มนตร์พิศวาสอสูร

9

9

“ว้าย!” ลีโอนาร์ดฉวยจังหวะที่บัณฑิตากำลังเปิดประตูเข้าไปในห้อง กอดและดันร่างสาวให้เข้าไปในห้อง ก่อนปิดประตู “ปล่อยนะ”

บัณฑิตาตั้งสติได้ หล่อนสะบัดตัวให้หลุดออกจากอ้อมแขนเขา ซึ่งก็หลุดได้โดยง่าย เพราะเขาคลายมือออกจากร่างแน่งน้อย

“คุณเป็นใคร ทำแบบนี้กับฉันทำไม” บัณฑิตาถามเสียงสั่น มองไปรอบๆ ห้องเพื่อหาของมาป้องกันตัว ก่อนคว้าแก้วน้ำที่คว่ำอยู่บนหลังตู้เย็น “อย่าเข้ามานะ ถ้าคุณเข้ามา ฉันเขวี้ยงแก้วใส่คุณจริงๆ ด้วย”

คนขู่ก็นึกว่าเขาจะกลัว แต่เปล่าเลย ลีโอนาร์ดกลับยิ้ม

“คุณจำผมไม่ได้เหรอ”

คำถามชายหนุ่มตรงหน้าเรียกความสงสัยให้บัณฑิตามากว่า เคยพบเขามาก่อนหรือ หล่อนใช้ช่วงเวลาที่รู้สึกว่าไม่ปลอดภัยคิดทบทวนว่า เคยเจอเขาหรือไม่

‘แต่หน้าตาเขาคุ้นๆ นะ หรือว่าเราเคยเจอเขามาก่อน ทำไมนึกไม่ออกหว่า มันติดอยู่ในหัวเนี่ย’ บัณฑิตาคิดในใจ

“ไม่ ฉันไม่เคยเจอคุณ”

“อ้อ...ผมลืมไป คุณจำผมไม่ได้ แต่ผมจำคุณได้ดี” คำพูดของเขายิ่งทำให้บัณฑิตางงหนักขึ้น “ผมคือผู้ชายคืนนั้นไง ผู้ชายที่ได้ความสาวของคุณ”

บัณฑิตาตัวชา อาการตกใจหวนเข้ามาในความรู้สึกอีกรอบ มองเขานิ่งค้าง สมองหล่อนคล้ายถูกควักออกไป หัวใจเต้นถี่แรงมากที่สุดในชีวิต เหตุการณ์ในตอนที่ตนตื่นขึ้นมา และรู้ว่าอะไรเกิดขึ้นกับตน เป็นความทรงจำที่อยากลืม แต่ไม่เลย มันตามหลอกหลอนตนมาตลอดนับแต่นั้น พยายามคิดว่าไม่ใช่เรื่องจริง ทุกอย่างเป็นเพียงความฝัน หรือไม่ก็ถูกจัดฉาก ทว่าหลักฐานบนเตียงและสภาพร่างกายมันฟ้องว่า หล่อนสูญเสียความสาวให้ชายปริศนาที่ไม่รู้ว่า คือใคร เห็นเพียงใบหน้าเพียงเสี้ยววินาทีที่รู้สึกตัว เป็นความทรงจำลางๆ ที่ไม่น่าจดจำ

บัณฑิตาตกอยู่ในอาการช็อก สติของหล่อนเหมือนขาดสะบั้น ม่านตาพร่าเลือน วินาทีต่อมาหล่อนรู้สึกว่า ความมืดกำลังโรยตัวเข้าสู่ร่าง ดวงตาค่อยๆ ปรือทีละนิด จากนั้นหล่อนก็ไม่รู้สึกตัวอีกเลย

“เฮ้ย! คุณ”

ลีโอนาร์ดโผเข้าไปรับร่างสาวสวยที่ทำให้หัวใจหวั่นไหว ก่อนช้อนร่างหล่อนไปยังห้องของเขาที่อยู่ฝั่งตรงข้าม

ลีโอนาร์ดได้เจอสาวในค่ำคืนนั้นแล้ว เขาทำตามที่ตั้งใจไว้แน่นอน เขาไม่มีวันปล่อยหล่อนไปเป็นครั้งที่สอง

ณ โรงพยาบาล

โดมินิคนั่งกุมขมับอยู่บนเก้าอี้หน้าห้องฉุกเฉิน เขารู้สึกมึนและอึ้งกับความจริงที่ได้รับรู้ เขาไม่คิดไม่ฝันมาก่อนว่า การที่อมีเรียเดินออกไปจากชีวิตเขาเมื่อสิบเจ็ดปีก่อน หล่อนไม่ได้เพียงลำพัง แต่ไปพร้อมกับลูกน้อยในครรภ์ เงินสามแสนปอนด์นอกจากนำไปปลดหนี้สินและเลี้ยงครอบครัว หล่อนยังนำไปเลี้ยงดูลูกน้อยที่เกิดมาดูโลกด้วย

