บทที่ 7
483 Words
นาคนาคา ๗
"ใคร! ออกมา!" หลังจากที่แน่ใจแล้วว่ามีอะไรตามหลังมาแน่ เสียงที่ทรงอำนาจถูกเปล่งออกมาจากปากของนาคา
สิ่งที่ตามเขามาตลอดระยะเวลาหลายวันที่เดินทางค่ำๆ มืดๆ เพื่อไปกระท่อมปลายนา ก็ค่อยๆ ปรากฏตัวออกมาเป็นรูปเป็นร่าง
แว๊บ!
"ท่านเป็นใคร.." นาคารู้แล้วว่าสิ่งที่เขาเห็นอยู่ไม่ใช่มนุษย์ แต่ทำไมเขาถึงไม่นึกกลัวเลย
"ท่านไม่ต้องกลัวข้าหรอกข้าตามมาแบบนี้ตั้งแต่ท่านมาจุติแล้ว" ผู้ชายที่แต่งตัวแปลกๆ เอ่ยพูดออกมาแต่น้ำเสียงนั้นมันช่างเยือกเย็น
"ต่อไปนี้ท่านไม่ต้องตามข้าแล้ว ข้าไม่ใช่บุคคลที่พวกท่านต้องให้ความสำคัญเหมือนก่อน"
"ท่านอย่าสั่งข้าแบบนั้นเลย" เพราะคำพูดของเขาประกาศิต ถ้าได้ลั่นวาจาออกมาแล้วต้องทำตาม
"ตอนนี้เราอยากจะใช้ชีวิตเป็นมนุษย์ปกติ" ที่จริงนาคาจำชาติภพของตัวเองไม่ได้หรอก แต่เขาก็สัมผัสอะไรบางอย่างในตัวของเขาได้ ยิ่งมาเห็นอะไรแบบนี้มันยิ่งยืนยันสิ่งที่เขาคิด
"ถ้าท่านเป็นอันตรายล่ะ" ท่านผู้นี้ได้ช่วยเขาไว้หลายครั้งแล้ว แต่นาคาไม่รู้ตัวหรอก เพราะบางสิ่งบางอย่างเขาก็มองไม่เห็น
"ตอนนี้เราสามารถช่วยตัวเองได้แล้ว ท่านกลับไปในที่ของท่านเถอะ เมื่อหมดบุญในชาติภพนี้ข้าจะกลับไปเอง" สิ้นประโยคคำสั่งของนาคาสิ่งที่ยืนคุยอยู่กับเขาก็ค่อยๆ เลือนจางหายไป
"นาคาคุยกับใครอยู่ลูก" จันทิมาเห็นว่ามันดึกมากแล้วลูกชายยังไม่กลับ นางเป็นห่วงมากเลยออกมาตาม แต่เมื่อสักครู่เห็นว่าเขาคุยอยู่กับอะไรสักอย่างแต่นางมองไม่เห็น
"แม่ออกมาทำไมครับ เดี๋ยวก็ถูกอะไรฉกขาเอา"
"แม่เป็นห่วงทำไมลูกกลับบ้านค่ำทุกวันเลย อย่าทำแบบนี้อีกนะลูก" ถึงแม้ว่านางจะไม่ได้ร่ำเรียนแต่ก็รู้ว่าลูกชายคงไม่ได้ติดงานที่โรงเรียนแน่ เขาคงกำลังทำอะไรที่ไม่อยากให้นางรู้
"ผมขอโทษครับที่ทำให้แม่เป็นห่วง" คนร่างสูงทิ้งตัวคุกเข่าลงตรงพื้นหญ้า แล้วก้มลงกราบเท้าผู้เป็นมารดาเพื่อขอโทษสิ่งที่เขาทำให้แม่เป็นกังวล
พอเห็นแบบนี้น้ำตาของผู้เป็นแม่ก็ไหลลงมา นางรีบก้มลงมาพยุงลูกชายให้ยืนขึ้น
"แม่อย่าร้องไห้เพราะผมอีกนะครับ มันจะเป็นบาปแก่ผม" เขาเช็ดน้ำตาให้แม่ไม่รู้กี่ครั้งต่อกี่ครั้งแล้ว
"เรามีกันอยู่แค่นี้ลูกก็อย่าทำให้แม่เป็นห่วงสิ"
"ผมจะไม่ทำให้แม่เป็นห่วงอีกครับ" เขาไม่กล้าสัญญาหรอกเพียงแค่รับปากท่านไปก่อน
🖋ชะนีติดมันส์ @มัดหมี่
- Writer
