ชมพูพิงค์ | อ่างอาบน้ำของมาเฟีย

1554 Words

“ขอโทษค่ะคุณอิฐที่รบกวน ไปกันเถอะค่ะคุณพิงค์” แล้วบอดี้การ์ดคนงามก็รีบก้มลงพยุงฉันทันที ก่อนที่จะรีบจัดการมู่ทู่ที่พยายามแทรกตัวเข้าไปในห้องเขา แต่เวรกรรม! เจ้าของห้องดันใช้ปลายเท้าเขี่ยมู่ทู่เข้าไปในห้องก่อนที่มือพี่หลินจะคว้าได้! “หลินชะเอม จะไปทำอะไรก็ทำ! ปล่อยยัยนี่ไว้กับฉัน!” “คะ?” “ห๊ะ!” “ฉันสั่งไม่ได้ยินรึไง!” พี่หลินพี่ชะเอมปล่อยแขนฉันและลุกขึ้นยืนทันที ก่อนที่จะลังเลมองลงไปข้างล่างสลับกับฉัน ที่กำลังก้ม ๆ เงย ๆ มองผ่านหว่างขาและไรขนเปียกๆของเขาเข้าไปในห้องหาหมาตัวเอง “มู่ทู่ ออกมาลูก มู่ทู่” “คุณพิงค์คะ คือ...” ฉันหันไปมองพี่หลินกับพี่ชะเอมทันทีเมื่อเธอทั้งสองเรียกเสียงสั่น แต่เมื่อเธออ้ำอึ้ง ฉันฉันก็ไม่สนใจอะไรทั้งนั้น ฉันรีบกวักมือชี้ไปในห้องคุณอิฐทันที หวังจะใช้พวกเธออุ้มหมาฉันออกมา “พี่หลินพี่ชะเอม รบกวนไปเอามู่ทู่ออกมาให้หน่อยค่ะ” เท่านั้นแหละบอดี้การ์ดคนสวยก็มองหน้าเจ้าของห้องตกใจ แต่พอเจอสายตานิ่ง ๆ ที่เขามองใส่ พวกเธอก็ชะงักและก้มหน้าก้มตาลง “มะ ไม่ได้ค่ะ ปล่อยไปก่อนนะคะ” ปล่อย? จะบ้ารึไง! สองวันก่อนผู้ชายคนนี้ขู่ฆ่าแม่กับหมาฉันนะ! มู่ทู่นี่ก็ไม่หลาบจำซะเลย วิ่งเข้าห้องคนที่เตะหนูได้ยังไง ไอ้หมาโง่ ขอด่าหน่อยเถอะ พาฉันมาตายรึเปล่าก็ไม่รู้ “ปล่อยไม่ได้นะคะพี่หลินพี่ชะเอม ขอร้องนะคะช่วยพามู่ทู่ออกมาหน่อย” บอดี้การ์ดสองคนเงียบกริบ เหมือนไม่ใช่ผู้ติดตามและผู้ดูแลความปลอดภัยฉันเลย “เหอะ รู้จักคนในบ้านฉันดีนะ” เสียงทุ้มต่ำทำฉันชะงักและเงยขึ้นมอง ก่อนจังหวะนั้นร่างสูงจะใช้มือไล่พี่ชะเอมกับพี่หลินอีกรอบ ด้วยท่าทางรำคาญ “เธอสองคนไปให้พ้นหน้าฉันสักทีสิ อย่าให้ต้องพูดหลายรอบ!” “แต่เราต้องดูแลคุณพิงค์ค่ะคุณอิฐ คือ... คุณท่านบอกว่าคุณพิงค์คือนายหญิงของบ้านหลังนี้ค่ะ” เอามีดมาแทงฉัน! ฆ่าฉัน ฆ่าฉันให้ตายดีกว่า ทำไมไม่ให้ฉันอธิบายเองเล่า! “อะไรนะ!” เสียงตวาดทำฉันสะดุ้งโหย่งและกุลีกุจอจะลุกขึ้น แต่ก่อนที่จะตั้งท่ายืน คุณอิฐผู้ใส่ผ้าขนหนูผืนเดียวก็คว้าหมับที่ข้อมือฉัน! และบีบแน่น! “อะ โอ้ย... เจ็บ คุณอิฐ ฉันเจ็บ!” เขาไม่ตอบกัดฟันจนกรามปูดขึ้นปูดขึ้น รังสีความอำมหิตไม่ต้องพูดถึง ไม่บอกก็รู้ว่ามันแผ่ซ่านขนาดไหน เสื้อเขาก็ไม่ใส่ ไอ้ล่ำมันก็ล่ำอยู่หรอก แต่ฉันไม่มีอารมณ์มอง ห่วงชีวิตตัวเองมากกว่าตอนนี้ “คุณอิฐคะ ใจเย็น ๆ นะคะ” “เธอสองคนไสหัวลงไป! และบอกพ่อฉันด้วยนะ ว่าฉันจะฆ่ายัยผู้หญิงหิวเงินคนนี้เอง!” ม่าย... พี่หลินพี่ชะเอมอย่าไปไหน! มันเป็นเสียงร้องในใจที่ไม่มีใครได้ยิน อย่าว่าอย่างนู้นอย่างนี้ แค่ฉันจะอ้าปากพูดฉันก็ไม่มีสิทธิด้วยซ้ำ เพราะทันทีที่พี่หลินพี่ชะเอมถูกตวาดใส่เสียงดัง เธอก็รีบหันขวับวิ่งลงบันไดลงไปชั้นล่างทันที! “คุณอิฐ ฉันอธิบายได้นะ คุณฟังฉันก่อน” ฉันพยายามแกะมือใหญ่ออก แต่เขากลับบีบแน่นกว่าเดิมจนมือฉันเริ่มชา “อธิบายอะไร! เธอตกลงกับฉันว่าไง! พูดเองจำไม่ได้เหรอวะ ยัยเด็กสมองกลวง!” แรงอะ ไม่ได้สมองกลวง แต่น้องมีเหตุผล ฟังน้องก่อน “ก็พอฉันบอกไม่แต่ง ก็โดนคุณหญิงแม่ทำร้ายร่างกาย โดนตบปากช้ำหมดเลยเนี่ยเห็นมั้ย ๆ” ฉันพูดไปยื่นปากไป แต่มันกลับทำให้คนที่มองอยู่กระชากข้อมือฉันไปใกล้อีก! ใกล้ จนแขนฉันโดนกับแผงอกเปียก ๆ ของเขา ใกล้ แนบชิด ชนิดที่น้ำที่เกาะตามตัวเขามันเปียกเพื่อมาถึงศอกฉัน “อย่ามาทำปากยื่นใส่ฉัน! ถ้าไม่อยากโดนอีกแผล!” ฉันหลับตาปี๋เบือนหน้าหนีทันที ก็คนมันตกใจนี่ หน้าเขาก็ไม่กล้ามอง จนระหว่างที่หลับตา ฉันรู้สึกเหมือนตัวเองถูกกระชากไปไหนสักแห่ง ซึ่งเขากระตุกข้อมือฉันเดินตามสุดแรง และฉันก็คิดว่า มันน่าจะเป็นบันได! “อย่า! ว้าย! คุณพาฉันเข้ามาในห้องคุณทำไม!” ผิดคาด ผิดมหันต์! และตอนนี้ฉันก็หันกลับไปเปิดประตูไม่ทันแล้ว เพราะเขาเดินมาขวางทางและกดล็อค ‘แกร้ก’ ต่อหน้าต่อตาฉัน! “จะทำอะไร! ฉันร้องให้คนช่วยนะ!” ฉันถอยหลังและถามคนที่ย่างกรายเข้ามาใกล้ เข้ามาใกล้ แต่เขาไม่สนใจยังเดิน และเดินตามฉัน จนฉันถอยหลังชนกับโต๊ะข้างหลัง ‘กึก’ เสียงดัง และเขาก็หยุดเอามือค้ำผนังโน้มลงมามองฉัน ด้วยแววตาแข็งกระด้าง ตายแล้วเพิ่งเคยถูกล็อคอยู่กลางวงแขนชาย จะว่าอบอุ่นก็ไม่ใช่ เหมือนตัวเองใกล้จะตายมากกว่า กล้ามอก กล้ามแขน กล้ามหน้าท้องมันปูดเป็นก้อน ๆ ไม่เกรงใจชะนีโสดซิงอย่างฉันเลย “ฉันไม่รู้ว่าเธอไปอ่อยพ่อฉันท่าไหน ทำไมพ่อฉันถึงสนใจเธอมาก แต่สำหรับฉัน เธออย่าหวัง หน้าเธอฉันยังไม่อยากมอง!” ฉันเบิกตากว้างอ้าปากหวอ ก่อนจะรวบรวมความกล้าและแรงทั้งหมดที่มี ผลักเขาที่โน้มมาใกล้ ๆ ออกห่าง “ออกไปห่าง ๆ เลย! ไม่อยากมองหน้าแต่พาฉันเข้ามาในห้อง มันย้อนแย้งเกินไปป่ะ!” เขาหัวเราะหึ! และมองมู่ทู่ที่ถือวิสาสะกระโดดขึ้นไปบนเตียง ก่อนจะหันมาแสยะยิ้มที่มุมปาก และแกะผ้าขนหนูที่เอวตัวเองรัดใหม่ ‘พรึบ’ “ว้าย ทำอะไร!” ฉันตกใจจริง ๆ มันพรึบพรับเร็วมาก