6
1058 Words
6
สามชั่วโมงต่อมา
ช่วงเวลาที่บัณฑิตามาเยือนกรุงลอนดอน อยู่ในช่วงฤดูใบไม้ผลิ เป็นฤดูที่อาการมีการเปลี่ยนแปลงบ่อยที่สุด คืออาจมีทั้งอากาศอบอุ่น แสงแดดจัด หนาวเย็นและฝนตกสลับกันไปมา หรือสภาพอากาศเหล่านี้อาจเกิดขึ้นในวันเดียวกันก็ได้
หลังจากงีบหลับไปสองชั่วโมงกว่า บัณฑิตาลุกขึ้นอาบน้ำเปลี่ยนชุดใหม่ ก่อนสะพายกล้องถ่ายรูปเดินออกจากโรงแรม เพื่อไปเก็บภาพประทับใจไปฝากเพื่อนรัก สถานที่ที่หล่อนเลือกไปเป็นที่แรกคือ หอนาฬิกาบิ๊กเบนและพระราชวังเวสต์มินสเตอร์
พอไปถึงจุดหมายบัณฑิตาถ่ายรูปทั้งในกล้องถ่ายรูปและในมือถือไว้หลายสิบภาพ ตั้งใจว่าจะส่งไปให้ชเนตตีดู หล่อนใช้เวลาอยู่บริเวณสถานที่ท่องเที่ยวขึ้นชื่อกว่าหนึ่งชั่วโมง ก่อนเดินไปตามถนนสายหลัก เก็บภาพความประทับใจ และทัศนียภาพสวยงามต่อไป
บัณฑิตาเดินข้ามสะพานไปเที่ยวอีกสถานที่แห่งหนึ่งที่โด่งดังไม่แพ้กัน นั่นคือลอนดอนอาย (London Eye) ที่รู้จักในชื่อ มิลเล-เนียมวีล (Millennium Wheel) เป็นชิงช้าสวรรค์ที่สูงที่สุดในทวีปยุโรป มีความสูง 135 เมตร และกลายมาเป็นสถานที่ท่องเที่ยวที่ได้รับความนิยมอย่างมาก แน่นอนว่าเมื่อมาถึงที่ บัณฑิตาไม่พลาดนั่งชิงช้าสวรรค์อันลือชื่อ หล่อนเก็บภาพมุมสูงไว้หลายภาพ ไว้ส่งให้เพื่อนรักอิจฉาเล่น
เวลาในการท่องเที่ยวของบัณฑิตาผ่านไปอย่างรวดเร็ว ท้องหล่อนเริ่มประท้วงหิว บัณฑิตาจึงเดินหาร้านอาหารละแวกนั้น แต่แม้ว่าจะหิว ทว่าบัณฑิตาก็เดินเลือกร้านอาหารที่มีอยู่หลายร้าน ราวกับว่าตัดสินใจไม่ถูกว่าจะเข้าไปกินร้านไหน เพราะแต่ละร้านก็น่ากินทั้งนั้น
ขณะที่บัณฑิตากำลังเดินผ่านหน้าร้านขายพิซซ่าชื่อดัง ที่ถูกโหวตจากนักท่องเที่ยวว่า ถูกและดีมากของลอนดอน ชายคนหนึ่งที่นั่งอยู่ในร้าน ละสายตาจากจานพิซซ่าของตน มองไปยังถนนหน้าร้าน เขามองเห็นหญิงสาวคนหนึ่งกำลังมองซ้ายมองขวา ไปทางร้านนั้นทีร้านนี้ที ลีโอนาร์ดจะไม่สนใจเลย หากใบหน้าของสตรีคนนั้นไม่เหมือนกับผู้หญิงที่เขาอยากเจอมากที่สุดในชีวิต เพื่อความแน่ใจว่าหล่อนใช่ผู้หญิงคนนั้นหรือไม่ เขารีบลุกขึ้นยืนแล้วเดินออกไปนอกร้านทันที
แต่เหมือนสวรรค์ไม่เป็นใจ เมื่อร่างสูงใหญ่เดินออกมานอกร้าน สาวคนนั้นเดินข้ามถนนไปอีกฝั่งหนึ่ง และมีรถประจำทางขับมาขวางทางไว้ ลีโอนาร์ดรีบก้าวเท้าวิ่งข้ามไปอีกฝั่งหนึ่ง ทว่าเขากลับมองไม่เห็นหญิงสาวที่ตนต้องการพบหน้า
“ไปไหนนะ” ลีโอนาร์ดพูดเชิงคำถาม และเป็นคำถามที่ตนอยากรู้คำตอบเช่นกัน คนที่มาเฟียหนุ่มกำลังตามหา ตอนนี้เข้าไปนั่งร้านอาหารที่อยู่ห่างจากจุดที่ลีโอนาร์ดยืนอยู่ยี่สิบเมตร เป็นการคลาดกันเพียงฉิวเฉียด
