ตอนที่ 18
ฮันเตอร์ซุกหน้าเข้าหาหน้าท้องแบนราบ กอดเอวเธอไว้แน่น ไม่ยอมให้ห่างตัวจนกระทั่งผล็อยหลับไป
“ฉันก็คิดว่า ฉันออกจากชีวิตนายไม่ได้หรอกฮันเตอร์”
ดาร์ลิงพึมพำขณะที่มือช่วยเช็ดผมเขาไปด้วย ฮันเตอร์หลับสนิทกว่าหลายคืนที่ผ่านมา อาจเป็นเพราะความอบอุ่นที่เขาโหยหาและฤทธิ์ยาที่ได้รับเข้าไป
เวลาล่วงเลยมาจนถึงสี่ทุ่ม ดาร์ลิงเองก็เพิ่งตื่นมาได้ไม่นาน เธอต้องค่อย ๆ ย่องลงจากเตียงเพื่อไม่ให้คนป่วยรู้ตัวแต่ดูเหมือนเขาก็ยังรู้สึกตัวอยู่ดี
“จะไปไหน”
“หาอะไรกิน”
“ไม่เอา ไม่ให้ไป”
คนป่วยเริ่มงอแง ถูไถใบหน้าไปมากับไหล่มน มือยังคงล็อกเอวเธอไว้
ไม่ยอมปล่อย
“แต่ฉันหิว”
ฮันเตอร์เงยมองหน้าของคนที่เขากำงอแงใส่พลางเบะปากและพลิกตัวไปนอนบนหมอน
“อยากกินไข่เจียวฝีมือเธอ”
“ค่อยกินพรุ่งนี้ละกัน วันนี้กินข้าวต้มไปก่อน”
“เชอะ”
ดาร์ลิงมองแมวตัวโตบนเตียงซึ่งกำลังงอนเป็นเด็กก่อนจะส่ายหน้าเบา ๆ ใครจะไปรู้ว่
