ตอนที่ 20
ชีวิตฉันกลับมาวุ่นวายอีกครั้งหลังจากนอนป่วยอยู่สองวันเต็ม ๆ โดยมี
ตัวต้นเหตุอย่างฮันเตอร์คอยดูแล อย่าเรียกว่าดูแลเถอะเรียกว่าก่อกวนจะดีกว่า
“ฉันหายแล้ว นายกลับบ้านตัวเองไปได้แล้ว”
ฉันเอ่ยปากไล่คนตัวสูงที่กำลังนอนสบายใจอยู่ตรงโซฟาในห้องรับแขก
“นี่เธอกล้าไล่ผู้มีพระคุณเหรอ”
“ผู้มีพระคุณที่หยิบยาแก้แพ้ให้ฉันกินแทนยาพาราน่ะเหรอ”
เฮอะ ไม่อยากจะเล่า มีวันหนึ่งฉันต้องหลับเป็นตายทั้งวันเพราะฮันเตอร์ดันเอายาแก้แพ้ชนิดที่ง่วงราวกับยาสลบมาให้กิน บุญแค่ไหนแล้วที่ฉันไม่ตาย -_-
“โว้ะ พลาดครั้งเดียว ย้ำจริง”
“ไม่รู้แหละ นายกลับบ้านตัวเองไปได้แล้ว”
“เธอก็ไปเก็บของสิ”
ฮันเตอร์หันมาบอกซึ่งนั่นทำให้ฉันขมวดคิ้วด้วยความไม่เข้าใจ
“เก็บทำไม?”
“อ้าว ก็เก็บของไปอยู่บ้านฉันไงยัยซื่อบื้อ”
“ใครไป ฉันไม่ไปแล้ว ขี้เกียจขนไปขนมา”
ดวงตาคมละจากหน้าจอทีวีมาจ้องฉันเขม็ง
“ไม่!! ยังไงเธอก็ต้องไปอยู่บ
