสาวเขาแผลเพียงนิดเดียวก็ร้องลั่นบ้าน
"800บาทค่ะ พรุ่งนี้พี่ชายสามารถล้างแผลให้น้องสาวได้เองเลยนะคะ แผลไม่ได้ใหญ่มาก"
"ครับ"
พายุรับถุงยาจากหมอประจำคลินิกมายื่นมันให้ปลายฝน
"เดี๋ยวไปส่งที่บ้าน"
"ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูเดินกลับ/เดี๋ยวพี่ไปส่ง"
ปลายฝนยอมให้พี่ชายของเพื่อนไปส่งด้วยความจำใจ ที่เขาไม่เอาเรื่องพ่อเธอมันก็คล้ายว่าเธอมีเรื่องติดค้างเขาอยู่ จึงทำตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่าย
เขาขับรถพาเธอไปอีกเส้นทางหนึ่งซึ่งไม่ใช่ทางไปบ้านของเธอ แต่เธอไม่กล้าถามเขาว่าจะพาเธอไปไหน เขาอาจจะมีธุระต้องไปทำก่อนก็ได้จึงได้แต่นั่งเงียบๆอยู่ที่นั่งข้างคนขับ
ความเย็นในรถหรูทำให้คนที่นอนดึกตื่นเช้าอย่างปลายฝนผล็อยหลับไปในที่สุด
พายุจอดรถหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขานั่งมองปลายฝนที่หลับคอพับอยู่ข้างๆเขา เขาปล่อยให้เธอหลับอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดที่จะเรียกเธอให้ตื่น
ใบหน้าเรียวเล็ก จมูกเป็นสันชัดเจน ขนตาหนาเป็นแพ ริมฝีปากแดงระเรื่อทรงกระจับนั่นทำให้เขาอยากมองเธออยู่อย่างนี้
ปรี๊นนนนนๆๆๆ
รถมอเตอร์ไซค์ที่ขับอยู่บนทางเท้าบีบแตรไล่คนที่เดินอยู่ทำให้ปลายฝนตกใจตื่น
"คุณทำไมไม่เรียกหนูคะ"
"เห็นว่าหลับสบายอยู่เลยไม่อยากกวน"
ปลายฝนสำรวจไปรอบๆถึงได้รู้ว่าพายุขับรถพาเธอมาจอดที่หน้าร้านอาหารชื่อดังที่เธอและครอบครัวเคยมาเมื่อต้นปี
"ถ้าคุณมีธุระหนูกลับเองก็ได้ค่ะ"
"หิวแล้วไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย"
"คะ?"
"ไปนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนไง งงอะไร"
พายุชิงเปิดประตูรถลงก่อนปลายฝนเมื่อเจอแววตาสงสัยจากเธอ
ปลายฝนจำต้องลงจากรถตามพายุไปเพราะเขาดันดับเครื่องยนต์ไว้
"จะกินอะไรก็สั่งเลย"
"คุณกินคนเดียวเลยค่ะหนูไม่หิว"
"ให้มานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนไม่ใช่มานั่งเป็นเพื่อนจะกินอะไรก็สั่ง"
คล้ายว่าโดนเขาดุจึงทำให้ปลายฝนหยิบเมนูขึ้นมาก่อนจะสั่งอาหารเพียงไปเพียงหนึ่งอย่าง พายุจึงสั่งเพิ่มอีก 4-5 อย่าง
"น้องฝนไม่เจอกันนานเลยนะคะ"
หญิงสาวผู้จัดการร้านเข้ามาทักทายปลายฝน ครอบครัวของปลายฝนเคยเป็นลูกค้าประจำของที่นี่จึงทำให้ผู้จัดการจำเธอได้
ปลายฝนได้แต่ยิ้มตอบผู้จัดการสาวไปเธอจะพูดออกมาได้อย่างไรว่าไม่มีเงินมากินอาหารที่นี่อีกแล้ว
เมื่ออาหารมาเสิร์ฟปลายฝนก็กินแค่ของที่ตัวเองสั่ง
"ทำไมกินอยู่แค่นั้นอย่างอื่นก็มีตั้งหลายอย่าง"
"อย่างอื่นคุณเป็นคนสั่งนี่คะหนูไม่ได้สั่ง"
"เรียกพี่"
"คะ"
"เรียกว่าพี่ เรียกคุณอยู่นั่น รำคาญ"
"ค่ะ"
ปลายฝนพยักหน้ารับแต่ก็ยังคงตักกินแต่อาหารที่ตัวเองสั่งเท่านั้น เมื่อกินหมดแล้วจึงนั่งรอพายุที่ยังกินไม่อิ่ม
"เอาเบอร์เธอมา"
"คะ? เบอร์หนูหรอคะ"
"ใช่ จะมาเก็บเงินไง"
"หนูไม่ได้ใช้โทรศัพท์หรอกค่ะ ถ้าคุณจะมาเก็บเงินวันอาทิตย์ตอนเย็นคุณมาที่ร้านหมูกะทะหลังโรงเรียนได้เลยค่ะ"
มือถือที่แม่ซื้อให้ล่าสุดเมื่อปีที่แล้วเธอต้องเอาไปขายเพื่อนำเงินมาจ่ายค่าไฟที่เธอแทบไม่ได้อยู่ใช้เลย