สูตรรักฉบับคนเถื่อน

สูตรรักฉบับคนเถื่อน | 08

๘

"...ยัยน้ำ เป็นอะไรหรือเปล่าลูก พ่อเรียกหนูไม่ได้ยินเหรอ" เสียงของพ่อส่งผลให้หญิงสาวหลุดจากภวังค์ น้ำใจพยายามฝืนยิ้มเจือนๆ แต่พอเห็นรอยแตกช้ำบนใบหน้าของพ่อ น้ำตาเม็ดโตถึงกลับคลอออกมาอีกครั้ง

"พ่อทำแผลหรือยังคะ กินยาแก้ปวดหรือยัง" ว่าไปพลางเดินเข้าไปหา กระเป๋าสะพายข้างถูกปลดออกจากบ่า แขนเรียวสอดเข้าไปกอดที่ร่างของพ่อเอาไว้แน่น

"พ่อเจ็บมากไหมคะ ขอโทษนะคะที่น้ำเป็นสาเหตุที่ทำให้พ่อต้องเหนื่อยมาก เหตุผลที่น้ำอยากเรียน น้ำแค่อยากมีความรู้ อยากมีการศึกษา หวังว่าการศึกษาจะช่วยยกระดับความเป็นอยู่ของเราให้ดีขึ้นได้ น้ำไม่เคยรู้ว่าทุกคนลำบากกันมากขนาดไหน ไม่เคยรู้ว่าพ่อกับแม่ต้องแบกรับอะไร ไม่เคยรู้ว่าพี่ฟ้าต้องเจออะไรแบบนั้นเหมือนกัน"

"...พ่อต่างหาก พ่อต่างหากล่ะลูกที่ต้องขอโทษหนู" มือหนาวางลงบนศีรษะของบุตรสาว น้ำตาของ เสกสรรค์ เผลอไหลออกมาอย่างไม่รู้ตัว

"ทำไมต้องขอโทษด้วยคะ ที่พ่อต้องลำบากก็เพราะทุกคน น้ำรู้ ว่าค่าใช้จ่ายในการเรียนมันค่อนข้างเยอะมาก ทุกคนต้องแบกรับทุกอย่าง เหลือแต่น้ำที่ไม่เคยแบกรับอะไรเลย"

"ที่บริษัทของพ่อโทรมา มีใบแจ้งหนี้ไปที่นั่น เจ้าหนี้นอกระบบก็ไปตามที่นั่น ตำแหน่งงานของพ่อก็ลำบากแล้วเหมือนกัน ทุกอย่างกระทบไปหมด หากพ่อมีหนทางอื่นพ่อจะไม่ให้ลูกทำในสิ่งที่ฝืนใจ จะไม่ขอร้องลูกทั้งน้ำตาแบบนี้เลย" น้ำตาเม็ดโตไหลออกมาซ้ำๆ หลายความรู้สึกที่ถาโถมเข้ามาพร้อมกัน ส่งผลให้มวลสมองของเธอหนักอึ้ง ไม่มีทางออกสำหรับทุกอย่าง ตอนนี้เธอเหนื่อยมาก ทั้งที่จริงแล้วเธอเป็นคนที่สู้ชีวิตมาก เรื่องเรียนก็กำลังไปได้สวย เธอมั่นใจว่าเธอตั้งใจเรียน คุ้มค่ากับค่าเทอมทุกเทอมที่ต้องจ่าย เธอพยายามทุ่มเทจนสุดความสามารถ หลายความฝันที่วาดฝัน วินาทีนี้ทุกอย่างพัง พังไม่มีอะไรดีเลย

"พ่อขอบคุณน้ำมากนะลูก ขอบคุณหนูที่เข้าใจพ่อ ลูกเป็นลูกที่ประเสริฐมาก พ่อรักน้ำมากนะลูก พ่อรักหนูสุดใจของพ่อเลย"

"น้ำเองก็รักพ่อค่ะ น้ำสัญญานะคะ สัญญาว่าต่อจากนี้น้ำจะทำทุกอย่างให้ดีกว่านี้ จะเป็นลูกที่พ่อแม่พึ่งพาอาศัยได้ จะไม่ทำให้ใครต้องเหนื่อย หากที่ผ่านมาทุกคนพยายามต่อสู้ ปกป้องน้ำทางอ้อม ทำให้น้ำไม่ต้องแบกรับอะไรมาโดยตลอด ต่อจากนี้น้ำสัญญาค่ะ สัญญาว่าจะดูแลทุกคนเอง"

คำพูดสุดแสนจะเข้มแข็งแต่คงไม่มีใครรู้เลยว่าภายในใจหัวใจของเธอมันแทบหมดแรง

เวลา 20 : 20 น.

ร่างบอบบางบนเตียงขนาดห้าฟุตค่อยๆ ลืมตาตื่น เพราะร่างกายได้รับการพักผ่อนอย่างเต็มที่ ทันทีที่ดวงตาปรับแสงได้แล้ว เรื่องเลวร้ายที่เพิ่งเผชิญมาก็ถาโถมเข้ามาอีกครั้ง ต่อให้จะหลับไปกี่ชั่วโมงต่อกี่ชั่วโมง สุดท้ายแล้วการหลับที่มีวันตื่น ก็ไม่อาจทำให้ลบลืมความเป็นจริงที่เธอต้องไปเผชิญได้เลย

79 สายที่ไม่ได้รับ

ดวงตากลมโตวูบไหว เมื่อหน้าจอโทรศัพท์ปรากฏจำนวนสายที่เธอไม่ได้รับ เบอร์โทรของผู้ชายเพียงคนเดียวที่เธอเปิดใจรับคือเจ้าของเบอร์โทรนั้น ไม่ทันที่เธอจะได้ทำอะไรกับโทรศัพท์ สายเรียกเข้าก็แทรกเข้ามาอีกครั้ง ยังปรากฏเบอร์โทรเดิมที่พยายามโทรเข้ามา

"ฮัลโหล..."

[ น้ำ ป่วยเหรอ เฮียพยายามโทรหาเธอตั้งแต่บ่ายสาม เธอไม่ยอมไปตามนัด พอเฮียไปหาที่บ้าน พ่อเธอบอกว่าเธอไม่สบาย ไหวหรือเปล่า ไปหาหมอไหม ] หลายคำถามที่รัวเข้ามาพร้อมกัน ส่งผลให้มีเพียงรอยยิ้มเย้ยหยันผุดออกมา

"น้ำปวดหัวน่ะค่ะ ตอนนี้ดีขึ้นแล้ว"

[ เฮียขอไปหาได้ไหม เฮียอยากเจอน้ำ ตั้งแต่เมื่อวานแล้ว เฮียไม่สบายใจเลย ]

"อยากเจอน้ำขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

[ ที่สุด เฮียไม่เคยรู้สึกแบบนี้กับใครมาก่อนเลย ไม่มีใครเหมือนเธอและเธอก็ไม่เหมือนใครเลย ] น้ำตาเม็ดโตร่วงเผาะลงมาง่ายๆ แต่ถึงอย่างนั้นหญิงสาวก็เลือกที่จะเชิดหน้าขึ้น พยายามเก็บน้ำตา ได้แต่บอกตัวเองว่าวันนี้เธอเสียน้ำตามาเยอะมากแล้ว ไม่ควรจะเสีย และควรจะพอได้แล้วจริงๆ

"...น้ำไปหาเฮียไฟได้ไหมคะ"

[ ตอนไหน ขอเฮียไปหาน้ำเองได้หรือเปล่า เฮียว่า ถ้าเรานัดกันสุดท้ายแล้วก็จะไม่ได้พบกันเหมือนตอนบ่าย ]

"ไม่เป็นแบบตอนบ่ายหรอกค่ะ น้ำจะไปหาเฮียไฟตอนนี้ ไปด้วยตัวน้ำเอง" ครู่หนึ่งที่คนทางปลายสายเงียบไป แต่ไม่นานเกินรอน้ำเสียงตื่นเต้น ไม่แน่ใจ แปลกใจ ก็ย้อนถามกลับมา

[ น้ำจะมาหาเฮียที่ไหน ]

"เฮียไฟอยากให้น้ำไปเจอที่ไหนคะ"

[ ...เพนต์เฮาส์ของเฮีย ได้หรือเปล่า ]

@เพนต์เฮาส์ของอัคนี

แอพพลิเคชั่นที่ใช้บอกเส้นทางพาเธอมาหยุดที่ตึกอาคารขนาดใหญ่ หรูหรา ไม่ต้องบอกก็พอจะเดารู้ว่าราคาแพงขนาดไหน ไม่เคยคิดหรอกว่าคนอย่างเธอจะมีปัญญามาเหยียบที่แบบนี้ได้ พอคิดได้แบบนั้น เธอก็ได้แต่เปล่งเสียงหัวเราะเยาะโชคชะตาของตัวเอง

