ตอนที่ 17
"ก็ไม่รู้ยังไงเหมือนกันล่ะ พันธุ์คุณมันชวนติดใจจนผมชินเสียแล้ว เสน่ห์แรงเป็นบ้า ติดพันธุ์ของคุณ เดี๋ยวอีกหน่อยพอผมเบื่อก็โละทิ้งไปเองนั่นแหละ” หล่อนมองจ้องเขาเหมือนดั่งคมมีดกรีดร่างผู้ชายตรงหน้า
“ฮึ ที่เอ่ยออกมามันเป็นสันดานของผู้ชายหรือเปล่าคะ”
“อ้าว ที่พูดออกมานี่มันเป็นสันดานของผู้หญิงหรือเปล่าล่ะ แถมท้ายสัญชาติกากีกะหรี่ชาติ”
เจ็บอีกครั้งที่เขาใช้คำนี้มาตอกย้ำหล่อน น่าเสียดายที่หล่อนมอบใจมอบกายให้เขาแล้ว สุดท้ายหล่อนคงไม่พ้นพงหญ้าที่เขาเหยียบย่ำได้นั่นเอง
“คำก็กะหรี่สองคำก็กะหรี่ทำไมปากคุณหยาบคายเหลือเกิน”
“ถ้ามันหยาบคายก็สมควรกับคนที่จะหยาบคายด้วย”
“อ้อ เฉกเช่นนางบำเรอไร้ค่าอย่างฉันหรือคะ”
“รู้ไว้ก็ดีจะได้ไม่สำคัญตนเองผิด”
“อ๋อ ฉันก็ไม่เคยสำคัญว่าตัวเองถูกหรอกค่ะ รู้ว่าตัวเองอยู่ในฐานะอะไร”
เขาเงยหน้ามองจ้องหล่อนเขม็งยิ้มยั่วและเชือดเฉือน...แล้วหัวเราะร่วนอย่างร