แต่ฉันไม่เห็นอะไรเลยนะ โชคดีหรือโชคร้ายเนี่ย “ทำไมต้องทำหน้าใสซื่อ ทั้งที่ตัวเองก็เน่าด้วย!” “นี่! ใครเน่า คุณพูดเกินไปรึเปล่า ฉันบอกแล้วไงว่าฉันมีเหตุผล คุณไม่ยอมฟังฉันเอง เอะอะก็ขู่และใช้กำลังกับฉัน ไม่เป็นผู้ใหญ่เลยนะ!” “อย่าปากดี! เงียบ!” “...” ใช่ฉันเงียบ และไม่เถียงอีกสักคำ เพราะพอเขาตวาดฉัน เขาก็เดินจ้ำอ้าวมากระชากแขนฉันทันที! ก่อนที่จะกัดฟังพูดกับฉันว่า... “ผู้หญิงอย่างเธอมันสกปรก!” “สะ สกปรกยังไง?” ฉันถามเสียงสั่น พยายามสุด ๆ ที่จะไม่กลัวเขา เพราะถ้าฉันกลัว ผู้ชายคนนี้ก็จะขู่และข่มเหงฉันอีก! “สกปรกยังไงเหรอ? เหอะมา! ฉันจะทำให้ดู” พูดจบเขาก็ไม่รอช้า รีบกระตุกแขนฉันเข้าหา แล้วช้อนตัวฉันอุ้มทันที ก่อนที่ฉันจะกรีดร้องทุบอกเขาดิ้นทุรนทุราย ดิ้นจนมู่ทู่วิ่งตามเข้ามาในห้องน้ำด้วย ฟองสบู่สีขาว กับแก้วไวน์พร้อมมาก แต่สิ่งที่ไม่พร้อมคือฉัน ในหัวมันมีแต่คำถาม เขาพาฉันมาที่อ่างอาบน้ำจากุชชี่ฟองฟู่นี้ทำไม ถ้าไม่พิศวาสร่างอ้อนแอ้นอรชรของฉันน่ะ! “คุณอิฐ! ปล่อยฉัน! ปล่อย...” “ปล่อยเหรอ? เออ ได้” “กรี๊ด...” ‘โครม’ เสียงกรี๊ดที่ขาดหายไป แทนด้วยน้ำที่เข้าจมูกเข้าปากฉัน และอิฟองสบู่สารเลวนี่ก็ทำฉันแสบตามาก ฉันตะเกียกตะกายเอามือจับขอบอ่าง และใช้มืออีกข้างลูบหน้าลูบตาตัวเอง! เขาโยนฉันลงอ่าง ชนิดที่ไม่กลัวฉันหัวฟาดตายเลยเหรอ! “สารเลว เลวเอ้ย!” “ว่าใครวะ!” “ว่าฟอง! มันเข้าตาฉันอ่ะ ช่วยด้วย... แสบตา” ฉันหลับตากวักมือเรียกคุณอิฐ ซึ่งตอนนี้ไม่รู้เขาอยู่ไหน! และเขาก็เงียบไปนานมาก จนฉันพยายามคลำ ๆ หาฟักบัวหาสวิตช์เปิดน้ำ แต่มันก็ไม่มี! โถ่พิงค์ อยู่บ้านนี้ไม่ทันข้ามวันก็โดนซะแล้ว! “คุณอิฐเอาน้ำมาล้างตาให้หน่อย คุณอิฐ...” “...” เข้าใจเลยว่าคนตาบอดมันลำบากขนาดไหน ฉันมืดแปดด้าน เอามือลูบไปทางไหนก็มีแต่ฟอง และคุณอิฐก็เงียบ เหมือนเขาทิ้งฉันไว้ในห้องน้ำและหายเข้ากลีบเมฆไปแล้ว “ฮือ ๆ คุณอิฐพิงค์ขอโทษ ขอน้ำล้างหน้าหน่อย” ฉันเริ่มแสดงละคร และกวักมือสองข้างเรียกเขา “...” แต่ก็เงียบ “คุณอิฐ...” “...” เงียบ “พี่อิฐ...” “...” เงียบจริง ๆ “ลูกอิฐ...” ‘ซ่าส์’ ฉันสะดุ้งโหย่งตกใจ ก่อนจะรีบลูบหน้าและจมูกตัวเองทันที จนตอนนี้ฉันเริ่มสัมผัสได้ถึงกลิ่นไวน์และแอลกอฮอล์ที่คละคลุ้งไปทั่ว มันเหนียวติดตามหน้าตามหัว ไหลไปถึงคาง

Free reading for new users

Scan code to download app

App Store Google Play

Facebookexpand_more