EP.9 เป็นประจำเดือนครั้งแรก

1241 Words

EP.9 เป็นประจำเดือนครั้งแรก “เป็นอะไรหรือเปล่าดิยานะห์ จ้องหน้าผมตลอดเลย” “ปะเปล่าค่ะ” หญิงสาวเสมองไปทางอื่นก่อนจะลอบถอนหายใจเฮือกใหญ่ “ให้ฉันช่วยพูดกับเธอเองนะคะ ผู้หญิงด้วยกันน่าจะอธิบายได้ดีกว่า” ดิยานะห์เสนอตัว “จะดีเหรอ” ชีคหนุ่มขมวดคิ้วเข้าหากันอย่างครุ่นคิด “ดีสิคะ เชื่อมือฉันเถอะค่ะ” ใบหน้ามุ่งมั่นของหญิงสาวทำให้ ชีค ราเซมเริ่มคล้อยตาม “ผมคงต้องพึ่งคุณแล้วล่ะ” ชายหนุ่มยกมือขึ้นบีบสันจมูกก่อนจะทรุดกายลงนั่งบนโซฟาหนังสีน้ำตาลเข้ม เงยหน้าขึ้นมองเพดาน เรื่องนี้เป็นเรื่องที่เขาหนักใจมากที่สุด ไม่สิทุกเรื่องที่เกี่ยวกับเซรินะห์ทำให้เขาหนักใจและคิดไม่ตกมาโดยตลอด ดิยานะห์มองชีคหนุ่มด้วยความหวัง ยิ้มพรายทั่วใบหน้า “แล้วเซรินะห์วิ่งไปทางไหนหรือคะ ท่านชีคพอจะทราบหรือเปล่า” “น่าจะอยู่หลังคฤหาสน์ ที่บ้านของเจ้าฮัมซา” ชีคหนุ่มเดาได้ไม่ยาก เซรินะห์มักอยู่ที่นั่นโดยเฉพาะถ้ามีเรื่องไม่พอใจเขาหรือบิดา ดิยานะห์ผงะเล็กน้อยเมื่อได้ยินชื่อเจ้าฮัมซาสิงโตเพศผู้ที่ไม่ว่าจะเจอกันสักกี่ครั้ง มันก็จะคำรามใส่เธอด้วยเสียงอันดังกึกก้องแสดงชัดว่าไม่ชอบหน้าเธอเอาเสียเลย ร่างบางนั่งลงบนพื้นดินทอดตัวลงนอนกึ่งนั่งซบหน้าลงบนลำตัวเจ้าฮัมซา ขนสีขาวหนานุ่มของมันทำให้อารมณ์ขุ่นมัวของหญิงสาวดีขึ้น เจ้าฮัมซามองหน้านายสาวเมื่อเห็นสีหน้าไม่สู้ดีนักของเธอมันจึงหมอบหัวลงกับพื้น ทว่าสายตายังคงจับจ้องอยู่ที่ใบหน้าหวานที่บัดนี้ซบลงบนท้องของมัน “ฮัมซาต่อไปฉันคงไม่ได้เจอแกบ่อยๆ แบบนี้อีกแล้ว” หญิงสาวเอ่ยเสียงเครือกอดเจ้าฮัมซาไว้แน่น ฮัมซาครางเบาๆ ราวกับรับรู้สิ่งที่นายสาวกำลังเอื้อนเอ่ย “ฉันคงคิดถึงแกมาก คิดถึงท่านพ่อ คิดถึงพี่ราเซม” เซรินะห์ยิ้มเศร้าดวงตาเอ่อล้นไปด้วยหยาดน้ำใส เอื้อมมือไปลูบที่หัวของมัน เมื่อมือบางสัมผัสลงบนส่วนหัว เจ้าฮัมซาก็ยกหัวขึ้นดันมือของหญิงสาวเบาๆ ก่อนจะหมอบลงดังเดิม “ฉันรักแกจัง” เซรินะห์เงยหน้าขึ้นกอดลำคอเจ้าฮัมซาไว้ ตัวมันใหญ่เสียจนทหารที่ยืนอารักขาอยู่กลัวว่าหากเจ้าฮัมซาเกิดคลั่งขึ้นมา แค่เพียงมันตะปบครั้งเดียวคุณหนูเซรินะห์คงไม่มีทางรอดเป็นแน่ แต่เจ้าฮัมซาก็ไม่เคยทำร้ายคุณหนูเซรินะห์ แต่ถ้าเป็นคนอื่นแล้วละก็มันพร้อมจะกระโจนขย้ำคอแทบทุกเมื่อ “เซรินะห์จ๊ะ” ดิยานะห์ตะโกนมาจากด้านนอก มองสิงโตเพศผู้ด้วยท่าทางหวาดระแวง “คะพี่ดิยานะห์” เธอยกมือขึ้นเช็ดน้ำตาลวกๆ หยุดยืนอยู่หน้าคอกไม้สูงระดับอก โดยมีเจ้าฮัมซาเดินตามมาไม่ห่าง เมื่อดิยานะห์เดินเข้ามาใกล้เจ้านายสาว มันก็คำรามเสียงดังลั่น ว้าย! หญิงสาวผู้มาใหม่ร้องเสียงหลง รีบถอยหลังออกห่างยกมือขึ้นปิดหูปิดตา ปากก็ส่งเสียงกรีดร้องด้วยความกลัว ทั้งเซรินะห์ทั้งทหารรักษาความปลอดภัยต่างสะดุ้งกันเป็นแถบๆ เจ้าหน้าที่ซึ่งดูแลเจ้าฮัมซากำปืนซึ่งบรรจุลูกดอกยาสลบไว้แน่น หากมีเหตุการณ์ไม่คาดฝันเขาก็พร้อมจะจัดการสลบเจ้าสิงโตตัวยักษ์นี่ทันที แม้ว่าเหตุการณ์จะไม่เคยเกิดมาตลอดเก้าปีก็ตาม “พี่ดิยานะห์มีอะไรหรือเปล่าคะ” เซรินะห์เอ่ยถามด้วยความประหลาดใจ “เอ่อพี่ว่าเราไปคุยกันที่อื่นดีกว่ามั้ยจ๊ะ ที่นี่...