ตุ๊บ!!!
"......" เสียงจากหนังสือเล่มใหญ่ถูกวางกระแทกลงบนโต๊ะกลม ทำผู้ป่วยบนเตียงรีบหันขวับ ตลึงกับการกระทำของคนเอาแต่ใจ
หลังเพื่อนสนิทพร้อมใจกันกลับบ้าน ทิ้งเธออยู่ให้ลาไคดูแล แม้ว่าเหตุการณ์นี้เขาไม่ค่อยยินยอมเท่าไหร่นัก
"ไม่อยากอยู่ด้วยก็กลับไปสิคะ พิพิมไม่ได้ขอร้อง"
"ถ้าแม่ฉันไม่ได้สั่ง ฉันก็คงไม่ทนดูเธอกับไอหน้าจืดหรอก" วาจาเกรี้ยวกราดถูกพ่นออกมา ใบหน้าคมคายหันประเชิญคนบนเตียงราวดุดัน
"ไอหน้าจืดที่ไหนคะ นั่นกรณ์เพื่อนพิมเอง" พอเธอตอบโต้คืน ร่างอรชรค่อยๆเบี่ยงปลายเท้าจะลงเหยียบพื้น แล้วยกข้อมือเล็กขึ้นไม่ให้สายน้ำเกลือหลุดออก
"ถึงกลับโมโหแทนเลยว่างั้น?...จะไปไหน" ร่างสูงรีบพุ่งมาช่วยประคองเสาน้ำเกลือ ใช้แขนแกร่งอีกข้างโอบไหล่มนกันหน้ามืดสะดุดล้ม
"ปล่อยค่ะ พิมจะไปเข้าห้องน้ำ" เรื่องอะไรจะให้เขาโดนเธออีกครั้ง แค่คราวนั้นก็ทำเธอต้องย้อนมองเขาในรูปแบบใหม่ที่ไม่ใช่คนเดิมอีกแล้ว