“คุณลีโอมองหาใครครับ” เมสันที่วิ่งตามเจ้านายออกมารีบถาม
“ไม่มีอะไร ฉันแค่เห็นคนที่อยากเจอ” ลีโอนาร์ดตอบ
“เธอคนนั้นหรือครับ” เมสันถามอย่างรู้ใจคนเป็นนาย
“อืม” คนถูกถามตอบสั้นๆ “ฉันคงตาฝาดไปเอง”
คนพูดมองไปยังป้ายร้านอาหารที่อยู่ไม่ห่างจากตนมากนักนิ่ง ราวกับว่าป้ายนั้นมีแรงดึงดูดสายตา ทว่าขาเขากลับไม่ก้าวเดินไปยังจุดที่สายตามอง ลีโอนาร์ดกลับก้าวเท้าเดินกลับไปร้านพิซซ่าชื่อดังด้วยความหวังว่า จะได้พบเจอหญิงสาวในค่ำคืนนั้น...สักวันหนึ่ง
คลับหรูกลางกรุงลอนดอนคือสถานที่นัดหมายของเพื่อนสนิทระหว่างลีโอนาร์ดกับโดมินิค ทายาทเจ้าของแกรนเนสคาสิโนในลาสเวกัส ประเทศสหรัฐอเมริกา และมีกิจการอีกหลายอย่างที่เขาดูแล วันนี้ทั้งคู่นัดดื่มสังสรรค์กันทุกครั้งที่ลีโอนาร์ดเดินทางมากรุงลอนดอน
“ทำไมหน้าตาแบบนี้ล่ะนิก” ลีโอนาร์ดทักเมื่อเห็นใบหน้าของโดมินิค
“เซ็ง”
“เซ็งอะไร นายเพิ่งแต่งงานนะ น่าจะมีความสุข” ตอนแรกที่รู้ว่า โดมินิคจะแต่งงาน เขาตกใจไม่น้อย ไม่คิดว่าเพื่อนรักจะยอมเข้าประตูวิวาห์ง่ายๆ ทั้งที่มีนางในดวงใจอยู่แล้ว และเป็นรักแรกที่ไม่เคยลืมเลือน
“นั่นแหละที่เซ็ง เบื่อด้วย ไม่อยากกลับบ้าน” โดมินิคพูดจากใจ “ฉันนอนโรงแรมมาสี่ห้าวันแล้ว ยังไม่หายเบื่อเลย”
ลีโอนาร์ดเข้าใจความรู้สึกโดมินิค การแต่งงานกับคนที่ไม่ได้รักถือว่าทรมาน จะเลิกก็ไม่ได้ จะหย่ายิ่งไม่ได้ใหญ่ เพราะคนที่บังคับโดมินิคให้แต่งงานคือ โดโนแวน บิดาบังเกิดเกล้า ค้านก็ยาก มิหนำซ้ำแคทเธอรีน มารดาสุดที่รักก็เห็นดีเห็นงามด้วย โดมินิคจึงจำยอมต้องแต่งงาน แต่ที่ทำให้เขาปวดหัวและหนักใจที่สุดคือ บิดายื่นคำขาดว่า เขาต้องมีทายาทให้ได้ภายในสองปี หากมีไม่ได้ มรดกทุกอย่างจะมอบให้โทนี่ ลูกบุญธรรมทั้งหมด โดมินิคไม่แม้แต่อยากแตะต้องตัวภรรยา เป็นเช่นนี้แล้วจะมีลูกได้อย่างไร
“มาดื่มให้หายเซ็งกันดีกว่า ฉันก็เซ็งเหมือนกัน” ลีโอนาร์ดยื่นแก้วบรั่นดีไปตรงหน้าเพื่อนที่นำแก้วบรั่นดีของตนมาชน
“นายเนี่ยนะเซ็ง” โดมินิคนึกสงสัย
“ฉันก็เป็นคนธรรมดาแม้ว่าจะมีเงินทองมากมาย มีสุข มีทุกข์ มีเหงา มีเซ็ง มีอารมณ์เหมือนคนทั่วไป คนมีเงินไม่ได้มีความสุขทุกคนนะ นายก็น่าจะเข้าใจ”
“ฉันเข้าใจ เพราะตอนนี้ฉันก็เป็นอยู่”
สองเพื่อนรักดูเหมือนจะมีอารมณ์ตรงกันซะเหลือเกิน อีกคนเป็นทุกข์ ไร้สุขเพราะอยากเจอผู้หญิงปริศนาเมื่อหนึ่งปีก่อน ส่วนเขาก็ทุกข์ทรมานใจที่ต้องแต่งงานกับผู้หญิงที่ไม่ได้รักและไม่ต้อใช่ชีวิตคู่อยู่ร่วมกัน เนื่องจากหัวใจเขายังไม่ลืมหล่อนคนนั้น และไม่มีวันลืมด้วย
- Writer
