เรียกพี่

1297 Words
พายุตื่นขึ้นมาในตอนเช้าก็ไร้เงาของคนที่เขานอนกอดเมื่อคืนนี้แล้ว 'ริสามีงานต่างจังหวัด อาจจะติดต่อไม่ได้นะคะ' นี่คือโพสอิทที่เธอแปะไว้ที่หลังมือของเขา พายุกลับเข้าบ้านมาก็เป็นเวลาเดียวกับแพรวากำลังทานอาหารเช้าอยู่ ชุดนักเรียนที่เธอสวมใส่ทำให้เขานึกถึงใบหน้าของเพื่อนเธอที่ยังติดอยู่ในหัวของเขา "เดี๋ยวพี่ไปส่ง" "ไม่ต้องหรอกพี่พายุ วาไปกับพี่พอร์ช" ปกติเธอติดรถพี่ชายคนที่สองไปอยู่แล้ว เพราะไปทางเดียวกัน "ไปกับพี่" พายุพูดสั้นๆแล้วเดินขึ้นชั้นบนไป "อะไรของพี่เนี่ย" ความสัมพันธ์ของเขากับคาริสายังเหมือนเดิมทุกอย่าง เขาปล่อยให้เธอได้ทำตามความฝันของเธอไป เขามีหน้าที่รอเธอแค่นั้น "ทำไมถึงอยากมาส่งวาล่ะคะ" "มาธุระแถวนี้พอดี" เขาตอบตัดความรำคาญน้องสาวไป ในขณะที่กำลังเขาขับรถอยู่ "วาไปแล้วนะคะ" แพรวาโบกมือบ๊ายบายพี่ชายแล้วเดินเข้าไปในโรงเรียน พายุมองนักเรียนที่กำลังเดินเข้าโรงเรียนไป แต่ก็ไม่เห็นปลายฝน หรือเธอจะมาก่อนแพรวาแล้ว "เป็นเอามาก" พายุสบถพูดกับตัวเองก่อนจะเตรียมออกรถมาเมื่อไม่เจอคนที่เขาอยากเห็น แต่ก็ต้องหยุดชะงักเมื่อเขาเห็นคนที่คล้ายปลายฝนเดินมาอยู่ไกลๆ ปลายฝนเดินมาโรงเรียนด้วยใบหน้าที่บึ้งตึง เธอถูกทวงค่าเช่าบ้านทั้งที่ฝากน้าวดีไปจ่ายให้แล้วทุกเดือน แต่เงินดันไม่ถึงเจ้าของบ้านมา 2 เดือนแล้ว "โอ๊ยยยยย" ด้วยความที่ยังโกรธน้องสาวของแม่เธออยู่ ทำให้ปลายฝนเดินไม่ทันระวัง ฝาท่อระบายน้ำที่มันไม่ราบไปกับพื้น ปลายรองเท้าจึงเตะเข้าจังๆจนเธอล้มลง พายุที่แอบมองเธออยู่ในรถรีบเปิดประตูรถลงมาทันทีที่เธอล้มลงไปกับพื้น ปลายฝนก้มดูข้อศอกตัวเองเมื่อรู้สึกแสบจึงได้เห็นว่ามันเป็นแผลถลอกเป็นทางยาว ผู้คนที่เดินผ่านมาผ่านไปไม่ได้มีใครสนใจปลายฝนเลยสักนิด พวกเขาแค่เหลือบมองด้วยความสงสัยแล้วก็เดินผ่านไป แต่จู่ๆก็มีมือหนาของใครบางคนยื่นมาตรงหน้าเธอ "คุณพายุ" ปลายฝนยื่นมือไปจับมือของเขาเพื่อพยุงตัวเองให้ลุกขึ้นก่อนจะยกมือไหว้เขาเพื่อขอบคุณ "ขอบคุณนะคะคุณพายุ" ปลายฝนทำท่าจะเดินผ่านเขาไปเขาจึงเรียกเธอไว้ "ไม่ทำแผลหรอ" "เดี๋ยวไปทำที่ห้องพยาบาลในโรงเรียนค่ะ ขอบคุณอีกครั้งนะคะ" ปลายฝนก้มหัวให้พายุเป็นเชิงว่าขอตัว "ทำเองไม่สะอาดหรอกไปหาหมอดีกว่า" พายุจูงมือพาเธอเดินไปที่รถของตัวเองแล้วเปิดประตูที่นั่งข้างคนขับให้เธอ "คุณคะ แผลนิดเดียวเองหนูล้างเองดีกว่าค่ะ" "ไปหาหมอ" พายุพาปลายฝนมาทำแผลที่คลินิกใกล้ๆกับโรงเรียนของเธอ "กลัวหรือไง" พายุถามเมื่อเห็นสีหน้ากังวลของเธอ "หนูไม่มีเงินจ่ายค่าทำแผลหรอกค่ะ กลับไปทำเองที่โรงเรียนได้มั้ยคะ" พูดจบก็เม้มปากด้วยความประหม่าเมื่อเขามองเธออยู่ตลอดเลย "เดี๋ยวพี่จ่ายให้เองทำแผลเสร็จก็กลับไปพักเถอะเดี๋ยวโทรให้ยัยวาลาครูให้" "เงินค่าจ้างหนูออกวันอาทิตย์ วันจันทร์หนูจะฝากแพรวาไปคืนให้คุณนะคะ" "ไม่ต้องฝากมาหรอก เดี๋ยวพี่มาเอากับเธอเอง" "เชิญน้องปลายฝนค่ะ" พายุตามมาดูเธอทำแผลในห้องหัตถการด้วย ปลายฝนไม่ร้องออกมาสักแอ่ะ ผิดกับแพรวาน้องสาวเขาแผลเพียงนิดเดียวก็ร้องลั่นบ้าน "800บาทค่ะ พรุ่งนี้พี่ชายสามารถล้างแผลให้น้องสาวได้เองเลยนะคะ แผลไม่ได้ใหญ่มาก" "ครับ" พายุรับถุงยาจากหมอประจำคลินิกมายื่นมันให้ปลายฝน "เดี๋ยวไปส่งที่บ้าน" "ไม่เป็นไรค่ะเดี๋ยวหนูเดินกลับ/เดี๋ยวพี่ไปส่ง" ปลายฝนยอมให้พี่ชายของเพื่อนไปส่งด้วยความจำใจ ที่เขาไม่เอาเรื่องพ่อเธอมันก็คล้ายว่าเธอมีเรื่องติดค้างเขาอยู่ จึงทำตามที่เขาสั่งอย่างว่าง่าย เขาขับรถพาเธอไปอีกเส้นทางหนึ่งซึ่งไม่ใช่ทางไปบ้านของเธอ แต่เธอไม่กล้าถามเขาว่าจะพาเธอไปไหน เขาอาจจะมีธุระต้องไปทำก่อนก็ได้จึงได้แต่นั่งเงียบๆอยู่ที่นั่งข้างคนขับ ความเย็นในรถหรูทำให้คนที่นอนดึกตื่นเช้าอย่างปลายฝนผล็อยหลับไปในที่สุด พายุจอดรถหน้าร้านอาหารแห่งหนึ่ง เขานั่งมองปลายฝนที่หลับคอพับอยู่ข้างๆเขา เขาปล่อยให้เธอหลับอยู่อย่างนั้นโดยไม่คิดที่จะเรียกเธอให้ตื่น ใบหน้าเรียวเล็ก จมูกเป็นสันชัดเจน ขนตาหนาเป็นแพ ริมฝีปากแดงระเรื่อทรงกระจับนั่นทำให้เขาอยากมองเธออยู่อย่างนี้ ปรี๊นนนนนๆๆๆ รถมอเตอร์ไซค์ที่ขับอยู่บนทางเท้าบีบแตรไล่คนที่เดินอยู่ทำให้ปลายฝนตกใจตื่น "คุณทำไมไม่เรียกหนูคะ" "เห็นว่าหลับสบายอยู่เลยไม่อยากกวน" ปลายฝนสำรวจไปรอบๆถึงได้รู้ว่าพายุขับรถพาเธอมาจอดที่หน้าร้านอาหารชื่อดังที่เธอและครอบครัวเคยมาเมื่อต้นปี "ถ้าคุณมีธุระหนูกลับเองก็ได้ค่ะ" "หิวแล้วไปกินข้าวเป็นเพื่อนหน่อย" "คะ?" "ไปนั่งกินข้าวเป็นเพื่อนไง งงอะไร" พายุชิงเปิดประตูรถลงก่อนปลายฝนเมื่อเจอแววตาสงสัยจากเธอ ปลายฝนจำต้องลงจากรถตามพายุไปเพราะเขาดันดับเครื่องยนต์ไว้ "จะกินอะไรก็สั่งเลย" "คุณกินคนเดียวเลยค่ะหนูไม่หิว" "ให้มานั่งกินข้าวเป็นเพื่อนไม่ใช่มานั่งเป็นเพื่อนจะกินอะไรก็สั่ง" คล้ายว่าโดนเขาดุจึงทำให้ปลายฝนหยิบเมนูขึ้นมาก่อนจะสั่งอาหารเพียงไปเพียงหนึ่งอย่าง พายุจึงสั่งเพิ่มอีก 4-5 อย่าง "น้องฝนไม่เจอกันนานเลยนะคะ" หญิงสาวผู้จัดการร้านเข้ามาทักทายปลายฝน ครอบครัวของปลายฝนเคยเป็นลูกค้าประจำของที่นี่จึงทำให้ผู้จัดการจำเธอได้ ปลายฝนได้แต่ยิ้มตอบผู้จัดการสาวไปเธอจะพูดออกมาได้อย่างไรว่าไม่มีเงินมากินอาหารที่นี่อีกแล้ว เมื่ออาหารมาเสิร์ฟปลายฝนก็กินแค่ของที่ตัวเองสั่ง "ทำไมกินอยู่แค่นั้นอย่างอื่นก็มีตั้งหลายอย่าง" "อย่างอื่นคุณเป็นคนสั่งนี่คะหนูไม่ได้สั่ง" "เรียกพี่" "คะ" "เรียกว่าพี่ เรียกคุณอยู่นั่น รำคาญ" "ค่ะ" ปลายฝนพยักหน้ารับแต่ก็ยังคงตักกินแต่อาหารที่ตัวเองสั่งเท่านั้น เมื่อกินหมดแล้วจึงนั่งรอพายุที่ยังกินไม่อิ่ม "เอาเบอร์เธอมา" "คะ? เบอร์หนูหรอคะ" "ใช่ จะมาเก็บเงินไง" "หนูไม่ได้ใช้โทรศัพท์หรอกค่ะ ถ้าคุณจะมาเก็บเงินวันอาทิตย์ตอนเย็นคุณมาที่ร้านหมูกะทะหลังโรงเรียนได้เลยค่ะ" มือถือที่แม่ซื้อให้ล่าสุดเมื่อปีที่แล้วเธอต้องเอาไปขายเพื่อนำเงินมาจ่ายค่าไฟที่เธอแทบไม่ได้อยู่ใช้เลย
Free reading for new users
Scan code to download app
Facebookexpand_more
  • author-avatar
    Writer
  • chap_listContents
  • likeADD