เอ่อไม่ปลอดภัยเท่าไหร่” ดิยานะห์กลืนน้ำลายเอื๊อกใหญ่ สายตายังคงจ้องมองทุกอิริยาบถของเจ้าสิงโตขาวด้วยความระมัดระวัง และเช่นกันเจ้าฮัมซาเองก็จ้องมองดิยานะห์ไม่วางตา “ได้สิคะ” หญิงสาวยิ้มกว้างก่อนจะก้มลงกอดเจ้าฮัมซา ราวกับมันมิใช่สิงโตแต่เป็นสุนัขสีขาวพันธุ์ใหญ่ยักษ์เสียกระนั้น “ฉันไปก่อนนะ” เธอลูบหัวมันอีกครั้ง เสียงครางเบาๆ ราวกับมีความสุขทุกครั้งที่หญิงสาวลูบหัวหรือแผงคอของมัน เมื่อเธอเดินออกมามันทำท่าจะเดินตามออกไปด้วย “เอาไว้พรุ่งนี้เราค่อยออกไปเที่ยวกันนะ วันนี้แกอยู่ที่นี่ก่อนนะฮัมซา” หญิงสาวโน้มตัวลงคุยกับมัน ฮัมซาทำสายตาละห้อยไม่ได้เดินตามหญิงสาวออกไปมันเดินกลับเข้ามาก่อนจะล้มตัวลงนอนดังเดิม “เราไปคุยกันที่ไหนดีคะ” “ที่สวนทางด้านนู้นน่าจะดีกว่า” ดิยานะห์ไม่รอช้าเดินนำหน้าไปทันที จนทั้งคู่มาหยุดอยู่ในสวนสวยร่มรื่นไปด้วยพันธุ์ไม้นานาชนิดซึ่ง ชีคฮาดีนปลูกเองกับมือแทบทุกต้น เมื่อทั้งสองนั่งลงบนเก้าอี้หินอ่อนใต้ร่มไม้ใหญ่ดิยานะห์ก็เริ่มเปิดประเด็นทันที “เป็นยังไงบ้าง ทะเลาะกับชีคราเซมมาใช่มั้ย ดูสิหน้ายังมีคราบน้ำตาอยู่เลย” ดิยานะห์จับที่แก้มเด็กสาว นึกชังใบหน้างดงามนี่เหลือเกิน เธอนึกแผนการกำจัดเด็กสาวคนนี้มาตลอด จนสุดท้ายเธอก็เกลี้ยกล่อมให้ ชีคราเซมเห็นดีเห็นงามส่งเซรินะห์ไปเรียนที่อังกฤษได้สำเร็จ น้องสาวของท่านชีคอย่างนั้นเหรอ... มารหัวใจของเธอชัดๆ ยิ่งโตก็ยิ่งสวย ผิดจากเธอที่แก่ลงทุกวัน น้องสาวนอกไส้อย่างเซรินะห์คือศัตรูที่เธอต้องรีบกำจัดไปให้พ้นทางไม่เช่นนั้นเด็กคนนี้ก็จะอยู่เป็นหนามตำใจเธออยู่ร่ำไป เด็กสาววัยรุ่นไปเรียนที่อังกฤษหลงแสงสีเสียง ไม่ถึงปีก็คงใจแตกทำตัวเละเทะจน ชีค ราเซมไม่สนใจอีกต่อไป และนั่นจะทำให้ชีคราเซมเป็นของเธอแต่เพียงผู้เดียว ไม่ใช่หายใจเข้าหายใจออกก็มีแต่เซรินะห์ดังเช่นทุกวันนี้ “มีอะไรปรึกษาพี่ได้นะ” ดิยานะห์ยิ้มหวาน ทว่าเซรินะห์กลับรับรู้ได้ว่าหญิงสาวตรงหน้ากำลังเสแสร้ง แม้ว่าปากจะยิ้มแต่สายตากลับมิได้ยิ้มไปด้วย เธอจึงไม่ค่อยชอบดิยานะห์เท่าใดนัก ด้วยความเจ้ากี้เจ้าการ ‘พี่คิดว่าอย่างนู้น’ ‘พี่คิดว่าอย่างนี้’ ทำราวกับว่าเป็นพี่สะใภ้ของเธอเสียอย่างนั้น ทั้งที่ความจริงแล้วพี่ราเซมไม่ได้คิดอะไรกับเธอเลยสักนิด หญิงสาวลอบถอนหายใจก่อนจะเบือนหน้าไปทางอื่น ‘หน็อย แกชักสีหน้าใส่ฉันเหรอนังเด็กบ้า คอยดูนะ...จะแกล้งให้ร้องไห้ขี้มูกโป่งเลย’ ดิยานะห์กัดฟันกรอดทว่ากลับฝืนยิ้มออกไป

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more