"น้ำ..." เสียงจากทางด้านในส่งผลให้ดวงตากลมโตหันไปหาชายหนุ่มรูปร่างสูงโปร่ง เขายังคงโดดเด่นสะดุดตา และเขาเลือกที่เดินเข้ามาหาเธอด้วยตัวเอง

"เฮียนึกว่าน้ำจะหลอกเฮีย ปล่อยให้เฮียรอเก้อซะแล้ว" หญิงสาวเลือกที่จะคลี่ยิ้มออกมาตอบรับคำพูดประโยคนั้น เธอไล่สายตากราดมองไปตามโครงหน้าหล่อเหลา สุดท้ายก็เลือกที่จะตอบโต้กลับไปด้วยน้ำเสียงที่ไม่จริงจัง

"น้ำไม่เคยหลอกใครหรอกค่ะ กลัวคนอื่นมากกว่าที่จะมาหลอกน้ำ" อัคนีลอบกลืนน้ำลายลงคออึกใหญ่ แต่ท้ายที่สุดแล้วหญิงสาวก็เลือกที่จะระบายรอยยิ้มออกมา

"ทำไมทำหน้าจริงจังแบบนั้นล่ะคะ เฮียไฟไม่ได้หลอกอะไรน้ำสักหน่อย ใช่ไหมคะ"

"ครับ ขึ้นไปคุยกันด้านบนดีกว่าไหม อาจจะสะดวกกว่าการคุยตรงนี้ บอกที่บ้านหรือเปล่าว่ามาที่นี่ โทรกลับไปบอกพ่อก่อนก็ได้นะ บอกว่าน้ำอยู่กับเฮีย เดี๋ยวเฮียจะไปส่งน้ำที่บ้านเอง" น้ำใจไม่ได้ตอบรับอะไรออกมา แต่เลือกที่จะเดินนำหน้าเข้าไปในเพนต์เฮาส์โดยมีอีกคนเดินตาม

"อยากกินอะไรเป็นพิเศษหรือเปล่า เฮียจะสั่งให้คนเอามาส่ง"

"ไม่เป็นไรค่ะ น้ำเรียบร้อยมาแล้ว"

"เฮียไปที่บ้านของน้ำ พ่อบอกว่าน้ำไม่สบายได้กินยาหรือยัง อยากไปหาหมอไหม เดี๋ยวเฮียพาไป น้ำดูเครียดๆ นะ"

"เป็นห่วงน้ำขนาดนั้นเลยเหรอคะ"

"ห่วงสิ ทำไมน้ำถึงถามแบบนี้" คนตัวโตเลือกที่จะทิ้งเข่าลงกับพื้นที่ตรงหน้า ท้ายที่สุดเขาก็เลือกที่จะคุกเข่าตรงหน้าของเธอ ปล่อยให้เธอนั่งในตำแหน่งที่สูงกว่า ซึ่งเธอไม่เคยคิดว่าคนระดับอย่างเขาจะทำ

"เฮียห่วงน้ำนะ เคยบอกไปแล้วว่าเฮียชอบน้ำตั้งแต่วันแรกที่เรารู้จักกัน เฮียรู้สึกแบบนั้นจริงๆ"

"เพราะอะไรเฮียไฟถึงชอบน้ำคะ มีตรงไหนที่ทำให้ความรู้สึกของเฮียบอกว่า น้ำไม่เหมือนคนอื่น เพราะเรายังไม่เคยมีอะไรกัน เพราะเฮียยังไม่ได้น้ำ เพราะเรายังไม่ลึกซึ้งกันแบบนั้นหรือเปล่า"

"เฮียไม่..."

"พูดความจริงกับน้ำได้ไหมคะ เอาความจริงมาคุยกันได้หรือเปล่า"

"...มันก็มีส่วน" หญิงสาวเบือนหน้าหนีทันทีที่ได้ยินแบบนั้น แม้มันจะเป็นความจริงที่เธออยากฟัง แต่ลึกๆ มันก็เจ็บอยู่เหมือนกัน มันทำให้เธอมองย้อนกลับไปว่า เรื่องแบบนั้นมันสำคัญมากกว่าความจริงใจเลยหรือไง