ความที่มีลูกอายุยังน้อยและเรียนไม่จบปริญญาตรี ทำให้หล่อนต้องทำงานหนักมากขึ้น เพราะอมีเรียแบกค่าใช้จ่ายต่างๆ ในบ้านไว้ทั้งหมด หล่อนลำบากมาตลอดสิบกว่าปีโดยไม่หวนกลับมาหาโดมินิค มาบอกเล่าความจริงว่า อีวานคือลูกชายของเขา หากบอกรับรองว่า โดมินิคอ้าแขนรับผิดชอบสองแม่ลูกด้วยความเต็มใจแน่นอน โดโนแวนก็ต้องยอมรับเรื่องที่เกิดขึ้น ไม่ขัดขวาง ไม่กีดกัน เนื่องจากอยากได้หลานเป็นทุนเดิม และที่สำคัญ โดมินิคก็จะไม่ต้องแต่งงานกับม่านไหม หญิงสาวที่ไม่ได้รัก

เรื่องที่โดมินิคพบเจออมีเรียกับอีวานอาจเป็นเพราะโชคชะตา อีวานป่วยเป็นโรคเนื้องอกในสมอง เนื้องอกที่เป็นเนื้อธรรมดา เนื้องอกที่ไม่อันตรายระดับ 1-2 มีการเจริญเติบโตช้า ไม่ใช่เซลล์มะเร็ง สามารถรักษาให้หายได้ และมีโอกาสน้อยที่ผู้ป่วยจะกลับมาเป็นอีกหลังการรักษา

การมาลอนดอนครั้งนี้ของสองแม่ลูก อมีเรียตั้งใจพาบุตรชายมารักษากับแพทย์ผู้เชี่ยวชาญ จากคำแนะนำของแพทย์ที่รักษาอีวานในเมืองนอตทิงแฮม เมืองที่อมีเรียใช้ชีวิตอยู่สิบเจ็ดปี

โดมินิครู้จักโรคนี้เพียงแค่ชื่อ เขาคิดเสมอว่ามันร้ายแรง เขาตกใจมากที่รู้ว่าลูกชายเป็นโรคนี้ แต่พออมีเรียอธิบายให้เข้าใจว่า เป็นโรคที่รักษาได้ เพราะไม่ใช่เนื้อเยื่อที่เป็นเนื้อร้าย วิธีการรักษามีหลายอย่าง การผ่าตัด การฉายแสง รังสีศัลยกรรม และอีกหลายวิธี ขึ้นอยู่กับว่า แพทย์ผู้ให้การรักษาจะเห็นสมควร

เมื่อรู้ว่าตนเองมีลูกกับอมีเรีย ซึ่งเขามั่นใจว่าเป็นลูกของตนเต็มร้อย ความคิดบางอย่างแล่นเข้ามาในหัว ตอนนี้เขามีลูกแล้ว แม้ว่าลูกไม่ได้เกิดจากสตรีที่บิดาหาให้ ทว่าอีวานก็คือลูกของเขา ทายาทของตระกูลแกรนด์ เขาจะนำเรื่องนี้ไปต่อรองกับโดโนแวน เพื่อให้บิดายอมให้ตนหย่าขาดกับม่านไหม จากนั้นก็จะให้อมีเรียก้าวขึ้นมาอยู่ในตำแหน่งภรรยาแทนที่ม่านไหม เขาไม่มีวันยอมให้หล่อนจากเขาไปเป็นครั้งที่สอง อมีเรียต้องอยู่เคียงข้างเขาในฐานะภรรยาที่รักและรอคอยมาสิบเจ็ดปีเต็ม

ลีโอนาร์ดนั่งมองหญิงสาวที่ตนเฝ้าคิดถึงในห้วงคำนึงมานานแรมปีด้วยรอยยิ้ม ภาพนี้ช่างเหมือนกับภาพในเช้าอีกวันหนึ่งที่เขาตื่นจากการหลับใหลอย่างเป็นสุข ลีโอนาร์ดนั่งมองหล่อนหลับ พินิจมองเครื่องหน้าของสาวขี้เซา ความสวยของหล่อนแม้ว่าไม่โดดเด่น ไม่ใช่ความสวยที่ต้องเหลียวหลังมอง แต่มีเสน่ห์ให้ชวนมองและลุ่มหลง ริมฝีปากรูปกระชับเป็นสีชมพูธรรมชาติ ดึงดูดให้สัมผัส หล่อนไม่เปลี่ยนไปเลย ยังคงสวยตรึงใจเขาเช่นเดิม

หลังมือใหญ่ลูบแก้มหญิงสาวกำลังหลับเบาๆ ผิวแก้มหล่อนนุ่มมาก เนียนละเอียดไม่ต่างกับผิวเด็ก มีน้ำมีนวลประหนึ่งคนดูแลสุขภาพผิวเป็นอย่างดี ก่อนเลื่อนมือไปยังกลีบปากบางแล้วลูบไปมา ชั่วขณะนั้นเหมือนมีแม่เหล็ก ใบหน้าคมหล่อค่อยๆ โน้มลงไปใกล้ดวงหน้าหวาน จุดหมายของเขาคือริมฝีปากรูปสวย