พายุซ่อนรัก

ความสัมพันที่ถูกปิดเงียบ

"เพ้อเจ้อน่ะพี่ดาว"

ปลายฝนว่าให้ลูกสาวของน้องแม่เธอก่อนจะดึงแขนกลับรีบไปเปลี่ยนเสื้อผ้าเพื่อเตรียมไปทำงานร้านหมูกระทะต่อ แต่ก็มิวายต้องหาข้าวให้คนเป็นพ่อได้กินก่อน

ปลายฝนเปิดดูหม้อข้าวก็พบว่ามันไม่มีข้าวเหลือพอให้พ่อของเธอได้กินเลย ถ้าหุงข้าวตอนนี้กว่าข้าวจะสุกเธอคงไปทำงานช้าและโดนหักค่าแรงครึ่งหนึ่งแน่ๆ

"กินแค่นี้ไปก่อนนะคะพ่อ"

ปลายฝนต้มบะหมี่กึ่งสำเร็จรูปหนึ่งซอง ใส่ข้าวที่เหลืออยู่ก้นหม้อ แล้วก็ไข่อีกหนึ่งฟอง ระหว่างที่รอบะหมี่สุกปลายฝนยกมือขึ้นปาดน้ำตาด้วยความอัดอั้นตันใจ น้าวดีอยู่บ้านแต่ก็ไม่หุงข้าวไว้รอเธอ อย่าว่าแต่ตอนเย็นเลย ก่อนที่เธอจะไปรับจ้างขายน้ำเต้าหู้เธอก็ต้องหุงข้าวไว้ให้คนในบ้าน เพราะเธอรู้ว่าจะไม่มีใครทำนอกจากเธอ

"พ่อ กินข้าวจ่ะ"

ปลายฝนยกชามบะหมี่มาให้ผู้เป็นพ่อที่นอนซมอยู่ที่เตียงขนาดเล็ก ความจริงแล้วพ่อของเธอมีโอกาสเดินได้ หากได้รับการกายภาพอย่างสม่ำเสมอ

ปลายฝนรีบแกะยาให้พ่อของเธอด้วยความเร่งรีบ วันนี้เสียเวลารอบะหมี่ถึงห้านาที

"ไปแล้วนะคะพ่อ จะเข้างานไม่ทัน" ปลายฝนวิ่งไปสวมรองเท้าผ้าใบคู่เก่า แล้ววิ่งออกไปด้วยความเร่งรีบ

"อีกฝนคดข้าวหมดหม้อแล้วไม่หุงไว้วะ" ประกายดาวด่าไล่หลังหญิงสาวที่วิ่งออกไป

คลิ๊ก!!

พายุใช้คีย์การ์ดแสกนเข้าห้องของหญิงสาวที่โทรหาเขาหลังจากที่พาแพรวาไปช็อปปิ้งเสร็จ เธอโทรมาว่าอยากเจอเขา

"คิดถึงยุจังเลยค่ะ"

คาริสาเดินมาหอมแก้มพายุทั้งสองข้างทันที่ ที่เขาเข้ามาอยู่ในห้องของเธอ

"คิดถึงขนาดไหน"

คาริสาเขย่งเท้ายกตัวขึ้นจูบริมฝีปากของพายุเพียงนิด ก่อนจะผละออกอย่างอ้อยอิ่ง

"คิดถึงที่สุดเลยค่ะ"

คาริสาเอียงคอตอบเขาแววตาเป็นประกาย

"ต้องพิสูจน์หน่อยละ"

คราวนี้เป็นพายุที่ก้มลงจูบหญิงสาว เริ่มจากจูบที่อ่อนโยนกลายเป็นต่างฝ่ายต่างก็โหยหากัน จูบแลกลิ้นกันจนเกิดเสียงดังจ้วบจ้าบ ทั้งคู่เริ่มหายใจแรงขึ้นเรื่อยๆตามอารมณ์ความกระสันที่พุ่งสูง คาริสาไม่ได้มีเวลามาทำแบบนี้กับเขาบ่อยๆ จึงทำให้เขาโหยหามากเป็นพิเศษ

"ยุอย่าทำรอยนะคะ"

คาริสาย่นคอเมื่อคนตัวสูงเริ่มขบเม้มที่ลำคอขาวของเธออย่างแรง

"อือ"

เขาครางรับเธอในลำคอแล้วดึงสายเดี่ยวของชุดนอนตัวบางให้มันหล่นไปกองอยู่ที่ปลายเท้า คาริสาจึงเปลือยเปล่าต่อหน้าเขาทันที สายตาที่พายุมองมาที่หญิงสาวในตอนนี้มันทำให้เธอมั่นใจ ว่าเขาหลงใหลร่างกายเธอมากเพียงใด

ทั้งสองจูบนัวเนียกันตั้งแต่หน้าประตูก่อนจะพากันละเลงบทรักเร่าร้อนที่โซฟารับแขก เสื้อผ้าของพายุอยู่กระจัดกระจายไม่เป็นที่ด้วยฝีมือของคาริสา เธอคือผู้หญิงที่รู้ใจเขาที่สุด

"อื้ออออ ยุขา"

ริสาใช้สายตายั่วยวนก่อนจะครางชื่อเขาเสียงสั่น เมื่อคนข้างบนตัวเธอนั้นร้อนแรงจนเธอแทบจะสำลักความสุขตาย

"อ่าาาาาส์"

"อ๊าาาาาาส์"

พายุใช้เวลาเกือบชั่วโมงในการเสพสุขกับคาริสา ชายหนุ่มดึงถุงยางออกจากลำกายแกร่งก่อนจะโยนมันลงในถังขยะใบเล็กที่อยู่ข้างๆโซฟา

พายุหยิบถุงยางอีกชิ้นเตรียมฉีกซอง คาริสาเห็นแบบนั้นจึงร้องห้ามเขาไว้

"พอแล้วนะคะยุ พรุ่งนี้ริสามีงานเช้า"

ถ้าให้เขาทำต่อ คงใช้เวลาอีกเป็นชั่วโมงกว่าเขาจะเสร็จ

ชายหนุ่มยอมวางซองถุงยางลงแล้วซุกตัวนอนเบียดหญิงสาวบนโซฟาตัวใหญ่ในสภาพเปลือยเปล่าทั้งคู่

"รอริสาหน่อยนะคะ อีกสองสามปีคงมีดาวดวงใหม่แทนที่ริสาแล้ว"

"อืม"

พายุตอบรับเธอแล้วหลับตาลง เขาและเธอตกลงคบกันตั้งแต่เรียนปีสองก่อนที่เธอจะได้เป็นนักแสดงดาวรุ่งตามที่ใฝ่ฝัน ความสัมพันธ์ของเธอกับเขาจึงถูกปิดเงียบ มีเพียงครอบครัวของเขาเท่านั้นที่รับรู้